Miasto Łobez umiejscowione jest w województwie zachodniopomorskim, jest siedzibą powiatu oraz ośrodkiem miejsko-gminnym. Znajduje się w środkowej części Pomorza Zachodniego, na Wysoczyźnie Łobeskiej, nad rzeką Regą, u ujścia do niej strugi Łoźnicy.

Odległość do Morza Bałtyckiego wynosi stąd około 70 kilometrów, do stolicy województwa – Szczecina jest 90 km, 19 km do Drawska Pomorskiego, 40 km do Nowogardu, 87 km do Koszalina, 58 km do Stargardu Szczecińskiego, 13 km do Węgorzyna, 31 km do Dobrej.

Miasto leży na ważnym szlaku komunikacyjnym z południa Polski nad Morze Bałtyckie (Niechorze). Krzyżują się tu trzy drogi wojewódzkie: 147, 148 i 151. W mieście znajduje się stacja kolejowa, przez którą przechodzi linia kolejowa nr 202 (trasa Stargard – Gdańsk), kursują autobusy PKS i prywatne busy osobowe.

Według danych z 29 września 2014 r. miasto ma 10 137 mieszkańców. Według danych z 1 stycznia 2009 powierzchnia miasta wynosi 11,75 km².

Trudno obecnie wyjaśnić etymologię nazwy miasta. Przypuszcza się, że miasto wywodzi swoją nazwę od rzeki, nad którą jest położone lub od łabędzia (starosłowiańskie: labez, labendz). Starosłowiańskie słowo „laba”, oznaczało wszystko płynące lub zachowujące stan płynny. Inna interpretacja wskazuje pochodzenie nazwy od słowa lobose, które oznaczało miejsce podmokłe, porośnięte tatarakiem, gęstwiną, krzakami, zaroślami zwanym w języku staropolskim łabuziem. W obu przypadkach akcentowana jest lokalizacja osady nad wodą. Obecna nazwa miasta formalnie obowiązuje od 19 maja 1946 r.

Herbem Łobza jest wizerunek wilka w koronie, który został zapożyczony od rodu Borków, dawnych włodarzy Łobza, Reska i Węgorzyna posiadających w herbie dwa czerwone wilki na złotym tle. Przedwojenny herb Łobza nosił datę 1400, kiedy to Borkowie potwierdzili prawa wcześniej nadane podpisując dokument, w którym dokładnie podają granice miasta. Flagę stanowią kolory: żółty, zielony i czerwony, ułożone w równych częściach równolegle względem siebie. W górnym rogu przy drzewcu umieszczony jest herb.

We wczesnym średniowieczu powstał na prawym brzegu Regi gród obronny Pomorzan, przy którym wytworzyło się podgrodzie. Miejsce stało się zalążkiem miasta. Obszar ten zamieszkiwała ludność rzemieślniczo-handlowa. Pierwsze wzmianki o Łobzie pochodzą z 1271 r. (dokumenty klasztoru w Jasienicy). Łobez to miasto, które należy do jednych z najstarszych miejscowości na Pomorzu Zachodnim. Jako miasto określane było już w 1295 r. W tym też roku przy podziale Pomorza obszary nad Regą z Łobzem przypadły wołogoskiej linii książąt pomorskich. Natomiast w 1348 r. otrzymał potwierdzenie swoich praw miejskich według prawa lubeckiego. W XIV w. w piśmiennictwie historycznym występuje już burmistrz i rada miejska. Wówczas Łobez otoczono murami, które przetrwały do XVIII w. Miasto miało wówczas dwie bramy: Gryficką na przedłużeniu ulicy Kościelnej (przy obecnym boisku Szkoły Podstawowej nr 1), skąd odchodziły drogi do Gryfic, Nowogardu i Unimia, i drugą zwaną Bramą Reską (przy moście na Redze). Od niej wiodły drogi do Nowej Marchii (Świdwin, Drawsko) i do Bonina i Węgorzyna (odpowiednio ulicą Kraszewskiego, Strumykową lub Węgorzyńską przez las).

