Wzniesienia Szczecińskie to kraina położona w zachodniej części województwa zachodniopomorskiego, na północny zachód od centrum Szczecina. Zajmuje obszar pogranicza polsko-niemieckiego, pomiędzy lewym brzegiem Odry a pradoliną rzeki Randow (Rędowy) na terenie Niemiec. Polski fragment administracyjnie leży na terenie powiatu polickiego i miasta Szczecin. Przez region ten przechodzą drogi krajowe: nr 6, nr 10 i nr 13, a także linia kolejowa ze Szczecina do Niemiec.

Wzniesienia Szczecińskie przedzielone są granicą polsko-niemiecką, po polskiej stronie znajduje się obszar o powierzchni 240 km2 . W obrębie regionu wyróżnia się dwa kompleksy wzgórz: Wzgórza Warszewskie i Wał Stobniański, nazywany też Wałem Bezleśnym. Rzeźba terenu, podobnie jak innych krain Pobrzeża Szczecińskiego, ukształtowana została głównie pod wpływem działalności lodowca. Wyższe Wzgórza Warszewskie są przykładem wzniesień morenowych, natomiast niższy Wał Stobniański to tzw. wysoczyzna morenowa.

Wzgórza Warszewskie swoją nazwę wzięły od Warszewa – dawnej wsi, obecnie osiedla w granicach Szczecina. Wyraźnie wyróżniają się spośród okolicznych, niżej położonych terenów. Ze wszystkich stron kończą się stromymi krawędziami, porozcinanymi przez głębokie doliny strumieni, m.in. Arkonki, Osówki, Grzybnicy, Skolwinki i Stołczynki. Wysokość Wzgórz Warszewskich przekracza 100 m n.p.m., a ich najwyższy punkt (i w związku z tym Wzniesień Szczecińskich jako całości) to Wielecka Góra, osiągająca 130 m n.p.m. Znajduje się ona tuż przy północnej granicy Szczecina, w pobliżu nieistniejącej już dziś wsi Goślice. U jej podnóża, w podmokłym obniżeniu położone jest Czarcie Bagno, gdzie swoje źródło ma Wielecki Potok, płynący następnie wśród lasów Puszczy Wkrzańskiej. Stanowi on granicę między wiejską częścią Pilchowa i tą włączoną w obręb Szczecina.

Krajobraz Wzgórz Warszewskich jest niejednorodny. Ich południowa część jest zurbanizowana, częściowo zajęta przez zabudowę, głównie domy jednorodzinne. Natomiast część północna i centralna porośnięte są przez Puszczę Wkrzańską. Są to przede wszystkim lasy bukowe. Fragmentem puszczy o wyjątkowych walorach jest chociażby park zwany Lasem (lub Laskiem) Arkońskim. Teren ten jest bardzo urozmaicony, występują tu duże różnice wysokości, dochodzące nawet do 100 m (od 120 m n.p.m. na terenie Warszewa do ok. 20 w pobliżu jeziora Głębokiego). Przecinają go liczne parowy i doliny płynących tam strumieni (np. Arkonka, Zielonka). Znajdują się tu również niewielkie jeziorka: Goplana i Arkonka, a także Głuszec i Rusałka, położone już w Parku Kasprowicza. Park stanowi przedłużenie Lasu Arkońskiego i dochodzi do centrum Szczecina. Ważną strugą w Lesie Arkońskim jest Osówka oraz jej dopływ, Bystry Potok. Już w średniowieczu zbudowano napędzane ich nurtem młyny. W sumie powstało ich siedem, a pozostałość po nich stanowią stawy młyńskie. Od tych budowli odcinek Osówki przepływający między dzisiejszymi osiedlami Głębokie i Osów nazwano Doliną Siedmiu Młynów. Uważa się ją za jeden z atrakcyjniejszych terenów Lasu Arkońskiego. Porośnięta jest lasem mieszanym, występuje tu np. sosna, buk, olsza, dąb, brzoza, modrzew i daglezja, a z niższych roślin np. bez, czeremcha czy bluszcz. Gniazdują tu takie ptaki, jak jastrząb zwyczajny i dzięcioł czarny. Dolina wchodzi w skład zespołu przyrodniczo-krajobrazowego „Dolina siedmiu młynów i źródła strumienia Osówka”, w ramach którego ochronie podlegają żyjące tu, zagrożone gatunki roślin (np. przytulia wonna) i zwierząt (zaskroniec zwyczajny, jaszczurka żyworódka). W centrum doliny położona jest Polana Harcerska z miejscem na ognisko – popularny teren rekreacyjny szczecinian.

