Budowa ceglanych fortyfikacji jest związana z otrzymaniem przez Gryfice praw miejskich. Miało to miejsce w 1262 roku. Prawdopodobnie już wtedy istniały drewniano-ziemne umocnienia. Budowa ceglanych murów została rozpoczęta dopiero w 1300 roku. W ich ciągu powstały trzy bramy (Wysoka, Reska i Kamienna), trzy wieże (Prochowa, Młyńska i Mostowa) oraz sześć baszt. Ponadto poza linią murów, przed bramami, zbudowano trzy barbakany. Mury przebiegały wzdłuż ulic: Murarskiej, Klasztornej, Nadbrzeżnej, Leśnej, Górskiej i Wałowej. Do budowy obwarowań wykorzystano kamienie polne oraz cegłę. Wzniesiono je na wysokość od 3 do 5 metrów, a ich grubość wahała się od 40 do 80 centymetrów. Korona murów została zwieńczona blankami, które podczas oblężenia chroniły stanowiska obrońców. Umocnienia okazały się przestarzałe wobec rozwoju sztuki oblężniczej, wobec czego w 1807 roku zostały wzmocnione dodatkowym wałem ziemnym. Zmodernizowane w ten sposób fortyfikacje nie zostały jednak sprawdzone w boju gdyż Prusacy pod naporem wojsk napoleońskich zdecydowali się oddać miasto bez walki. W późniejszym czasie wał został splantowany, a większa część murów została rozebrana. Obecnie można zobaczyć bramy Wysoką i Kamienną, wieżę Prochową oraz odcinki murów na ulicy Wałowej (od ulicy Niepodległości) oraz od Bramy Wysokiej do ulicy Murarskiej.