Resko położone jest w północno-zachodniej części województwa zachodniopomorskiego w powiecie łobeskim nad Regą. Miasto usytuowane na Równinie Gryfickiej i Wysoczyźnie Łobeskiej.

Resko leży przy drodze wojewódzkiej nr 152 (Płoty – Świdwin). Ok. 10 km od Reska przebiega droga krajowa nr 6 (trasa Szczecin – Gdańsk). W mieście istnieje stacja kolejowa, przez którą biegnie linia kolejowa Płoty – Łobez (obecnie nieużywana). Resko leży w odległości: 90 km od Szczecina, 81 km od Koszalina, 88 km od Świnoujścia,75 km od Stargardu Szczecińskiego, 73 km od Kołobrzegu, 43 km. od Drawska Pomorskiego, 28 km. od Nowogardu, 25 km. od Świdwina, 24 km. od Łobza i 23 km od Gryfic.

Komunikację kołową zapewniają prywatni przewoźnicy bus oraz PKS Gryfice.

Resko to siedziba gminy miejsko-wiejskiej. W latach 1818–1945 miasto administracyjnie należało do Powiatu Regenwalde, początkowo z siedzibą w Resku, a od roku 1860 z siedzibą w Łobzie. Z kolei w latach 1946–1998 miasto administracyjnie należało do województwa szczecińskiego. W latach 1999–2001 należało do powiatu gryfickiego, a od 2002 r. należy do powiatu łobeskiego. Według danych z 1 stycznia 2009 r. powierzchnia miasta wynosi 4,49 km².

Obecnie miasto stanowi ośrodek usługowy dla rolnictwa, drobnego przemysłu spożywczego i drzewnego.

Pierwszy wizerunek herbu Reska pochodzi z XIII w. Przedstawia w żółtym polu zielone drzewo o siedmiu gałęziach, z których każda zakończona jest liściem, również zielonym. Drzewo wyrasta z fal rzecznych, symbolizujących przepływającą przez miasto Regę. Na fladze herb umieszczony jest w lewym górnym rogu, przy czym podzielona jest na dwa płaty równej szerokości, barwy żółtej i niebieskiej.

Etymologia nazwy miasta jest dość niejasna i nie została obecnie z całą pewnością dowiedziona. Jedna z tez mówi, iż nazwa pochodzi od starosłowiańskiego słowa „reż” oznaczającego żyto. W dokumentacji historycznej istnieje wzmianka, iż w XIV w. miasto nazywało się tak jak przepływająca przez nie rzeka – Rega. W późniejszym okresie powstała niemiecka nazwa, używana do 1945 r. która brzmiała Regenwalde co w wolnym tłumaczeniu oznacza Deszczowy Las. Po zakończeniu II wojny światowej miasto przez pewien czas nosiło nazwę Reskogród oraz Ławiczka. Nazwę Resko wprowadzono rozporządzeniem ministrów Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 r.

W okresie wczesnośredniowiecznym w miejscu obecnego miasta Resko istniał gród książąt pomorskich, a wokół niego rozwinęła się osada handlowo-rzemieślnicza. Pierwsza wzmianka traktująca o mieście datowana jest na rok 1255 r. Wówczas własnością połowy grodu (od XIII w.) był ród von Borcke. Druga połowa grodu pozostała we władaniu rodu Vidant. Ci pierwsi dokonali lokacji na prawie lubeckim. Później jednak (1280 r.) lokowali Resko na prawie magdeburskim. Rodzina ta wybudowała w mieście zamek, początkowo drewniano-ziemny. Warownia zbudowano w II połowie XIII w. z inicjatywy Jakuba von Borcka, syna kasztelana kołobrzeskiego Jana. Murowany zamek powstał prawdopodobnie w II połowie XIV w. Wcześniej na miejscu tym funkcjonował gród strzegący traktu Kołobrzeg – Starogard. Podobnie jak miasto tak i zamek podzielony był pomiędzy dwie rodziny von Borcke i Vidant. Przy czym ta druga familia sprzedała swoją część księciu pomorskiemu Bogusławowi V. Dopiero w połowie XV w. zamek w całości stał sie własnością von Borcke.

 Na początku XV w. rozpoczęto budowę kościoła mariackiego. W 1441 r. książę pomorski Eryk I przekazał resztę miasta rodowi von Borcke. Na kolejne cztery wieki Resko stało się prywatnym miastem tejże właśnie rodziny. Podstawą rozwoju miasta było rolnictwo i częściowo rzemiosło (kowalstwo, młynarstwo i krawiectwo). W czasie wojny trzydziestoletniej (1618–1648) wojska cesarskie spaliły i zniszczyły miasto, a od 1648 r. Resko na mocy pokoju westfalskiego przeszło pod władanie Brandenburgii. Kres miastu przyniósł 1714 r. kiedy to w ogromnym pożarze spłonęła większość miasta. Ocalało jedynie 11 domów i kościół. Kolejne działania wojenne w latach 1756–1763 również zniszczyły Resko, a miasto przez kilkanaście następnych lat było okupowane przez żołnierzy rosyjskich. Pod koniec XVIII w. na miejscu zniszczonego zamku Borckowie postawili dwór. Na początku XIX w. weszła w życie ustawa o prawach miejskich, która pozwoliła na uniezależnienie miejskiego samorządu od rodu von Borcke. Następnie ich grunty stały się własnością rodziny von Perponcher z Żerzyna. W tym też czasie zniszczony został dwór von Borcków. W 1834 r. władze miejskie podjęły decyzję o rozbiórce murów obronnych Reska. Ponad 10 lat później, w 1842 r. Karol Sprengel założył w mieście Fabrykę Maszyn Rolniczych powstaje również młyn parowy i gorzelnia. W 1892 r. powstała stacja kolejowa na linii Wyszogóra-Kołobrzeg. W kolejnych latach Resko uzyskało połączenia kolejowe z kolejnymi miastami: w 1905 r. z Łobzem, a w 1909 r. ze Świdwinem.