Innym ważnym, wartym odwiedzenia miejscem, jest Wzgórze Arkońskie o wysokości 70 m n.p.m. Na początku XX wieku z inicjatywy Martina Quistorpa wybudowano na nim wieżę widokową, nazwaną od jego nazwiska. Pod koniec wojny została zniszczona i obecnie wpisana jest do rejestru zabytków jako ruina trwała. Na Zielonym Wzgórzu znajduje się Wieża Gocławska. Jest to jedna z ponad 200 „wież Bismarcka”, budowli stawianych przez społeczności niemieckie jako wyraz dumy narodowej i upamiętnienie „Żelaznego Kanclerza”, Ottona von Bismarcka.

Duża różnica wysokości Wzgórz Warszewskich w porównaniu z okolicznymi terenami sprawia, że szczyty wzniesień, o ile nie są zarośnięte, stanowią świetne punkty widokowe. Roztacza się z nich widok na panoramę Szczecina, Odrę, Zalew Szczeciński, Jezioro Dąbie czy Równinę Goleniowską. W miejscowościach u podnóża Wzgórz Warszewskich zachowały się zabytki, takie jak późnoromański kościół w Pilchowie z przełomu XIII i XIV wieku (przebudowany w stylu neoromańskim w XIX wieku), a także XIX-wieczny pałac w Leśnie Górnym, otoczony parkiem. Na południowo-zachodnim pograniczu Wzgórz Warszewskich, w obniżeniu powstałym w wyniku działalności lodowca, znajduje się jezioro Głębokie, chętnie odwiedzane przez mieszkańców Szczecina. Akwen otaczają lasy Puszczy Wkrzańskiej, wokół niego wytyczony został szlak spacerowo-rowerowy z parkingami leśnymi i miejscami do rozpalania ognisk lub grillowania. Znajdują się tu pomnikowe dęby zwane „Brytyjczykami” oraz buk „Upiór”. Na zachód od jeziora Głębokiego zaczyna się druga część Wzniesień Szczecińskich – Wał Stobniański, nazywany też Wałem Bezrzecze-Siadło. Jest to bezleśny wał wysoczyzny morenowej, polodowcowej formacji o powierzchni 60 km2, który rozciąga się na południowy-zachód od centrum Szczecina, na długości około 15 km od północnego krańca Bezrzecza do brzegu Odry Zachodniej w okolicy Siadła Dolnego i Moczyłów. Najwyższym wzniesieniem tej części regionu jest Mała Góra o wysokości 88 m n. p. m., położona w pobliżu miejscowości Warnik. W odległości około 1 km od wsi Siadło Górne znajduje się wzgórze Morenka o wysokości 65 m n. p. m., na którym w 1973 roku powstał rezerwat krajobrazowy „Wzgórze Widok nad Międzyodrzem”. Jego celem jest zachowanie szczególnych cech krajobrazowych i przyrodniczych brzegu doliny. Pośród rosnących tu muraw znaleźć można okazy takich gatunków, jak sasanka łąkowa, kalina koralowa, pięciornik biały czy goździcznik wycięty. Poza obszarem chronionym ziemie Wału Stobniańskiego użytkowane są rolniczo i ogrodniczo. W średniowieczu w okolicach Siadła Dolnego, na zboczach wału uprawiano winorośl. W okresie II wojny światowej pomiędzy Siadłem Górnym a Siadłem Dolnym wydobywano węgiel brunatny.

Na obszarze Wału Stobniańskiego osiedlano się od wieków, o czym świadczą m.in. grodziska w pobliżu wsi Siadło Górne i Kamieniec oraz znaleziska archeologiczne, takie jak monety i ozdoby. Znajdujące się tu wsie mają średniowieczny rodowód. Na całym obszarze Wzniesień Szczecińskich dobrze rozwinięta jest sieć szlaków turystycznych. Przez teren Puszczy Wkrzańskiej prowadzą m.in. szlaki czerwone Puszczy Wkrzańskiej i „Ścieżkami Dzików” czy zielony ,,Przez Las Arkoński i Wzgórza Warszewskie”. W dolinie siedmiu młynów dla turystów rowerowych i pieszych wytyczono polsko-niemiecki szlak turystyczny „Siedem Młynów – Gubałówka”. Przez Uroczysko Kupały prowadzi zaś żółty ,,Szlak Gocławski”. W pobliżu zlokalizowana jest przystań żeglarska "Marina Gocław". Przez Wał Stobniański przechodzą szlaki rowerowe, m.in. czerwony ,,Szlak Bielika”, zielony ,,Szlak Kościołów wiejskich gminy Kołbaskowo” , a także częściowo niebieski pieszy ,,Szlak graniczny im. A. MARCINKOWSKIEGO”.