Równina Białogardzka znajduje się w północno-wschodniej części województwa zachodniopomorskiego. Stanowi część Pobrzeża Koszalińskiego, rozciąga się od Pobrzeża Słowińskiego na północy po obszar źródłowy rzeki Parsęty na południu. Od zachodu przylega do Równiny Gryfickiej, gdzie granicę stanowi Dolina Parsęty, od wschodu natomiast do wału morenowego Góry Chełmskiej.
Kraina jest bardzo dobrze skomunikowana, przez jej teren przebiega droga krajowa nr 6 ze Szczecina przez Koszalin do Gdańska oraz sieć dróg wojewódzkich: nr 163 (Kołobrzeg-Wałcz), nr 167 (Koszalin-Ogartowo), nr 169 (Byszyno-Głodowo) i nr 166 (biegnąca z Białogardu do drogi krajowej nr 6).
Powierzchnia równiny wynosi ok. 1319 km2, i ukształtowana została w wyniku działalności lodowca podczas ostatniego zlodowacenia. Przeważa krajobraz płaski lub nieznacznie pofalowany, urozmaicony występującymi gdzieniegdzie dolinami, obniżeniami terenu oraz nielicznymi wzniesieniami, stanowiąc przykład równiny morenowej. Wysokość krainy wynosi ok. 20-30 m n.p.m. a najwyższe wzniesienie, wzgórze Niwka na terenie gminy Białogard liczy 88 m n.p.m. Z innych wzniesień wymienić należy Plaskosz (84 m n.p.m.) i Górę Kościernicką (62,4 m n.p.m.) w gminie Białogard czy Żółtą Górę (76 m n.p.m.) w gminie Manowo.
Tereny Równiny Białogardzkiej przecina rzeka Parsęta oraz jej prawe dopływy (np. Radew, Liśnica). Swój początek ma ona jeszcze na Pojezierzu Drawskim, w pobliżu miejscowości Parsęcko. W górnym i środkowym biegu meandruje, tworząc liczne, często gwałtowne, choć malownicze zakręty, przepływając przez tereny zadrzewione i podmokłe. Otoczenie jest zróżnicowane, z licznymi głazami, zwalonymi drzewami czy wykrotami. Natomiast w dolnym biegu jej koryto nabiera charakteru rzeki nizinnej z łatwiej dostępnymi brzegami. Rzeka przyciąga wielu wędkarzy, jest jednym z najważniejszych, dużych łowisk łososiowatych w kraju. Parsęta jest ponadto często odwiedzana przez kajakarzy. Odcinek położony na południe od Białogardu nie należy do najłatwiejszych, nurt bywa rwący, mogą występować zwalone drzewa, a wyjęcie kajaka na brzeg bywa trudne ze względu na stosunkowo wysokie brzegi. Natomiast fragment rzeki od Białogardu do Kołobrzegu jest już spokojniejszy i bardziej przyjazny dla początkujących, koryto jest tu szerokie, a otoczenie stanowią pola, łąki i lasy. Także inne rzeki krainy nadają się do uprawiania turystyki kajakowej. Liśnica, płytka i bez przeszkód, nieco trudniejsza Chotla na której mogą pojawiać się zwalone pnie, Radew natomiast polecić można raczej doświadczonym turystom.
Jeziora na terenie krainy nie należą do dużych i nie są liczne, stanowią jednak świetne miejsce do wypoczynku i rekreacji. Jeziora Hajka i Rosnowskie powstały w wyniku przegrodzenia nurtu Radwi, a spiętrzone w nich wody od 1922 roku zasilają elektrownię wodną. Połączone są kanałem oraz urokliwym, meandrującym starorzeczem Radwi, porośniętym rzadką, chroniona lobelią jeziorną. Oba zbiorniki mają wąski, podłużny kształt, występują tu liczne zatoki i rozlewiska, a brzegi są dość wysokie i porośnięte lasami, przez co w wielu miejscach dostęp do nich jest utrudniony. Wody są bardzo czyste, występują w nich licznie krąp, leszcz, okoń, płoć i szczupak. Akweny wykorzystywane są zarówno do produkcji energii elektrycznej i ochrony przeciwpowodziowej, jak i w celach rekreacyjnych. Nad jeziorem Rosnowskim znajduje się plaża, istnieje też możliwość wypożyczenia sprzętu wodnego. Na obu jeziorach od 1 kwietnia do 30 września obowiązuje całodobowy zakaz używania jednostek pływających o napędzie spalinowym.
