Redło to niewielka wieś sołecka w gminie Połczyn Zdrój, w powiecie świdwińskim, w województwie zachodniopomorskim. Miejscowość położona na obrzeżach Drawskiego Parku Krajobrazowego. Przez wieś przepływa rzeka Grudzianka.

Wieś ma kształt typowej ulicówki. Umiejscowiona jest przy drodze wojewódzkiej nr 152 Świdwin-Połczyn-Zdrój. 

Do stolicy gminy Połczyna Zdroju jest 11 km, do stolicy powiatu Świdwina jest 13 km. Ponadto do Drawska Pomorskiego jest 43 km, do Złocieńca 40 km, do Czaplinka 40 km, do Reska 40 km, do Białogardu 33 km.

Do wsi można również dojechać busem. Transport lokalny na trasie Połczyn-Zdrój – Świdwin zapewnia jeden z lokalnych przewoźników bus. Wybierając się do Redła można również wybrać PKS. Zapewnia on jednak połączenia regionalne.

W pobliżu Redła znajduje się cmentarzysko z epoki brązu. Na wiek IX – XI datowane jest inne grodzisko znalezione nieopodal wsi. Razem na obszarze miejscowości stwierdzono 17 stanowisk archeologicznych w tym: dwa cmentarzyska kultury przeworskiej, jedno cmentarzysko gr. dębczyńskiej, cztery punkty osadnicze, pięć śladów osadniczych ze starożytności oraz dwa punkty osadnicze i pięć śladów osadniczych ze średniowiecza.

Redło założone zostało w 1450 r. przez ród szlachecki Redel, na miejscu starej osady. Istnieją zapisy mówiące o starej kaplicy z połowy XVI w., która to prawdopodobnie w czasach wojny trzydziestoletniej (1618–1648) uległa zniszczeniu. W 1652 r. dawni właściciele Redła Adrian Kiessen i Kohne Redel ufundowali świątynię, którą to w 1846 r. ze względu na zagrożenie zawaleniem zburzono. Nowo wybudowany kościół wyświęcono w roku 1859. W końcu XIX w. we wnętrzu kościoła znajdowała się granitowa chrzcielnica oraz dzwon z 1602 r. wykonany przez stargardzkiego ludwisarza Joahima Karstede.

      Pod koniec XVII w. wymienia się w Redle trzech właścicieli Jesko von Redel, Rüdiger von Kriesen i Otto Casimir von Glasenapp. W roku 1782 znajdował się tu folwark, owczarnia, sześciu chłopów, dwóch zagrodników, karczma, kuźnia, 17 domów i jeden bakałarz (nauczyciel). Według spisu z roku 1843 Redło zamieszkiwało 236 mieszkańców. W roku 1856 pojawia się informacja o dobrach szlacheckich, mówiąca o czterech chłopach pańszczyźnianych jak i dwóch półpańszczyźnianych. Właścicielem majątku był w tym czasie Arthur von Manteuffel. W spisie wymienia się 338 mieszkańców, 32 budynki, jedną gorzelnię, wiatrak i cegielnię. W obszar Redła wchodziły w tym czasie również folwarki Groß i Klein Schenkengut (obecnie teren wschodniego Szeligowa) jak i Kirchdorf. W roku 1881 wybudowano agenturę pocztową (w tym czasie prywatne podwody łączyły Redło ze Świdwinem). Połączenie kolejowe ze Świdwinem oddano do użytku w grudniu 1896 r. a z Połczynem pierwszego maja 1897 r.

      Pod koniec wieku XIX po północnej stronie wsi (w okolicy współczesnej szkoły) założono nowy cmentarz a około roku 1890 pobudowano kaplicę cmentarną na starym cmentarzu - funkcjonującym do chwili obecnej.

   W roku 1900 rozparcelowano dla osadnictwa majątek ziemski o powierzchni 698 ha.