W 1460 r. miasto uzyskało własne sądownictwo. Borkowie wznieśli też w Łobzie zamek (na północny wschód od dzisiejszego miasta), który przetrwał do XVIII w. Od I połowy XV w. w Łobzie, podobnie jak na całym Pomorzu wprowadzono protestantyzm. Władająca wówczas miastem Faustyna Borcke pozostawiła katolikom niewielki kościółek poza granicami miasta. Został on jednak szybko wyburzony (po 4 latach od wprowadzenia nowej religii). Na tle wyznaniowym dochodziło do napięć pomiędzy mieszkańcami, którzy przyjęli protestantyzm a katolikami. Jeden z zatargów wybuchł w 1551 r., gdy władze miejskie nie zezwoliły katolikom odbudować swojej świątyni w mieście.

W XVII w. miasto znane było z pantofli zwanymi łobeskimi (obuwie drewniano-skórzane). W 1680 r. w miasteczku znajdowało się ok. 800 mieszkańców, w tym aż 40 szewców, którzy wyrabiali słynne na Pomorzu pantofle i mieli swoje święto cechowe w poniedziałek po św. Janie (24 czerwca) organizując pochód przez miasto z herbem cechu (duży drewniany but) i skrzynią cechową. W I połowie XVII w. zmarł Bogusław XIV, ostatni z książąt pomorskich z rodu Gryfitów. Wówczas miasto przejęła Brandenburgia. Jednakże w okresie wojny trzydziestoletniej (1618–1648) panowanie niemieckie było mocno zagrożone. W konsekwencji pokoju westfalskiego (1648 r.) miasto pozostało przy Brandenburgii, a od 1701 r. wchodziło w skład Królestwa Prus, które od 1871 r. zostało włączone do Cesarstwa Niemieckiego. Wojny XVII w. zahamowały rozwój gospodarczy miasta (kontrybucje, zajmowanie miasta przez różne wojska). Dodatkowo seria pożarów (1623 r., 1637 r., 1657 r., 1670 r. – pożar zamku, 1685 r., 1705 r.), a także zaraza (1624–1625) zmniejszyły liczbę mieszkańców o połowę, a miasto zamieniły w ruinę.

Na początku XVIII w. w mieście pojawili się pierwsi przedstawiciele religii mojżeszowej. Zajmowali się głównie drobnym handlem. Populacja żydowskiej społeczności nie była wysoka i w ciągu całego stulecia było to kilkanaście osób. Co ciekawe, od połowy XVIII w. jako jedno z nielicznych miast Łobez posiadał tradycję dwudniowych jarmarków (czwartek i piątek). Jarmark Łobeski odbywał się 5 razy w roku i był znany na całym Pomorzu. Współczesną odmianą Jarmarku Łobeskiego jest obecnie w Łobzie jednodniowa, powiatowa impreza kulturalno-handlowa o nazwie Łobeska Baba Wielkanocna, gdzie można np. kupić i spróbować wielkanocne wyroby kulinarne (np. kół gospodyń wiejskich) biorące udział w konkursach, kupić i obejrzeć wyroby okolicznych rzemieślników, obejrzeć korowody, występy okolicznych zespołów ludowych i jest tam wiele innych atrakcji. Niestety wiek XVIII dla miasta to dalszy ciąg zniszczeń spowodowanych wojnami (siedmioletnia), okupacjami obcych wojsk (rosyjskich), a zatem nieustanne zastoje i ruina gospodarcza mieszkańców. Dopiero w II połowie XVIII w. zaznaczył się lekki wzrost ekonomiczny. Wybudowano wówczas przedmieście (rozbudowa miasta), a Łobez uzyskał połączenie pocztowe z Stargardem Szczecińskim. Mieszkańcy zajmowali się głównie tkactwem, handlem, hodowlą oraz rzemiosłem. W 1792 r. w mieście założono kuźnię miedzi wyrabiającą drobne przedmioty metalowe (manufaktura Puchsteina). Przedsiębiorstwo istniało do 1871 r. Później na jej miejscu postawiono młyn.

