Węgorzyno położone jest w powiecie łobeskim, na wschód od Szczecina. Umiejscowione jest nad zachodnim brzegiem jeziora Węgorzyno, natomiast na obszarze na wschód od miasta biegnie struga Golnica, która przepływa przez Połchowski Staw hodowli ryb.

Miasto oddalone jest o 11 km na południowy-zachód od Łobza, o 21 km od Drawska Pomorskiego, 45,5 km od Stargardu Szczecińskiego oraz 85 km od stolicy województwa Szczecina.

W mieście krzyżują się droga krajowa z wojewódzką: droga krajowa nr 20 (Stargard Szczeciński – Węgorzyno – Szczecinek – Gdynia) z droga wojewódzka nr 151 (Świdwin – Węgorzyno – Recz – Gorzów Wielkopolski).

Przez miasto przebiega też dwutorowa linia kolejowa nr 210 Chojnice-Runowo Pomorskie. W styczniu 2013 r. linią kursowało 5 par pociągów regionalnych relacji Szczecin - Szczecinek.

Węgorzyno to miasto w województwie zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim, położone nad jeziorem Węgorzyno. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Węgorzyno. W latach 1946–1998 miasto administracyjnie należało do województwa szczecińskiego. Według danych z 1 stycznia 2010 r. powierzchnia miasta wynosiła 6,85 km².

Nazwa miasta wywodzi się od poławianego w miejscowym jeziorze węgorza. W 1338 r. brzmiała ona Vangheryn, a w 1414 r. Wangeryn. Przejściowa nazwa w języku polskim brzmiała Węgorzyn.

Herb Węgorzyna przedstawia w błękitnym polu herbowym ozdobny motyw roślinny barwy czarnej (damaskinaż renesansowy), w połowie wysokości tarcza przedzielona jest poziomym pasem barwy złotej.

Na temat miejscowości zachowało się bardzo niewiele informacji. W czasie wielkiego pożaru miasta w 1593 r. spłonęły wszystkie wcześniejsze akty prawne i dokumenty magistrackie. Uniemożliwia to obecnie precyzyjne przybliżenie dziejów miasta. Niemniej jednak pierwsze wzmianki na temat miasta dotyczą okresu wczesnośredniowiecznego. W X–XII w. istniał tutaj gród słowiański. Mieszkańcy osady zajmowali się głównie rzemiosłem, ale także rolnictwem, hodowlą, rybołówstwem. Kolejne ślady w materiałach historycznych przekazują, iż od XIV w. miasto stanowiło własność rodu Borków. Najprawdopodobniej przed 1348 r. Borkowie wznieśli tu na sztucznym nasypie zamek. W XV w. miasto było własnością łobesko-węgorzyńskiej linii Borków, a pierwszym znanym z imienia właścicielem był w roku 1354 Heninghus Borke de Wangerin. W drugiej połowie XV w. Węgorzyno otrzymało prawa miejskie na prawie lubeckim.

Podobnie jak cały region Węgorzyno stanowiło pole walki wpływów Brandenburczyków oraz książąt pomorskich. Do 1637 r. pozostawało pod zwierzchnictwem książąt z rodu Gryfitów, później przejęła je jednak Brandenburgia. Losy miasta były tożsame z politycznymi dziejami Pomorza Zachodniego. W okresie wojny trzydziestoletniej (1618–1648) podupadło gospodarczo i ekonomicznie.

W XVIII w. w mieście osiedlili się pierwsi Żydzi. Nie posiadając jednak odpowiednich przywilejów nie mogli w nim pozostać. W literaturze przedmiotu pojawiła się jednak informacja, iż 1718 r. w Węgorzynie mieszkała rodzina żydowska zajmująca się handlem wełną, futrami oraz drobnymi przedmiotami. Opłacali oni swój przywilej pobytu. Na początku XIX w. w mieście przebywało 61 osób pochodzenia żydowskiego (8 % wszystkich mieszkańców miasta). W XVIII w. rozwinęło się kowalstwo, bednarstwo, stolarstwo oraz drobny przemysł.

W drugiej połowie XIX w. wybrukowano i oświetlono ulice, a domy oznakowano jednolitą numeracją. Miasto organizowało wówczas 10 jarmarków rocznie. W 1877 r. Węgorzyno uzyskało połączenie kolejowe, dzięki otwarciu linii kolejowej Runowo Pomorskie-Drawsko Pomorskie.

Nie wiele zachowało się informacji dotyczących opisów życia mieszkańców w okresie dwudziestolecia międzywojennego oraz II wojny światowej. W okresie międzywojennym Węgorzyno propagowane było jako ośrodek sportów wodnych, wędkarstwa i łowiectwa.

