Sławno to miasto położone w północno - wschodniej części województwa zachodniopomorskiego nad rzekami: Wieprzą i Moszczenicą. Znajduje się na Pobrzeżu Koszalińskim. Zlokalizowane jest w odległości ok. 40 km na północny - wschód od Koszalina, ok. 20 km na południe od Morza Bałtyckiego. Dojazd do miejscowości możliwy jest koleją, komunikacja autobusową i własnym środkiem transportu.

Sławno jest miastem o długiej, burzliwej historii. Pierwsi ludzie przywędrowali w okolice dzisiejszego Sławna już w czasach neolitycznych. Jednakże dopiero we wczesnym średniowieczu w tym regionie zaczęły pojawiać się stałe osady. Grody obronne wznosiły od VII w. wspólnoty przybyłych z południowego wschodu Słowian. W X w. pierwszoplanową rolę w regionie odgrywało dzisiejsze Sławsko, zwane czasem „Starym Sławnem”. Kiedy w XII wieku na arenie historii pojawiło się Księstwo Sławieńskie, Sławsko stało się jego stolicą. W kolejnym stuleciu księstwo przechodziło z rąk do rąk – rywalizowali o nie książęta pomorscy, królowie Danii i margrabiowie Brandenburgii. Na krótko znalazło się w bezpośrednim władaniu królów Polski. Wreszcie - na początku XIV w. - centrum ziemi sławieńskiej przeniesiono kilka kilometrów na południe względem poprzedniego miasta. Pomorski ród Święców dokonał lokacji nowego Sławna na prawie lubeckim. Wiadomo, że ośrodek przybrał herb rodu założycielskiego – do dziś pozostaje nim rybogryf. Prawa miejskie otrzymał zaś 22 maja 1317 r.

Dzięki 8-letniemu okresowi zwolnienia z podatków i dogodnemu położeniu na szlaku łączącym stolice dwóch pomorskich księstw nowe Sławno mogło się prężnie rozwijać. Szybko wzniesiono pierwsze obwarowania i niezbędne budynki municypalne. Ratusz oraz ceglano - kamienne mury stanęły w mieście prawdopodobnie w drugiej połowie XIV w. Obecnie jedynymi śladami po dawnym systemie obronnym Sławna są bramy: Koszalińska i Słupska, przez które przechodziła droga z zachodu na wschód. Za obiekt sakralny służyła początkowo kaplica św. Mikołaja. Wkrótce – w 1321 r. rozpoczęła się budowa kościoła farnego, która trwała przez cały wiek. Ta trójnawowa bazylika przetrwała do dzisiaj jako kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Mieszkańcy Sławna trudnili się typowymi dla tamtej epoki zajęciami – rolnictwem, handlem i rzemiosłem. Szczególnie istotną rolę odgrywały zawody związane z produkcją żywności oraz przetwórstwem wełny.

Sławnem przez cały okres średniowiecza władali książęta pomorscy. Dopiero w wyniku wojny trzydziestoletniej – w 1637 roku miasto dostało się pod panowanie Brandenburczyków. Trzydziestoletni rozlew krwi, który zrujnował Europę Środkową, nie oszczędził Sławna. W XVIII w. już pod panowaniem pruskim miasto zaczęło odbudowywać swoją pozycję. Powstawały manufaktury tkackie i organizowano wielobranżowy jarmark, na który ściągali kupcy z Pomorza, Wielkopolski oraz krajów bałtyckich.

Rozwój Sławna i regionu częściowo zahamowały kontrybucje wojenne narzucone Prusom przez Napoleona. Następująca wkrótce potem rewolucja industrialna przyniosła miastu połączenie drogowe (1828-1835) i kolejowe (lata 60. XIX w.) ze Szczecinem i Gdańskiem. Od 1852 r. w miejscowej poczcie można było nadać telegraf. Nastąpił też znaczny rozwój szkolnictwa -  otworzono podstawówkę, progimnazjum i prywatną szkołę dla dziewcząt. Zaczęły także powstawać nowoczesne zakłady produkcyjne: tartaki, browary, olejarnie, odlewnia żeliwa, fabryki maszyn rolniczych i mebli. Wczesny profil produkcyjny miasta nie uległ większym zmianom w kolejnym stuleciu.

Końcówka XIX i początek XX w. wiążą się z szeregiem inwestycji w infrastrukturę Sławna. Miasto otrzymało bibliotekę publiczną, rzeźnię, gazownię, mleczarnię, nowoczesny system kanalizacyjny i prąd. Przed I wojną światową w Sławnie ukazywały się dwa rywalizujące dzienniki, a mieszkańcy dysponowali aż 208 aparatami telefonicznymi. W okresie międzywojennym nastąpił dalszy rozwój placówek edukacyjnych w mieście. Obok telefonów w Sławnie pojawiło się też radio, które szybko zyskało grono wielbicieli.