Na początku XIX w. Łobez zyskał manufakturę tekstylną. Krótkotrwałą przerwę w rozwoju miasta spowodowała kampania napoleońska i okupacja Łobza przez wojska francuskie. Rozwój gospodarczy zaprocentował wzrostem populacji miasta. W 1843 r. miejscowość zamieszkiwało 3207 mieszkańców, w tym 7 katolików i aż 100 Żydów. Wzrastająca populacja społeczności żydowskiej (20 lat później liczba przedstawicieli religii mojżeszowej wynosiła 175 osób – 3,5% całej ludności miasta) przyczyniła się do wybudowania synagogi oraz kahału w Łobzie. W latach 50. XIX w. zbudowano ratusz przy południowej części rynku, sąd miejski oraz nadano ulicom nazwy. Władze miasta postanowiły uruchomić kopalnię torfu. Pierwszym miejscem, gdzie rozpoczęto wydobycie były obszary bezpośrednio przy rzece Rega. Kolejnym impulsem do rozwoju miasta była budowa kolei żelaznej ze Szczecina do Kołobrzegu. Założono browar, tartak parowy, stolarnię, zakład produkcji krzeseł, fabrykę przerobu kości na mączkę klejową i żelatynę, młyn, piekarnię, cukrownię, garbarnię, hotel, kuźnię, drukarnię. Pod koniec XIX w. decyzją władz Królestwa Prus w Świętoborcu powstała Pomorska Stadnina Koni w Łobzie. Dzięki niej miasto zyskało sławę jako renomowana stadnina koni. Przyniosła ona również miastu znaczne zyski ekonomiczne. Zasadniczym zadaniem stadniny było uszlachetnianie koni hodowanych na Pomorzu, gdzie już w 1887 r. stado liczyło 200 ogierów, przeważnie półkrwi arabskiej. Stadnina rozwijała się przez cały okres międzywojenny. Również lata II wojny światowej nie stanowił zagrożenia dla jej funkcjonowania. Dopiero ofensywa zimowa zniszczyła stadninę. Wywóz koni do Niemiec został udaremniony przez żołnierzy Armii Czerwonej w marcu 1945 r. Później zwierzęta przetransportowano na Krym.

Również samo miasto ucierpiało w wyniku działań wojennych. W 1945 r. miasto zostało dotkliwie zniszczone (68%). Łobez został zajęty 3 marca 1945 r. przez żołnierzy Armii Czerwonej. W walkach o miasto brali udział również jeńcy wojenni przetrzymywani przez czas wojny w kilku obozach jenieckich (Polacy, Rosjanie, Francuzi lub Serbowie) zlokalizowanych na terenie gminy Łobez. Podobnie rzecz się miała z robotnikami przymusowymi pracującymi na tych terenach, a wywiezionymi głównie z okupowanej Polski. W powiecie obozy jenieckie liczyły łącznie od 2849 do 3476 osób, a łącznie z robotnikami przymusowymi wykorzystywano w powiecie 5-6 tys. osób różnej narodowości. W następstwie II wojny światowej Łobez włączony został do Polski.

Po zakończeniu działań wojennych władze polskie starały się odnowić łobeską stadninę koni. W tym celu w części miasta Świętoborzec powstało Państwowe Gospodarstwo Rolne – Państwowe Stado Ogierów Łobez. Obecnie majątek tego gospodarstwa przejęła firma SBS Stado Ogierów Łobez i klub jeździecki LKS „Hubal”. Turyści oprócz zajęć ze zwierzętami mogą zwiedzać, także zespół pałacowo-parkowy wchodzący w skład stadniny. W 1945 r. otworzono szkołę podstawową i gimnazjum, mały szpital, piekarnię, bibliotekę a łobeskie świątynie zwrócono katolikom. Wśród przybyłych do miasta znalazły się osoby z byłego województwa tarnopolskiego, wileńskiego i centrum kraju.

Obecnie miasto tworzy Podstrefę Łobez, jako część Kostrzyńsko–Słubickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej.

W mieście funkcjonują: Zespół Szkół im. T. Kościuszki, Zespół Szkół Gimnazjalnych im. Adama Mickiewicza, Szkoła Podstawowa nr 1 im. Marii Skłodowskiej, Szkoła Podstawowa nr 2 im. Mikołaja Kopernika.