W roku 1913 w Redle istniała już szkoła z dwoma nauczycielami. Gmina wiejska Redło powstała w roku 1928 z dotychczasowych gmin: Redło i rozwiązanego obszaru dworskiego Wardyń Dolny. Ostatnimi właścicielami Redła byli gospodarze ziemscy: August Beilfuß, Reinhard Beilfuß i Friedrich Modey z gospodarstwami o wielkości około 25-ciu hektarów, jak i Herbert Keup, Emil Marquardt oraz Hugo von Mellenthin (pałac za torami - "Mellentyna") z gospodarstwami od 83 do 103 hektarów. Lekka i średnio ciężka ziemia umożliwiała intensywną hodowlę bydła. W związku z relatywnie odległym położeniem od najbliższego miasta, osiedliło się tu wielu rzemieślników i handlowców zaopatrujących Redło. Obok gorzelni produkującej alkohol i płatki ziemniaczane pod kierownictwem mistrza Ueckera znajdowała się również w Redle mleczarnia (budynek byłej biblioteki obok sklepu), w której to rodzina Henkel wraz z pracownikami, przerabiała mleko z okolicznych miejscowości, produkując miedzy innymi własny ser. Innymi zakładami były: młyn Herberta Woldt, dom młynarza (młyn wybudowano ok. r. 1870), jak i dzierżawiona przez Augusta Dumke karczma. Interesy gotówkowe przeprowadzali: naczelnik Funk i pomoc biurowa Martha Funk, zwana "Manni", w Kasie Oszczędnościowo-Pożyczkowej. Sklepy spożywcze Kutza i Benjamina Hein, piekarnia Paula Laude i rzeźnik Paul Kühn zapewniali żywność, poza tą produkowaną przez mieszkańców. Benjamin Hein prowadził poza tym zakład szewski. Inne zakłady rzemieślnicze prowadzili: malarz Rolf Roloff, kowal Kleinschmidt, kołodziej i stolarz Otto Stark, stolarz Scheunemann i ogrodnik Prochnow. Dla zmotoryzowanych mieszkańców funkcjonowała stacja benzynowa Karla Hassa – ulubione miejsce spotkań (znajdowała się przy wyjeździe z Redła w kierunku Świdwina). Max Manske rozwoził galanterię.

    Gmina wiejska Redło znajdowała się do 1933 r. w rękach burmistrza Katha. Po nim urząd ten przejął Siegfried Weidt i piastował go do końca wojny, zajmując się równocześnie pocztą tego urzędu. Sprawami chłopskimi zajmował się Herbert Marquardt. W związku z tym, że Redło było równocześnie okręgiem urzędowym, zamieszkiwali je: przewodniczący Emil Marquardt wraz z zastępcą Hansem Jürgenem Feyem. Urzędnicy stanu cywilnego: Scheinhuber jak i jego zastępca Runge (mieszkańcy Łęg) musieli dojeżdżać do Redła, lub byli w Łęgach odwiedzani. Prawa i porządku pilnował urzędnik policji Wilhelm Fischer z Redła. Ostatnimi znanymi nauczycielami byli: Maybehr, Fritz Hundt i Paul Langbecker. Miejscowe życie klubowe rozgrywało się w klubach: wojskowym, sportowym, młodzieżowym jak i ochotniczej straży pożarnej podlegającej wójtowi Otto Starke. W ostatnich latach wojny, zamieniono część szkoły na przedszkole. W roku 1939 zamieszkiwało Redło 625 osób w 168 gospodarstwach domowych. Na początku marca 1945 r. wojska radzieckie bez walki zajęły Redło.

Zaraz po wojnie zostało wyburzonych lub zniszczonych przez pożar wiele budynków – tak jak w przypadku gorzelni, która to padła ofiarą pożaru i została rozebrana około roku 1951–1952. Między byłym ogrodnictwem Prochnowa a lasem pobudowano parę nowych budynków. Postawiono również pomnik ku czci Armii Czerwonej. Tuż po wojnie zniszczony został pałac Emila Marquardta (największy w Redle). Do chwili obecnej zachował się jedynie fragment parku pałacowego w stylu naturalistyczno - krajobrazowym o powierzchni 2 ha. W latach siedemdziesiątych podobny los spotkał tereny rekreacyjne (niewielkie jezioro ze sztuczną plażą położone w połowie odległości Redło - Sucha u podnóża Redłowskich Gór).