Po II wojnie światowej Sławno znalazło się w obrębie Polski. Miasto zostało zdewastowane przez Armię Czerwoną. Wiele budynków – zwłaszcza w centrum spłonęło, a wyposażenie fabryk przetransportowano w głąb Związku Radzieckiego. Liczba mieszkańców miasta spadła z 9768 do 4800 osób. Nowe władze przystąpiły do odbudowy Sławna – powstały nowe zakłady produkcyjne oraz mieszkania komunalne i spółdzielcze. Niestety nie zadbano o zachowanie dawnego uroku tego pomorskiego miasteczka.

Lata 90. XX w. przyniosły kolejne inwestycje np. otworzono stację uzdatniania wody, wzniesiono osiedle domków jednorodzinnych, halę sportową i oczyszczalnię ścieków. W 2003 r. zakończyła się modernizacja sieci kanalizacyjnej. Początek XXI w. wiąże się także z budową ścieżek rowerowych i boisk sportowych, a także renowacją zaniedbanych ulic i rozwojem handlu. Jednakże w ostatnim 25-leciu zbankrutowało wiele nierentownych zakładów produkcyjnych i miasto zostało dotknięte strukturalnym bezrobociem. Sławno nadal posiada niewykorzystany potencjał – jest dogodnie usytuowane między Szczecinem i Gdańskiem i posiada duży niezagospodarowany teren pod inwestycje. Do największych zakładów przemysłowych działających na terenie miasta należy obecnie zaliczyć: ABWood spółka z o.o. oraz Zakłady Drzewne „Poldan” – Eksport – Import.

Dzisiaj Sławno stanowi siedzibę gminy i powiatu (pomimo że największym miastem w regionie jest Darłowo). Urząd Miasta i Urząd Gminy mieszczą się w dawnym budynku starostwa. Natomiast współczesne starostwo powiatowe znajduje się w nowym budynku przy ul. Sempołowskiej. W Sławnie funkcjonują dwie szkoły podstawowe, gimnazjum, Zespół Szkół im. J. H. Dąbrowskiego, Zespół Szkół Agrotechnicznych, filia Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia w Słupsku, Ośrodek Szkolno - Wychowawczy dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej. Jest również dwugwiazdkowy hotel mieszczący się w budynku starego kina.

Do najważniejszych atrakcji miasta należą wspomniane wcześniej  bramy – pozostałości po średniowiecznych murach miejskich. Wysokie i strzeliste wieże z czerwonej cegły dominują nad krajobrazem starego miasta.  Innym dowodem na sięgający XIV w rodowód miasta jest kościół pw. Wniebowzięcia NMP górujący nad centralnie ulokowanym rynkiem. Świątynia została uszkodzona w trakcie II wojny światowej i nie zachowało się jej zabytkowe wyposażenie. Z zewnątrz jednak nadal prezentuje się okazale.

Godne uwagi są również XIX i XX-wieczne budowle o rozmaitym charakterze. W Sławnie podziwiać można kamienice, budynki przemysłowe i municypalne. Szczególną uwagę warto zwrócić na kościół pw. św. Antoniego z Padwy – pierwszą katolicką świątynię w mieście od czasów reformacji. Jest to skromny kościółek wzniesiony w stylu modernistycznym z cegły klinkierowej. Do naszych czasów przetrwało jego oryginalne wyposażenie pochodzące z okresu międzywojennego. Bardzo ładnie prezentuje się także budynek poczty, dworzec kolejowy oraz siedziba dawnego starostwa. W tym ostatnim mieszczą się obecnie: Urząd Miasta i Urząd Gminy Sławno. Z kolei przy Bramie Koszalińskiej znaleźć można rzeźbę, będącą przesłaniem artysty na XXI w. Pomnik „Chrystus przybywa do Sławna” zaprojektowany przez dawnego mieszkańca miasta Heinricha Eugena von Zitzewitza to bez wątpienia jedno z ciekawszych dzieł sztuki w mieście.

Dużą zieloną przestrzeń w Sławnie zaprojektowano już w połowie XIX w. Park im. Polskiej Organizacji Wojskowej rozciąga się na północ od Bramy Słupskiej. Jest to spokojne, zadbane miejsce, z którym wiąże się ciekawa historia. W 1999 r. grupa pochodzących z Niemiec wędrownych artystów ozdobiła sławieński park altaną i rzeźbami z piaskowca. Kolejnym miejscem zachęcającym mieszkańców do spacerów jest położony blisko centrum miasta park przy Gimnazjum Miejskim. Na terenie parku znajduje się duży plac zabaw dla dzieci oraz siłownia zewnętrzna. Wyznaczone są również ścieżki rowerowe. W pobliżu zlokalizowany jest kompleks sportowy tj. hala sportowa, stadion miejski, a także amfiteatr.