Popielewo jest wsią położoną we wschodniej części gminy Połczyn-Zdrój, w powiecie świdwińskim. Wieś leży przy drodze z Brusna do Ogartowa. Do siedziby gminy w Połczynie-Zdroju odległość wynosi ok. 8 km, natomiast do siedziby powiatu w Świdwinie jest z Popielewa ok. 31 km.

Popielewo to malownicza wieś sołecka. Nazwa wsi pochodzi prawdopodobnie od słowa „popielarstwo”, czyli wypalanie popiołu. Według przekazów dawniej we wsi znajdował się browar, a miejscowa ludność trudniła się wypalaniem popiołu, kowalstwem oraz hutnictwem.

Początkowo wieś należała do Joannitów z Czaplinka, a następnie przeszła w polskie władanie. Jednak najmocniej historia Popielewa związana jest z rodem Manteufflów, który przejął wieś w XV w. Popielewo stanowiło ponoć główną siedzibę rodu, którego przedstawiciele, jak wskazują źródła, bywali okrutni i siali postrach wśród mieszkańców i sąsiadów.

Niedaleko wsi, w odległości około 6 km znajduje się wzgórze, które utożsamiane jest z rozbójniczym charakterem rodu i zwane jest „Górą Zabójców”. Z rodem popielewskich Manteufflów związana jest legenda. Według niej żył dawniej tu  rycerz, który miał piekną żonę i synka. Pewnego dnia rycerza wezwał na służbę senior rodu. Rycerz po powrocie do domu nie zastał niestety swojej rodziny. A w miejscu jego domu zostały tylko ruiny i zgliszcza. Wiedząc kto to sprawił rycerz postanowił zemstę. Zorganizował grupę okolicznych mężczyzn, z którymi napadał na pobliskie ziemie, zabijając i grabiąc. Następnie odbudował swój dom i obiecał sobie, że jedna z izb w domu będzie wypełniona złotem a dziedziniec zostanie wybrukowany czaszkami zabitych. Na szczęście obietnica nie doszła do skutku, bowiem rycerz na swej drodze spotkał  orszak znacznego szlachcica. Walka była zacięta i zakończyła się zwycięstwem rycerza. Pokonał on szlachcica uderzeniem topora. Kiedy szlachcic upadł na ziemię  rycerz zobaczył na jego szyi znamię, które dobrze znał. Uświadomił sobie, że właśnie zabił własnego syna. Od tej chwili zakończył rozbójniczy tryb życia.

Okoliczne dobra popielewskie stanowiły polską enklawę od XVI w., dlatego tereny te nazywano „republiką popielewską”. Po pierwszym rozbiorze Polski Popielewo formalnie należało do Prus, choć zachowało pewne przywileje, a  w 1817r. „republika popielewska” została włączona do Pomorza jako część państwa pruskiego.

Ponieważ we wsi mieszkało wielu Żydów wybudowano tu dwie synagogi oraz cmentarz żydowski.

Po roku 1862 właścicielem dóbr popielewskich został Wilhelm Kamp, który zbudował mauzoleum w pobliskim lesie.

Po II wojnie  światowej majątek ziemski w Popielewie przeszedł w ręce Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Z istniejącego przed wojną zespołu pałacowego pozostał jedynie park i część budynków gospodarczych. Mauzoleum wybudowane w lesie przez Wilhelma Kampa zostało zniszczone.

W Popielewie warto obejrzeć kościół pw. Matki Bożej Różańcowej. Świątynię wybudowano w 1786 r. w stylu neogotyckim. Kościół wybudowany został z kamienia, na planie prostokąta, z wyodrębnionym prezbiterium. Wejście do kościoła znajduje się w wieży trzykondygnacyjnej czworobocznej, zbudowanej z cegły czerwonej. Kościół jest pięknie położony, na wzniesieniu, w otoczeniu zieleni. Park w Popielewie pochodzi z II połowy XIX w. Założono go w stylu naturalistycznym. Powierzchnia parku wynosi 2 ha. Ciągi spacerowe są nieregularne. Dzisiaj park jest dosyć zaniedbany. W parku rosną drzewa rodzimych gatunków w wieku około 120 lat. Park jest dostępny, można po nim spacerować. W odległości około 1 km na północ od wsi znajduje się Jezioro Popielewskie, a w odległości około 1,4 km na południe wznosi się wierzchołek Popielewskich Górek.