13 maja 2019, godz. 15:30, 16:45 i 18:00
Ośrodek Teatralny Kana, pl. Św. Piotra i Pawła 4/5, Szczecin

Weronika Fibich / Patrycja Terciak (Szczecin / Łódź)
"13. klatka"

koncepcja i realizacja: Weronika Fibich / Patrycja Terciak
fotografie: Pan Gabriel
głos: Piotr Motas
przestrzeń dźwiękowa: Piotr Matula
wideo: Michał Niedzielski
opisy zdjęć: Ewa Julianna Szostakowa, Tomasz Grygier, Joanna Szczepanik, Piotr Motas, Marta Mikuła, Michał Wojtarowicz, Łukasz Cieślak, Grzegorz Habryn, Danuta Narojczuk, Zuzanna Seweryna Dolega, Katarzyna Skręt, Ryszard Narojczuk
wsparcie: Ewa Ciechanowska i Magdalena Prosowska
mikroskopia optyczna: Martyna Leszczewicz i Lidia Lipińska
(Laboratorium Biotechnologii Przemysłowej, Bionanopark)
mikroskopia elektronowa: dr Marcin Rosowski (Laboratorium Biofizyki Molekularnej i Nanostrukturalnej, Bionanopark)
konsultacje dotyczące konserwacji fotografii: Marta Saganek (Instytut Sztuki PAN)

czas trwania: 50 minut
data premiery: 17 listopada 2018 w Teatrze Szwalnia w Łodzi

Działanie wyprodukowane w ramach zadania „Festiwale Teatru Szwalnia” realizowanego dzięki dofinansowaniu z budżetu Miasta Łodzi.

Zanim spotkałam właściciela zdjęć, z wielkiego kartonu wyciągałam światłoczułą materię, na której zapisywał świat. Z każdą fotografią poznawałam nowe fakty, rozczytywałam zapis migawki. Składałam domniemaną historię.

Zanim spotkałam właściciela zdjęć, poznałam jego sposób obserwowania świata. W detalach
i portretowych kadrach ujmował swoją codzienność przez dziesiątki lat.

Każda narracja jest prawdopodobna. Ciekawość, posiadanie skrawków czyjejś historii, spotkanie z człowiekiem do tej historii przynależącym postawiło nas przed pytaniem: „Jak bardzo wyrzucone pozwala być odnalezionym?“. „13. klatka” to wielopoziomowe badanie − śladów obecności fotografa-wywołującego na znalezionych zdjęciach, procesów zapamiętywania u widza oraz procesów percepcji i projekcji zaproszonych do projektu osób: „Duch fotografa, który organiczną serpentyną zaległ na śniegowej połaci może być tak naprawdę jedynie cieniem, powidokiem. Może to zdjęcie nigdy nie powstało, skoro mężczyzna na nim uwieczniony akcentuje – poprzez dumnie noszony na piersi aparat – to JA jestem tu fotografem. Czuję jednak bardzo mocno, że aurę dźwiga tu Ona, choć daje Jemu pierwszeństwo i wzrokiem usuwa się w cień, patrzy jednak prosto w jego serce, WYWOŁUJE GO.”

OFF KONTRAPUNKT 2019
_______________

fot. HaWa

Źródło: https://www.facebook.com/teatrkana/