Miejscowe tradycje sportowe sięgają II połowy XIX w. Już w 1861 r. założono tutaj pierwszy męski związek sportowy, a ok. 1928 r. zbudowano halę sportową (przy obecnej ulicy Niepodległości, róg Segala). Szczególnie popularna jest piłka nożna. Inne popularne dyscypliny to lekka atletyka, jeździectwo, koszykówka, siatkówka, szachy i badminton. Do infrastruktury sportowej miasta należą: stadion miejski (wyposażony w 2 boiska piłkarskie) oraz hala sportowo-widowiskowa. Na terenie miasta i gminy działają następujące kluby i stowarzyszenia sportowe: MLKS „Światowid”, MKS „Olimp”, Klub Biegacza „TRUCHT ”, „Rega” (klub strzelecki przy Lidze Obrony Kraju). Zespoły sportowe funkcjonują również przy łobeskich szkołach (wszystkich szczebli). Ponadto w mieście działają: Towarzystwo Przyjaciół Rzeki Regi oraz Ludowy Klub Sportowy „HUBAL” w Świętoborcu.

Moderatorem życia kulturalnego w Łobzie jest Łobeski Dom Kultury. Organizuje on m.in. zajęcia plastyczne, rękodzieła artystycznego, teatralno – recytatorskie, taneczne, umuzykalniające. Przy ŁDK działają m.in. ognisko muzyczne, studio Piosenki Dziecięcej i Estradowej, młodzieżowa orkiestra dęta, Dziecięcy Zespół Tańców Narodowych oraz kapela ludowa „Łobuziacy”. Placówka prowadzi również ożywioną współpracę z: szkołą tańca "Iskra", łobeskim klubem karate, łobeską sekcją brydża sportowego oraz umożliwia korzystanie z pracowni dla zespołów rockowych. Wielu chętnych zrzesza orkiestra dęta. Próby odbywają się pod okiem doświadczonego nauczyciela. Nic więc dziwnego, iż orkiestra co nóż zdobywa różne nagrody. W mieście organizowane są również „Majowe Spotkania Orkiestr Dętych i Big Bandów”, na których prezentują się różne zespoły z całego kraju.

W mieście działa również Miejska i Powiatowa Biblioteka. Instytucja ta organizuje m.in. zajęcia z dziećmi, konkursy, spotkania promujące książki i czytelnictwo, a także wycieczki i lekcje biblioteczne.
Wspólnie z władzami miasta i powiatu obie instytucje organizują wiele imprez i festynów. Do najpopularniejszych należą: „Dni Łobza”, „Łobeska Baba Wielkanocna”, „Dożynki Gminne”, Gala „Smoki Powiatu Łobeskiego”. Wśród imprez wiele miejsca zajmują te dotyczące i promujące sport i ruch na świeżym powietrzu. Wielu widzów ściągają do miasta: Gala Sportu Powiatu Łobeskiego, „Zawody konne”, Memoriał im. red. Tomasza Hopfera, Memoriał im. Gabriela Bieńkowskiego, Memoriał im. Witolda Markiewicza, Memoriał im. Jerzego Machońskiego, Memoriał im. Mikołaja Kondratowicza, Memoriał im. Stanisława Adamczaka, Memoriał im. Eugeniusza Gostomczyka, Memoriał im. Romana Mikszy, „Łobeska Dziesiątka”, Turniej Tenisa Stołowego o Puchar Burmistrza Łobza, „Łobeski Maraton Kajakowy”, Kąpiele Morsów w Redze, Turniej Brydża Sportowego o Puchar Starosty.

„Ziemia Łobeska” charakteryzuje się dużą różnorodnością form roślinnych i zwierzęcych. Wśród mieszanych lasów przeważa sosna, buk, dąb, brzoza i świerk. Piękne lasy bukowe porastają zbocza doliny Regi na południowy zachód od Łobza (Łobeskie Bieszczady) oraz w okolicach Karwowa. Myśliwi zastaną tutaj przebogate tereny łowieckie, na których występują jelenie europejskie, sarny, dziki, lisy, zające, kuny i ptactwo wodne, m.in. dzikie kaczki, dzikie gęsi, łyski i inne ptactwo łowne. Działają tu cztery koła łowieckie: „Lis” Łobez, „Jeleń” Łobez, „Cyranka” Szczecin i „Rogacz” Węgorzyno. Wielkim bogactwem lasów łobeskich są jagody, borówki, żurawiny, maliny, jeżyny i grzyby. Stosunkowo dużo zachowało się na terenie gminy drzew pomnikowych (spotkać je można na terenie miasta, jak i w wiejskich parkach podworskich, na cmentarzach, przy zabudowaniach oraz przy drogach – aleje klonowe, lipowe, jesionowe, brzozowe).