W bliskim sąsiedztwie Koszalina znajdują się jeziora Lubiatowo Północne, Lubiatowo Południowe i Lubiatowo Wschodnie ze zbiorowiskami roślinności wodnej, szuwarowej, torfowiskowej i łąkowej. Zbiorniki wraz z pięćdziesięciometrowym pasem przybrzeżnym tworzą rezerwat przyrody, Jezioro Lubiatowskie im. profesora Wojciecha Górskiego,
którego celem jest ochrona miejsc lęgowych rzadkich, zagrożonych wyginięciem przedstawicieli ptactwa błotno-wodnego, takich jak łabędź niemy, krakwa, płaskonos, perkoz dwuczuby, ohar i inne. Wstępuje tu także kilka gatunków żab i ropuch, jaszczurka zwinka czy padalec zwyczajny.
Część obszaru Równiny Białogardzkiej porastają lasy. Są to głównie bory sosnowe i mieszane, rzadziej spotkać można dąbrowy pomorskie oraz buczyny. Dominują tereny przekształcone przez człowieka – pola uprawne i łąki. Kraina ma przede wszystkim charakter rolniczy.
Równina swoją nazwę wzięła od Białogardu – miasta położonego w jej centrum. Z badań archeologicznych wynika, że już w VIII wieku istniał tu gród, jeden z najstarszych na Pomorzu Zachodnim. Jego nazwa była wielokrotnie odnotowywana w średniowieczu, pojawia się też w XII wiecznej kronice Galla Anonima, gdzie wskazany jest jako jeden z najważniejszych ośrodków regionu. W 1299 r. miasto otrzymało prawa miejskie lubeckie i przez cały okres średniowiecza intensywnie się rozwija. Stare miasto uzyskało średniowieczny układ architektoniczny, zachowany w dużej mierze do dziś. Z tego okresu pochodzą najdawniejsze zabytki, z których najważniejszy jest położony przy rynku kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny z początku XIV wieku. Jest to gotycka świątynia z czerwonej cegły, wzniesiona na kamiennym fundamencie, o trzech nawach z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, z wieżą krytą neobarokowym hełmem. Wewnątrz zachował się barokowy ołtarz z początku XVIII w. i ambona z 1688 roku. Z XIV wieku pochodzi też inna świątynia – kościół pw. św. Jerzego. Ten niewielki kościół gotycki, wzniesiono w miejscu dawnej pogańskiej świątyni, poza murami ówczesnego miasta, pierwotnie jako kaplicę dla trędowatych. Budowlę kilkukrotnie trawiły pożary, a jej obecny wygląd pochodzi z połowy XIX w. W XIV i XV wieku wybudowano też system obwarowań, składający się z baszt, bram i murów obronnych, sięgających 8 metrów wysokości, z których do dziś zachowały się fragmenty oraz Brama Wysoka. Z zachowanych w mieście zabytków warto zwrócić uwagę na Stary Ratusz z XIX wieku, budynek poczty czy kamieniczki przy rynku i ul. Wojska Polskiego.
Ciekawym faktem z historii miasta jest tzw. „Bitwa o krowę”, która miała miejsce w 1469 r. pomiędzy mieszczanami Świdwina i Białogardu. Obecnie, na pamiątkę zatargu, każdego roku organizowany jest turniej, na stałe wpisany w regionalny kalendarz wydarzeń.
Na styku Równiny Białogardzkiej, Słupskiej oraz Wybrzeża Trzebiatowskiego leży Koszalin, drugie co do wielkości miasto w województwie zachodniopomorskim. Miasto jest jednym z większych centrów gospodarczych, kulturalnych, turystycznych i administracyjnych Pomorza. Jego zabytki znajdują się na Europejskim Szlaku Gotyku Ceglanego. Jednym z najważniejszych jest katedra Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, ceglana, potężna, świątynia gotycka z pocz. XIV wieku, o trzech nawach, z wieżą, manswerkami i blendami. Wewnątrz zachowały się elementy zabytkowego wyposażenia, takie jak krucyfiks z XIV w., dębowe, późnogotyckie figury świętych z 1512 roku, pochodzące z dawnego ołtarza, XII-wieczna chrzcielnica, żyrandole z 1666 oraz neogotyckie organy z 1899. Ciekawym zabytkiem jest kaplica św. Gertrudy, wzniesiona na planie ośmioboku w latach 80. XIV wieku jako kaplica cmentarna. Ściany kaplicy zdobią ostrołukowe okna z manswerkami, i blendy z rozetami, a dach zwieńczony jest hełmem z iglicą. Obecnie jest świątynią Parafii Ewangelicko-Augsburskiej Jezusa Dobrego Pasterza.