Otworzono bibliotekę wiejską oraz utworzono Kombinat Państwowych Gospodarstw Rolnych REDŁO. Był to jeden z największych tego typu w kraju. W jego skład wchodziło 13 gospodarstw rolnych a gospodarował on na powierzchni 29 350 ha.

Z historią Kombinatu PGR związany jest intensywny rozwój Redła jako miejscowości. Na początku lat siedemdziesiątych rozpoczęto budowę osiedla mieszkaniowego dla pracowników PGR. W następnej kolejności pobudowano przedszkole (1976), biura Kombinatu, oraz Zakład Mechanizacji i Chemizacji Rolnictwa (ZMiCH). Pod koniec lat siedemdziesiątych oddano do użytku remizę Ochotniczej Straży Pożarnej.

W roku 1986 oddano do użytku nowy budynek szkolny oraz stadion sportowy, na którym obecnie funkcjonuje Ludowy Klub Sportowy „Redłovia” Redło.

Jednym z atrakcji turystycznych miejscowości jest kościół w Redle, który został wzniesiony w roku 1859. Na początku do kościoła przeniesiono dwa dzwony. Pierwszy dzwon odlano w 1602 r. a dzwon drugi w 1683 r. w Kołobrzegu. Ten drugi dzwon nosił imię pastora Martina Henke z Cieszeniewa i Suchej. Po wybudowaniu przed kościołem ustawiono granitową chrzcielnicę, która obecnie znajduje się przy kościele w Łęgach. Gmach jest jednonawowy, jednokondygnacyjny nakryty dachem dwuspadowym. Od strony wschodniej do nawy dostawiono absydę w formie połowy walca przykrytą półstożkowym dachem (prezbiterium) oraz pomiędzy ścianą korpusu a absydą niewielki ryzalit w formie graniastosłupa pokrytego 3-połaciowym dachem (zachrystia). Od strony zachodniej dostawiony jest niski ryzalit w kształcie prostopadłościanu nakryty osobnym dwuspadowym dachem (kruchta). W nim znajduje się wejście do świątyni. W części zachodniej dachu znajduję się sygnaturka (wieża kościoła). Kościół wzniesiono z naturalnego budulca - granitu. Świątynia jest przykryta dachem pokrytym blachą ocynkowaną, ryzalit stanowiący wejście do kościoła dachówką karpiówką natomiast wieża blachą miedzianą. W okresie dwudziestolecia międzywojennego wiernymi w Redle opiekował się pastor Blank z Cieszeniewa. Kościół w Redłe był kościołem filialnym parafii Cieszeniewo. Po zakończeniu II wojny światowej kościół został wyświęcony dla wiernych rzymsko-katolickich.

We wsi można także zobaczyć dawny młyn, starą szkołę oraz siedzibę dawnej Gromadzkiej Rady Narodowej. Niezwykle intrygującą dla poszukiwaczy tajemnic historii może przedstawiać się stary dół z masą kamieni, pod którymi miały zostać pogrzebane: francuska broń jak i resztki kości (znalezione około 1890 r., podczas prac ziemnych). W tym dole mają spoczywać żołnierze napoleońcy, którzy zginęli w 1812 r. w czasie marszu wojsk francuskich na Rosję. Zginęli oni w potyczce z huzarami Schilla, która odbyła się na leżącym pomiędzy Redłem a Żołędnem wzgórzu Kamp. Na tym właśnie wzgórzu znaleziono francuski karabin kapiszonowy, który potwierdza prawdziwość owych przekazów.

Podstawowym kierunkiem gospodarczym mieszkańców wsi Redło jest rolnictwo.