Wszystkie te zmiany stanowiły znaczny impuls w rozwoju gospodarczym miejscowości. W tym czasie również (połowa XIX w.) rozwinęła się w mieście żydowska gmina wyznaniowa. W 1852 r. liczyła ona 139 osób. Co ciekawe kilku Żydów wzięło udział w I wojnie światowej. Okres dwudziestolecia międzywojennego nie wprowadził wiele zmian w życie codzienne zamieszkującej miasto ludności. W roku 1935 w Resku wciąż jeszcze czynnych było 12 żydowskich sklepów. Wzrastające napięcie pomiędzy niemieckimi mieszkańcami miasta a Żydami doprowadziły do likwidacji gminy i wyjazdu większości starozakonnych z miasta. Część mieszkających w Resku przed wojną Żydów zginęło w czasie Holokaustu. II wojna światowa nie stanowiła zagrożenia (w takim stopniu jak dla Polaków) dla niemieckiej społeczności Reska. Sytuacja zmieniła się diametralnie zimą 1945 r. Miasto zostało wówczas zajęte przez wojska radzieckie, a następnie przekazane Polsce. Zniszczenia wojenne w centrum miasta sięgały 60%. Po zakończeniu działań wojennych nastąpiła odbudowa i rozbudowa miasta, powstały nowe budynki użyteczności publicznej. Kolejne poważniejsze zmiany administracyjne miały miejsce pod koniec lat 60. XX w., gdy z miasta został wydzielony obszar o powierzchni 384 ha z miejscowością Policko.

Jednym z głównych punktów miasteczka jest Sanktuarium Matki Boskiej Reskiej. Sanktuarium zostało zbudowane w stylu późnogotyckim ok. 1400 r. W końcu XV w. zostało rozbudowane, a w latach 1697 i 1882, przebudowane. W latach 90. XX w. powstało w tym miejscu Sanktuarium Maryjne. Forma kościoła ma kształt halowy, trójnawowy w stylu hali gryfijskiej, natomiast wieża mierzy 67 m. Wewnątrz sanktuarium znajduje się XVII-wieczny ołtarz i i XVIII-wieczny obraz Matki Boskiej Reskiej (Matki Bożej Niepokalanej Dziewicy z kościoła w Święciechowie).

Pomimo zawieruchy wojennej w Resku zachowało się kilka zabytków. Oprócz Sanktuarium jest to m.in. ratusz wybudowany w 1841 r. w stylu klasycystycznym. Dość zauważalna jest skromna sylwetka bryły i niewielka wieżyczka z zegarem i kurantem. Do grona zabytków miejskich należą także: obelisk Karola Sprengla z 1881 r., zabytkowa elektrownia wodna na rzece Redze, pomnik Żołnierzy Polskich. Wśród wartościowych pod względem piękna stylu architektonicznego budynków w mieście z pewnością znajduje się budynek Sądu Powiatowego (1900 r.), mieszczący obecnie pocztę oraz gmach szkoły.

Warto również udać się do zabytkowego parku miejskiego, który w ostatnich latach przeszedł gruntowną rewitalizację. Na terenie parku znajdują się ruiny zamku (XIV–XV w.). Miejsce, w którym stał niegdyś zamek to wzgórze o wysokości do 3,5 m, na obrzeżach którego w dwóch miejscach można zobaczyć kamienie tworzące niegdyś mur obwodowy, nadbudowane częściowo współczesnym murkiem. Warownia miała kształt kwadratu o boku 40 m. Główny budynek zbudowany był z kamienia i cegły, nie został on jednak zlokalizowany ze względu na późniejszą zabudowę terenu zamkowego. Samo wzgórze otoczone jest drzewami, a jego szczyt wyrównany. Obecnie niczego tu już nie ma poza betonowym placem wykorzystywanym do lokalnych uroczystości.

W Resku funkcjonują następujące placówki oświatowe: Zespół Szkół w Resku, Liceum Ogólnokształcące, Zasadnicza Szkoła Zawodowa, Gimnazjum oraz Szkoła Podstawowa. W mieście działa także: Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy oraz Centrum Kultury w Resku. W bibliotece organizowane są spotkania ze znanymi osobami, podróżnikami i autorami książek, jak również wszelkiego rodzaju konkursy językowe i ortograficzne oraz wystawy tematyczne. Natomiast w Centrum Kultury można zapisać się na zajęcia Karate, Klubu Kobiet Aktywnych „Ka-60”, a także kół zainteresowań (taneczne, plastyczne, teatralne, wokalne, gry na instrumentach muzycznych, chóru, rękodzieła, aerobik).

Bazę noclegową zapewniają obiekty noclegowe oraz gospodarstwa agroturystyczne rozsiane w całej gminie. Z kolei zaplecze gastronomiczne stanowi niewielka ilość restauracji.

Wśród znanych osób związanych z miejscowością należy urodzony w Resku Bartosz Arłukowicz.