Spacerując po mieście można podziwiać relikty starego budownictwa. Są to m.in. domy ryglowe z XVIII i XIX w. (fragmenty przedwojennej zabudowy). Najciekawsze umiejscowione są w centrum (przy ul. Niepodległości 7 i Bema 9,13). Warto jednakże zwrócić uwagę także na budynek poczty (ul. Rapackiego 12), który pełni te same funkcje od końca XIX w. oraz budynek Nadleśnictwa (ul. Bema 15). Jako ciekawostkę można podać, iż w miejscu, gdzie obecnie stoi budynek Nadleśnictwa zlokalizowany był dawniej gród służący zapewne ochronie brodu. Obiekt dał początek osadzie i miastu. Dziś nie jest już jednak czytelny w terenie. W trakcie spaceru można podziwiać również inne ciekawe budynki mieszkalne (m.in. ul. Niepodległości 66, Konopnickiej, Kilińskiego, Sawickiej), a także całą zabudowę ul. Przechodniej. W trakcie przechadzki należy udać się również na wzgórze zamkowe oraz na plac Szkoły Podstawowej nr 1, gdzie odnaleźć można resztki murów obronnych.

Miłośników sztuki sakralnej z pewnością zachwyci kościół farny p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Kościół orientowany, dawniej usytuowany w sąsiedztwie rynku, ufundowany został w XV w. przez ówczesnych właścicieli rodzinę Borków. Kilkakrotnie przebudowywany, głównie za sprawą zniszczeń spowodowanych przez pożary. Po zniszczeniach wojennych z marca 1945 r. odbudowany został w 1949 r. Prezbiterium zdobią 3 współczesne witraże (Ukrzyżowanie, Jan Paweł II i bł. Faustyna). Pod oknami prezbiterium wykonano cztery sceny biblijne w technice sgraffito. Warto zwrócić uwagę na zawieszony tuż nad łukiem tęczowym wieńczącym prezbiterium średniowieczny krucyfiks. Pod oknami nawy głównej widnieją freski przedstawiające sceny z Nowego Testamentu. W kościele są relikwie bł. Faustyny. Od strony zachodniej do korpusu w 1831 r. dostawiono trójkondygnacyjną wieżę z głazów narzutowych, o cechach neogotyckich, zwieńczoną ośmiobocznym hełmem. Zwolenników architektury użytkowej zainteresuje wieża ciśnień oraz lokomotywownia przy ul. Kolejowej.

Podczas spacerów i wędrówek miejskich warto wejść do parku miejskiego im. T. Kościuszki. Oprócz starodrzewu, ścieżek i roślinności parkowej znajduje się tam pomnik Wdzięczności żołnierzom poległym o wyzwolenie Ziemi Łobeskiej. Jednym z punktów spacerowych w Łobzie jest także Wzgórze Rolanda. Umiejscowione ono jest na zboczu doliny za cmentarzem. W tym miejscu stał pomnik poświęcony żołnierzom niemieckim poległym na frontach I wojny światowej. Przedstawiał średniowiecznego rycerza stojącego z pochyloną głową, wspartego na mieczu. Obecnie przetrwały jedynie fragmenty pomnika. W trakcie wędrówek nie sposób pominąć głaz Jahna. Znajduje się on obok polany o tej samej nazwie, na której rozpoczynają się ścieżki rowerowe. Głaz ustawiono w 1928 r. dla uczczenia niemieckiego teoretyka i twórcy nowożytnego systemu w gimnastyce. Pomnik był częścią przedwojennego parku sportu i rozrywki.

Atrakcje regionu można poznawać poruszając sie pieszymi, rowerowymi lub kajakowymi ścieżkami turystycznymi. Wśród nich jest leśna ścieżka edukacji ekologicznej (długość 10 km). Trasa rozpoczyna się w parku miejskim i podąża przez lasy i łąki, ciągnące się wzdłuż Regi aż po okolice Unimia i śródleśnego jeziora Chełm. Na szlaku zbudowano kilkanaście punktów dydaktycznych z tablicami informacyjnymi o przyrodzie i jej ochronie. Region jest chętnie odwiedzany również przez turystów Nordic Walking. Malownicze doliny rzek, wyznaczone ścieżki leśne i dukty oraz fantastycznie umiejscowione jeziora zachęcają do wędrówek posiadaczy „dwóch kijków”. Nic zatem dziwnego, iż corocznie odbywa się w Łobzie Zlot Nordic Walking.