Do innych zabytków miasta należą pozostałości murów obronnych z ok. 1320 roku, dawny kościół zamkowy z 1300 r. (obecnie cerkiew Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny), XIV-wieczna kamienica, Dom Kata z XV wieku, XVI-wieczny Pałac Ślubów, a także liczne kamienice, domy mieszkalne i budynki użyteczności publicznej z XIX i pocz. XX wieku.
Niewielkim miastem o bogatej historii jest Karlino. Ma ono średniowieczny rodowód, pierwsze wzmianki pochodzą z 1240 r., kiedy było ono własnością biskupów kamieńskich. Wybudowali tu zamek obronny, przekształcony później w renesansową rezydencję. Jednak w XVIII wieku popada on w ruinę i zostaje rozebrany, a w XIX wieku na jego miejscu powstał browar. Do dziś zachowały się tylko przyziemia z zachowanymi gotyckimi sklepieniami gwiaździstymi. W mieście wciąż wyraźny jest dawny układ architektoniczny, o średniowiecznym rodowodzie. W 1510 roku wybudowano istniejący do dziś kościół pw. św. Michała Archanioła. Jest to późnogotycka świątynia halowa, trzynawowa, z czerwonej cegły, z wieżą przypominającą bramę miejską zdobioną blendami i pinaklami na szczycie. Do zabytków Karlina zaliczają się też XIX-wieczne spichlerze, kamieniczki i domy mieszkalne, a także ratusz w stylu eklektycznym, będący dziś siedzibą władz miasta.
Wędrując po Równinie Białogardzkiej, warto odwiedzić również Tychowo. W mieście znajduje się pochodząc z XV wieku kościół szachulcowy, park podworski z 2 poł. XVIII wieku z licznym starodrzewem. Tym, co wyróżnia miasto, jest ogromny, największy w Polsce głaz narzutowy „Trygław”, przywleczony przez lądolód, jego obwód
wynosi 50 m, długość 13,7 m, szerokość 9,3 m, a łączna wysokość 7,8 m, z czego ok. połowa znajduje się pod ziemią. Przypuszcza się, że stanowił on miejsce kultu pogańskiego, za czasów chrześcijańskich powstał wokół niego cmentarz, a w XIX wieku wzniesiono na nim krzyż.
Wiele wsi na terenie krainy skrywa bogatą historię, związaną głównie z folwarczną przeszłością. W Stanominie zachował się wybudowany w II połowie XIX w. pałac, będący dziś siedzibą Zakładu Leczenia Odwykowego. Piękny, neogotycki pałac z pocz. XIX wieku znajduje się w Podwilczu, niestety, dziś jest skrajnie zaniedbany i popada w ruinę. Został wybudowany prawdopodobnie na fundamentach istniejącego wcześniej dworu, jego kubatura wynosi 8000 m3. Pałac otoczony jest największym w gminie Białogard parkiem, założonym w stylu romantycznym. Podobny los spotkał pałac w Koziej Górze, wzniesiony w XVIII wieku w stylu barokowym, następnie przebudowany w stylu neogotyckim, z gotyckimi ozdobnymi krużgankami, wieżami, balkonami oraz rzeźbami rycerzy i herbami na ścianie wschodniej. W wielu wsiach w dobrym stanie są za to zabytkowe kościoły, niektóre jeszcze z XV i XVI wieku (np. Łęczno, Podwilcze, Stanomino), inne z wieku XIX (np. Karścino, Kikowo, Dobrowo).
Teren Równiny Białogardzkiej to świetne miejsce do uprawiania turystyki pieszej i rowerowej. Zachęcają do tego krajobrazy, szczególnie w pobliżu rzek, oraz niewielkie, ale urokliwe miejscowości z licznymi materialnymi dowodami dawnej świetności.