Tuczno znajduje się w zachodniej części;powiatu wałeckiego, w pobliżu Drawieńskiego Parku Narodowego. Przez miasto przebiega droga wojewódzka nr 177 (trasa Człopa – Mirosławiec). Do siedziby powiatu w Wałczu odległość wynosi ok. 30 km.

W X-XI wieku na terenie zajmowanym obecnie przez miasto istniała osada rybacka Pomorzan, następnie powstał tu gród przygraniczny, funkcjonujący do połowy XIII wieku. Nazwa miasta pochodzi prawdopodobnie od jezior obfitujących w ryby. W 1296 roku Tuczno zdobył Hasso von Vedel, rycerz spod Hamburga, dziesięć lat później otrzymał je w lenno. Rodzina Tuczyńskich powoli ulegała polonizacji, w 1528 roku Wedel przybrał drugi człon nazwiska Tuczyński i pozostał właścicielem miasta do 1729 roku. Prawa miejskie uzyskało w 1306 roku na prawach brandenburskich, ale Wedlowie w 1331 roku dokonali potwierdzenia tego zapisu, tym razem zgodnie z prawem magdeburskim, zapiski historyczne na ten temat są jednak niejednoznaczne, dlatego te dwie daty występują w różnych źródłach zamiennie. Z 1338 roku pochodzi wzmianka o budowie przez Ludwika von Wedla zamku, który posiadał duże znaczenie strategiczne z racji położenia na pograniczu Ziemi Wałeckiej i Brandenburgii. Za panowania Kazimierza Wielkiego ziemia wałecka, w tym i miasto Tuczno, należała do Polski, będąc częścią województwa wielkopolskiego od roku 1368. Na krótko ziemie te były z kolei lennem księcia słupskiego – Kaźka, okolice Tuczna zostały czasowo opanowane przez margrabiów brandenburskich. Od 1391 roku w wyniku zbrojnej akcji zostały włączone przez Władysława Jagiełłę do Polski i pozostały polską własnością do 1772 roku, kiedy to po rozbiorze Polski przeszły we władanie Prus. W XV wieku Tuczno zostało w znacznym stopniu zniszczone w trakcie walk z Krzyżakami. Mimo to szybko zostało odbudowane, w wyniku dobrego zarządzania przez rodzinę Wedlów, która na dodatek wiernie służyła królom polskim zyskując liczne przywileje dla siebie i dla Tuczna. Miasto było też areną licznych walk na tle religijnym, które doprowadziły do podziału rodu Tuczyńskich na linię katolicką i luterańską (linie rodu z Mirosławca), samo miasto też zostało podzielone na dwie, nierówne części: katolicy zatrzymali trzy czwarte miasta wraz z kościołem, luteranom została jedna czwarta miasta. Tuczyńscy, będący zagorzałymi katolikami sprowadzili do miasta jezuitów, którzy prowadzili aktywną kontrreformację. Wiek XVII to epidemie, wojny a w efekcie zubożenie i wyludnienie miasta. Potop szwedzki również dał się we znaki tutejszym mieszkańcom. W XVIII wieku Tuczno posiadało 141 drewnianych domów, funkcjonowało tu 5 cechów. Po śmierci ostatniego z rodu Tuczyńskich, miasto i okoliczne dobra stawały się własnością kolejno rodu Mycielskich, Ponieńskich i Moszczeńskich. W roku 1807 wsławił się tu bohaterstwem ks. Jan Reibschlager, stając na czele mieszczan do zwycięskiej obrony miasta przed oddziałami pruskimi. W roku 1834 miał tu miejsce wielki pożar, który strawił całą drewnianą zabudowę miasta, przynosząc również zniszczenia kościoła i zamku. Odbudowa miasta zmieniła jego charakter, miasto rozwijało się powoli a główną dziedziną gospodarki stało się rolnictwo wraz z przetwórstwem rolnym. W drugiej połowie XIX w. powstały w mieście: dwa młyny, krochmalnia, cegielnia (istniejąca do lat pięćdziesiątych XX wieku), przędzalnia, oczyszczalnia spirytusu. Od 1920 roku miasto było siedzibą delegatury arcybiskupstwa poznańskiego, podniesiona do rangi Administratury Apostolskiej s/z w Pile. Lata trzydzieste to rozkwit Tuczna jako celu wypraw turystycznych – dobra reklama tutejszego czystego powietrza o leczniczych ponoć właściwościach przyniosła efekt, miasto zyskało sławę uzdrowiska. Tutejszy zakład uzdrowiskowy, obecna „Leśna Ustroń”, funkcjonował jako sanatorium o bardzo wysokim standardzie. W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku władze niemieckie poleciły wybudować w mieście i okolicach olbrzymie umocnienia, które w czasie II wojny światowej weszły w skład Wału Pomorskiego. Bunkry te po wojnie zostały wysadzone w większości w powietrze przez żołnierzy 47 Armii Radzieckiej. Tuczno zostało zajęte przez żołnierzy radzieckich W czasie II wojny światowej znajdował się tu obóz pracy i getto. Podczas działań w 1945 roku i późniejszych, powojennych Tuczno zostało poważnie zniszczone. Zabytkowe śródmieście uległo niemal całkowitemu wyburzeniu. Pozostał  późnogotycki kościół parafialny z XVI w. pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, kilkakrotnie przebudowywany w XVII i XVIII wieku, renesansowy zamek (w ruinie, odbudowany w latach 1966-76, jako Dom Pracy Twórczej SARP-u). Na północny wschód od kościoła istniał kościół ewangelicki z XIX w., zburzony w 1969 roku (obecnie na placu tym działa targowisko). Do 2000 r. czynna była linia kolejowa, łącząca miasto ze Stargardem Szczecińskim i Piłą przez Wałcz. Obecnie Tuczno jest niewielkim miasteczkiem o klimacie turystyczno – rekreacyjnym, tworzonym przez piękne położenie i walory natury, czyli bogactwo flory i fauny, piękne jeziora leżące niemal w środku miasta. W okolicach zaś znajdują się rezerwaty przyrody Mszary Tuczyńskie i Leśne Zdroje oraz kolejne jeziora i lasy bogate w runo leśne. Na obrzeżach funkcjonuje wiele gospodarstw agroturystycznych i ośrodków wczasowych.