Zdecydowanie więcej miasto ma do zaoferowania właścicielom „dwóch kółek”. Można bowiem wybrać niebieski szlak rowerowy „Doliną Rzeki Regi” (29 km). Droga rozpoczyna się w mieście i wiedzie poprzez Przyborze, jezioro Karwowo, rzekę Mielnicę oraz jezioro Chełm. Szlak wytyczono z myślą o krajobrazach związanych z dolinami rzek. Na trasie warto zwrócić uwagę na głaz narzutowy i Wzgórze Lotniarzy w Przyborzu. Kolejny szlak ma barwę zieloną i zwie się „Pomniki i Rezerwaty Przyrody (41 km). Jest to dość długa trasa. Zaczyna się w mieście i wiedzie przez kilkanaście miejscowości gminy, w tym m.in.: Unimie, Zachełmie, Strzmiele, jezioro Piaski, Karwowo, jezioro Chełm. Na trasie warto zwrócić uwagę na rezerwat przyrody, 6 drzew pomników przyrody, grodzisko słowiańskie i rezerwat przyrody Mszar nad jeziorem Piaski. Szczególnie interesujące są również kościół i zamek we wsi Strzmiele. Równie ciekawie zapowiada sie żółty szlak rowerowy „Zabytkowe Kościoły Wiejskie" (34 km). Trasa rozpoczyna się w mieście i również prowadzi przez kilka wsi gminy. Są wśród nich: Bonin, Cianowo, Zajezierze, Zagórzyce, Suliszewice. Warto również udać się czerwonym szlakiem rowerowym „Łobeskie Stadniny Koni" (14 km). Jest to krótka droga z Łobza przez Świętoborzec i Bonin. Szlak łączy ośrodki konne w Łobzie i Boninie. Dla bardziej profesjonalnych rowerzystów wytyczono trasę rowerową MTB dla Rowerów Górskich (niebieski z napisem MTB, 37 km). Droga prowadzi z Łobza przez Bonin, Zbrojewo, Bonin Zakład Treningowy. Jest to trudny szlak rowerowy. Dlatego też przeznaczony jest do uprawiania turystyki rowerowej, jak również do rozgrywania zawodów pod nazwą „Łobeski Maraton MTB". Prezentuje wspaniałe walory przyrodnicze i geograficzne Ziemi Łobeskiej.

Przez gminę Łobez przebiega również szlak kajakowy „Z biegiem Regi”. Trasa poprowadzona jest przez miejscowości Półchleb-Prusinowo, Unimie, Karwowo, Łagiewniki, Resko, Żerzyno oraz Barkowo.

Posiadając w pobliżu duże stadniny koni Łobez zaprasza turystów na przejażdżki konne. Oprócz swobodnego przemierzania okolic miasta można udać się szlakiem konnym „Świętoborzec (Łobez), Bonin, Cianowo” (11 km). Jest to część większego szlaku konnego Pojezierza Drawskiego (Łobzie-Świętoborcu – Biały Bór, długość 186 km). Szlak przebiega przez północną część Drawskiego Parku Krajobrazowego.

Region Łobza zachęca również wędkarzy. W kilkunastu pobliskich jeziorach można złowić: szczupaka, okonia, sandacza, węgorza, a także suma jeziorowego i miętusa. Najpopularniejsze są jednak: płoć, leszcz, lin, karaś oraz karp.

W mieście wydawane są: „Tygodnik Łobeski”, „Nowy Tygodnik Łobeski”, „Gazeta Łobeska”, „Głos Łobeski”, „Wiadomości Łobeskie”, „Wieści z Łobeskiego Ratusza”, a także działa „Rega TV”.

Bazę noclegowa zapewniają obiekty noclegowe oraz gospodarstwa agroturystyczne rozlokowane zarówno w mieście, jak i w gminie. Z kolei zaplecze gastronomiczne stanowi bogata oferta restauracji, pubów, barów, kawiarni i pizzerii również umiejscowionych w mieście oraz całym powiecie.