Sielsko – wieś sołecka w województwie zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim, położona w północno-zachodniej części gminy Węgorzyno, przy drodze Zwierzynek – Kraśnik Łobeski i Węgorzyno –Mieszewo. Około 1,1 km na wschód od jeziora Sambórz Duży.

Od XIII wieku wieś w posiadaniu rodu von Wedel. Najstarsza wzmianka o wsi, która nazywała się Czillickesdorp pochodzi z roku 1346. W 1866 roku we wsi mieszkały 242 osoby w 35 domach, w folwarku – 237 osób w 13 domach. W 1870 roku do szkoły uczęszczało 86 uczniów. W 1914 roku wybudowano nową szkołę. W latach 20-tych XX wieku w majątku von Zitzewitz pracowało 15 Polaków. W czasie II wojny światowej 18 osób, głównie z Gdyni pracowało jako robotnicy przymusowi, przywiezieni tutaj już jesienią 1939 roku. Istniał także obóz jeńców francuskich (75 osób). Po wojnie Sielsko zostało zasiedlone przez osadników ze wsi Kuropatniki k/Brzeżan w woj. tarnopolskim. Przybyli oni wraz z ks. Franciszkiem Jastrzębskim (1890–1962), który jako pierwszy i jedyny w tym czasie kapłan w całej okolicy odprawiał nabożeństwa w bardzo wielu kościołach obecnej gminy Węgorzyno, i nie tylko. Jak pisze w swoich wspomnieniach na początku do parafii należało, oprócz Sielska, 11 wiosek.

Położony w centrum wsi, na wzniesieniu Kościół parafialny p.w. św. Jana Chrzciciela (wezwanie nawiązuje do wezwania kościoła w Kuropatnikach, skąd wywodzi się większość mieszkańców wsi). Zbudowany w końcu XVI wieku, na planie prostokąta, z kamieni narzutowych; kryty dachówką. Przebudowany w XIX wieku. Od zachodu dostawiona wieża, XVIII wiek, ryglowa, oszalowana, na planie kwadratu z barokowym hełmem, krytym blachą. Portal o łuku półkolistym. W części prezbiterialnej małe okna zamknięte półkoliście. Na szczycie wschodnim blendy i data 1705 rok. Wewnątrz zabytkowa ambona, zamalowany napis „Renovatum” 1560, 1845, 1929. Na cmentarzu przykościelnym (pow. 0,23 ha) od północnej strony dzwonnica belkowa z dwoma dzwonami z XVI wieku i z 1923 roku. Kościół wpisany 18.06.1958 roku do rejestru zabytków.

Na terenie parku, w centrum wsi pozostałości pałacu, spalonego w 1959 roku i w dużej części rozebranego. Park dworski, naturalistyczny, z XIX w. Powierzchnia 5,5 ha. Starodrzew (m.in. dęby o obwodzie 350, 393, 404 cm, dwie aleje grabowe). Aleja lipowa wzdłuż drogi w kierunku Mielna, od końca wsi do dawnego przystanku PKP.

W okolicy wsi Sielsko znajdują się:

• Jezioro Sambórz Duży położone na południowy zachód od wsi. Powierzchnia 50,5 ha. Lustro wody na wysokości 78,4 m n.p.m. Głębokość: maksymalna 10 m, średnia 4 m.
• Wzgórze Obleniec, 1,5 km na południe od zabudowań folwarcznych w Winnikach, po zachodniej stronie drogi do Kowali. Wysokość 128,5 m n.p.m.
• Wzgórze Jaźwiny w odległości 0,5 km na wschód od Obleńca, 1,7 km na zachód od Podlipiec, po zachodniej stronie drogi do Kowali odchodzącej od drogi z Winnik do Podlipiec. Wysokość 134,4 m n.p.m.
• Wzgórze Kamienne, położone 1,5 km na północny zachód od Podlipiec, 1,1 km na zachód od Wierzbiny, 1,2 km na wschód od zabudowań folwarcznych w Winnikach. Wysokość 108,2 m n.p.m.
• Kasprowa Góra, położona 1 km na wschód od Wzgórza Kamiennego, 2,2 km na północny zachód od Podlipiec, 2,7 km na północ od Kowali. Wysokość 107,6 m n.p.m.
• Krucze Wzgórze, położone w odległości 1 km na wschód od wsi, między Reską Węgorzą a drogą Węgorzyno – Chociwel. Wysokość 104 m n.p.m.