Wieś w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów. Oddalona o 9,5 km na południowy wschód od Przybiernowa i 15 km na północ od Goleniowa, leży przy drodze z Babigoszczy do Czermnicy oraz przy linii kolejowej ze Szczecina do Świnoujścia. Najbliższym otoczeniem miejscowości są pola i łąki, które wraz z terenami pobliskiej Dzisny opasane są pierścieniem lasów Puszczy Goleniowskiej. Z Przybiernowa można się tu dostać autobusami PKS, a z Goleniowa i Szczecina pociągami Przewozów Regionalnych. W połowie miejscowość przecięta jest rzeką Gowienicą.

Wieś założona została w średniowieczu, pierwsza wzmianka w dokumnetach pochodzi z 1317 roku. O średniowiecznym rodowodzie pośrednio świadczy też układ na planie owalnicy, charakterystyczny dla tego okresu. W 1426 roku jej właścicielem był Heinrich von Köller, członek rodziny, która posiadała także pobliską Dzisnę. Od XVIII do XIX wieku zmieniają się właściciele (są to m.in. członkowie rodzin von Podewils i von Dewitz), ostatecznie wieś wraca do rodu von Köllerów i jest w ich posiadaniu aż do II wojny światowej.

W środku wsi znajduje się kościół, powstały w latach 1709-22 z inicjatywy proboszcza katedry kamieńskiej, Bogusława Henniga vonKöllera, wzniesiony na miejscu wcześniejszej świątyni. Jest to budowla salowa o konstrukcji ryglowej, jedna z największych na Pomorzu Zachodnim świątyni wzniesionych tą techniką. W XIX wieku obiekt powiększono, dobudowując kaplicę grobową z grobowcem rodziny władającej wsią. Obecnie kaplica użytkowana jest jako zakrystia. Do niej przylega współczesna, bezstylowa przybudówka, zaburzająca kształt bryły, dawniej pełniąca funkcję salki katechetycznej. Współcześnie kościół nosi wezwanie Matki Bożej Królowej Polski. Plac przykościelny otoczony jest murem z cegły i kamienia, dawniej na tym terenie znajdował się cmentarz, zniszczony po 1945 roku.

W XVIII wieku właściciele wsi wznieśli w jej południowej części pałac w stylu późnobarokowym, następnie przebudowany w XIX w. Jest to dwukondygnacyjny budynek, kryty mansardowym dachem. Po 1945 roku przeznaczony był na biura i mieszkania pracowników założonego we wsi Państwowego Gospodarstwa Rolniczego. Współcześnie jest opuszczony i popada w ruinę. Wokół znajdują się budynki gospodarcze dawnego folwarku, również niszczejące, oraz park z XVIII wieku z aleją akacjową, dziś wyraźnie zaniedbany.

W latach 1806-75 roku w Łoźnicy działała huta szkła, wytwarzająca butelki (głównie do wina) oraz szklane stemple. Założono tu również dwa dworce: jeden przy trasie Szczecin-Świnoujście, funkcjonujący do dziś, drugi obsługiwał kolej wąskotorową, mieścił się w nim także hotel, restauracja i skład piwa, dziś jest budynkiem mieszkalnym.

We wsi zachowała się zabudowa z XIX i XX wieku. Po 1945 roku miejscowość przejściowo nazywano „Kantrek” oraz „Marianowo”, a dziś używana jest również nazwa „Łożnica”.