Wieś sołecka Nawrocko znajduje się w gminie Myślibórz, powiecie myśliborskim w województwie zachodniopomorskim. Położona jest 5 km na południowy–zachód od Myśliborza, przy lokalnej drodze Myślibórz – Czerników. Oddalona jest 16 km od Trzcińska Zdroju, 67 km od Gryfina, 64 od Stargardu Szczecińskiego oraz 89 km od Nawrocka.
Transport lokalny zapewnia prywatne przedsiębiorstwo bus oraz PKS Myślibórz. Przez miejscowość nie przechodzi żadna linia kolejowa.
Nawrocko to wieś sołecka w powiecie i gminie Myślibórz w województwie zachodniopomorskim. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.
Nawrocko przejściowo po II wojnie światowej nazywane było Janowem. Domy rozmieszczone są wzdłuż dróg, a ich układ przypomina widlicę. We wsi znajduje się barokowy kościół, a także dawny folwark, na terenie którego założony został park krajobrazowy. Ze starych dokumentów wynika, że wieś istniała już w XIII w. Wieś funkcjonowała głównie, jako podbudowa folwarku. Należał on przypuszczalnie do rodziny von Marwitz, która posiadała dobra na początku XVII w. Kolejnymi właścicielami majątku był von Ihlow, który był fundatorem dwóch folwarków (Iłowo i Wrzelewo). Kolejnym właścicielem od połowy XIX w. była rodzina Koppe, dysponująca wraz z folwarkami ok. 900 ha. Na początku XX w. majątek nabyło Towarzystwo parcelacyjne, które rozparcelowało posiadłość na 50 działek, a resztówkę (365 ha) kupiła rodzina Horen. Po 1945 r. zespół pofolwarczny został podzielony między kilku rolników indywidualnych.
Park pałacowy o charakterze krajobrazowym został założony w drugiej połowie XVIII w. Na jego terenie, w zachodniej części (w miejscu dzisiejszej polany) znajdował się pałac. W 1936 r. w pałacu istniała szkoła Hitlerjugend przekształcona w 1939 r. na szkołę SS. W 1945 r. we wsi stacjonowało wojsko radzieckie, przy czym żołnierze uprawiali nawet ziemniaki i zboże, które po wymłóceniu gromadzono w kościele. Od jesieni 1945 r. gospodarstwa zasiedlano rodzinami repatriantów z terenów wschodnich, przydzielonych po wojnie ZSRR. Zajmowane przez Polaków domy pozbawione były często nawet drzwi i okien, toteż po opuszczeniu pałacu przez wojska radzieckie, jego wyposażenie zostało rozkradzione. Na przełomie 1951/52 r. rozpoczęto rozbiórkę pałacu. Na początku lat 60. XX w. rozebrano resztki murów, a piwnice i fundamenty zasypano. Rozebrano też gorzelnię. Obok wybudowano nową szkołę podstawową. Jedną z pozostałości po istnieniu pałacu jest studnia, przy której rośnie stara lipa uznana za pomnik przyrody (w zasadzie są to dwie zrośnięte ze sobą wiekowe lipy o rekordowych dla parku rozmiarach). Szkoła funkcjonuje do dziś, a park pełni swą funkcję, jako miejsce do wypoczynku i rekreacji dla miejscowej ludności.
W ogólnym zarysie park posiada kształt prostokąta o powierzchni 4,5 ha. Park graniczy od strony południowej z droga publiczną Myślibórz – Różańsko, od której oddziela go wysoki mur z kamienia. Od wschodu, park odgrodzony jest murem z kamienia i cegły od gospodarstwa rolnego. Północna granica parku, wytyczona poprzez niskie ogrodzenie z siatki, oddziela drzewostan wchodzący pierwotnie w skład parku. Dalej znajdują się grunty rolne. Od strony tej, ulokowany jest również zaniedbany staw, przy którym kiedyś znajdowała się gorzelnia. Zachodnią granicę parku stanowi ulica wiejska, którą od parku oddziela ogrodzenie z siatki. Od tej strony znajduje się brama wjazdowa na teren parku prowadząca przed budynek szkoły. Gatunkami dominującymi w parku są lipy drobnolistne (53 sztuki), kasztanowce białe (43 sztuki), wiązy górskie (31 sztuk), graby pospolite (24 sztuki), jesiony wyniosłe (27 sztuk), lipy szerokolistne (20 sztuk), klony pospolite (13 sztuk). Do pojedynczych okazów należą: buk pospolity w odmianie czerwonolistnej, buk pospolity, głóg dwuszyjkowy, jabłoń nadobna, śliwa mirabelka, orzech szary, modrzew japoński, sosna czarna, magnolia soulang`a. Wiosną w parku można podziwiać stanowiska zawilców gajowych, fiołków wonnych, konwalii majowych, knieci błotnej. W północno-wschodniej części parku swoje stanowiska ma śnieguliczka biała i bez czarny, a we wschodniej części dominuje bluszcz pospolity. Na terenie parku żyją wiewiórki pospolite, sikorki bogatki, dzięcioły, jaszczurki zwinki.
Warto zobaczyć