Można dodać, iż od początku XX w. narastała niechęć niemieckich mieszkańców miasta do osób pochodzenia żydowskiego zamieszkujących w Węgorzynie. Do eskalacji agresji wobec Żydów doszło w czasie Nocy Kryształowej, kiedy to zdemolowano mieszkanie żydowskie. Po tych wydarzeniach z miasta wyjechali ostatni przedstawiciele społeczności żydowskiej.

Podczas II wojny światowej znajdował się tutaj obóz pracy przymusowej (u zbiegu ulic Drawskiej i Południowej). Niestety w trakcie działań wojennych spłonęło stare miasto, zniszczeniu uległo także kilka zakładów drobnego przemysłu. Po wojnie w mieście powstała szkoła, lecznica dla zwierząt, stadion, placówki handlowe i restaurację, zakład mechanizacji KPGR, baza Oddziału ZGKiM i oczyszczalnia ścieków. Obecnie Węgorzyno to ośrodek usługowy i wypoczynkowy. W Węgorzewie funkcjonują przedsiębiorstwa związane z przemysłem spożywczym (m.in. młyn, krochmalnia, gorzelnia), drzewnym oraz kilka warsztatów rzemieślniczych. Uruchomiono również przystań wodną.

Przez miasto biegną trzy trasy rowerowe (niebieska, zielona i czerwona). Ta ostatnia wiedzie z Węgorzyna przez Przytoń, Rogówko, Brzeźnicy ponownie przez Stare Węgorzynko do Węgorzyna. Trasa zielona została poprowadzona przez Gardno, Kąkolewice, Sielsko, Mielno, Cieszyno ponownie do Węgorzyna. Natomiast droga niebieska prowadzi przez Runowo Pomorskie, Dłusko, Podlice ponownie do Węgorzyna. Oprócz szlaków dla sympatyków „dwóch kółek” organizowane są również cykliczne imprezy, np. Wyścig rowerów terenowych wokół Wzgórza Rolanda.

Przez Gminę Węgorzyno przebiega Niebieski Szlak Pieszy. Jest to szlak po terenach Pojezierza Ińskiego, a całkowita długość szlaku wynosi 45,5 km.

    Będąc w Węgorzewie warto odwiedzić kościół Wniebowzięcia NMP, który zbudowany został z kamienia narzutowego w XV w. Był wielokrotnie przebudowywany (m.in. w 1593 r. oraz w latach 1705–1715). Oryginalna ryglowa wieża z XVIII w. nie zachowała się, a ta którą można obecnie oglądać została zbudowana kilka lat temu. Wnętrze świątyni obiegają z trzech stron drewniane, renesansowe empory.

Bez wątpienia wyróżniającym sie budynkiem wśród zabudowy miejskiej jest ratusz. Jest to budynek murowany, dwukondygnacyjny, ze środkowym pseudoryzalitem ozdobionym biforium.

Spacerując po mieście można przejść pod Pomnik Żołnierza Polskiego. Zaprojektowany został przez Sławomira Lewińskiego, a odsłonięty (jak głosi napis) "W dwudziestą rocznicę odzyskania Ziem Nadodrzańskich". Według pierwotnych koncepcji monument miał stanowić część pomnika na cmentarzu wojennym w Siekierkach.

Miłośników poszukiwania pierwszych śladów osadników na terenie Węgorzewa zainteresuje fakt, iż w mieście można zobaczyć grodzisko z XII–XIII w. w kształcie ściętego stożka o wysokości ok. 10 m i średnicy majdanu ok. 20 m.

Warto udać się również na Wzgórze Żalnik. Na jego szczycie zachowały się pozostałości starego cmentarza. Jednocześnie ze Wzgórza rozciąga się widok na jezioro Węgorzyno. Tutejsze jeziora są bardzo zasobne w ryby (np. szczupak, lin, karaś, węgorz, sandacz, sielawa, piskorz). Takie możliwości wędkowania ściąga sporą grupę miłośników wędki.

Bazę noclegową zapewniają hotele, pensjonaty, ośrodki wypoczynkowe oraz gospodarstwa agroturystyczne rozsiane w całej gminie. Z kolei zaplecze gastronomiczne stanowią restauracje i klubokawiarnie.

Obecnie w mieście funkcjonuje: przedszkole, szkoła podstawowa oraz gimnazjum, a także Miejska Biblioteka Publiczna. Wśród licznych imprez organizowanych w mieście do najpopularniejszych należą: Lato z Węgorzynem, Węgorzyńska Noc Świętojańska, ale także turnieje tenisa ziemnego, Festiwal Rzeźby w piasku, spływy kajakowe, a dla dzieci półkolonie.

Z miastem związany był Friedrich Ludwig Jahn – teoretyk gimnastyki. Na miejscowym cmentarzu znajduje się głaz narzutowy, który ma upamiętniać jego postać.