Dobrzyca położona jest w zachodniej części powiatu koszalińskiego, w gminie Będzino, ok. 20 km na zachód od Koszalina, ok. 26 km na wschód od Kołobrzegu oraz 7 km w lini prostej od Bałtyku. Aby dojechać do wsi należy z Koszalina kierować się drogą krajową nr 11 w kierunku Kołobrzegu i w miejscowości Borkowice skręcić w prawo w kierunku Dobrzycy. Od strony Kołobrzegu należy jechać na wschód w kierunku Koszalina i w miejscowości Borkowice skręcić w lewo w kierunku Dobrzycy. Wieś skomunikowana jest z Koszalinem oraz Kołobrzegiem za pośrednictwem komunikacji autobusowej oraz poprzez linie przewoźników bus.

Region wsi Dobrzyca był zamieszkiwany już w okresie atlantyckim (6000 lat p.n.e.) o czym świadczą odkrycia archeologiczne. Osadnictwo słowiańskie w okolicy miało charakter napływowy i rozwinęło się w średniowieczu w formie osad i grodów obronnych. Tereny te należały wówczas do rodów Gryfitów i znajdowały się w kasztelani kołobrzeskiej. W czasach Mieszka I zostały podbite przez plemię Polan, potem niezależne, znów podbite przez Bolesława Krzywoustego. W 1248 r. za sprawą księcia Barnima I trafiły w zarząd biskupstwa w Kamieniu Pomorskim. Biskupi kamieńscy zaczęli sprowadzać na swoje terytorium rycerzy i osadników niemieckich. Po sekularyzacji dóbr kościelnych w 1534 r. tereny powróciły pod panowanie rodu Gryfitów (aż do roku 1637, kiedy to bezpotomnie umarł Bogusław XIV). Na mocy postanowień pokoju westfalskiego z 1648 r. kończącego wojnę trzydziestoletnią (1618–1648), przeszły w 1653 r. pod panowanie elektorów brandenburskich, którzy w 1690 r. utworzyli z tych ziem powiat. Od 1701 r. region został włączony do Królestwa Pruskiego. Od drugiej połowy XVIII w. zaczęto kolonizować pas przymorski. W 1816 r. tereny te weszły w skład rejencji koszalińskiej, w 1871 r. II Rzeszy Niemieckiej, w 1918 r. republiki weimarskiej, a od 1933 r. III Rzeszy Niemieckiej. Po zakończeniu II wojny światowej wieś znalazła się w granicach Polski.

We wsi znajduje się neogotycki zabytkowy kościół parafialny pw. Świętej Trójcy. Nie jest znana data początku stawiania budowli, wiadomo jedynie, że budowa ukończona została w roku 1867. Do zakończenia II wojny światowej była to świątynia protestancka, od poświęcenia kościoła w 1946 r. jest to kościół katolicki. Świątynię erygowano 1 czerwca 1951 r. 31 grudnia 1998 r. budowla została wpisana do rejestru zabytków.

Wieś Dobrzyca znana jest jednak z barwnych, fantastycznych ogrodów Hortulus. Na powierzchni około 5 ha prezentowanych jest 28 połączonych ze sobą w barwną całość ogrodów o różnej stylistyce. Znajdują się tu ogrody inspirowane naturalnym krajobrazem (np. skalny i leśny) oraz kulturą różnych narodów: japoński, francuski, śródziemnomorski, angielski, jak również ogród w stylu Antoniego Gaudí. Są też ogrody wzorowane na naturalnym krajobrazie: ogród wodny, skalny, leśny oraz autorskie założenia – ogrody zmysłów w stylu angielskim: barwa – światło – cień (ogród biały, lila-róż, niebiesko-żółty, purpury i ognia, ogród cienia), woń – aromat – zapach (ogród zapachu, ogrody ziołowe, ogród róż – rozarium), szum – szelest – cisza (ogród traw), ogrody baśni: góra Trolli, ogród Baby Jagi.

Położenie Ogrodów Tematycznych Hortulus w strefie mrozoodporności umożliwiło stworzenie w nich kolekcji roślin rzadko występujących w Polsce, takich jak: sośnica japońska, mamutowiec olbrzymi, metasekwoja chińska, cypryśnik błotny, kryptomeria japońska, cedr, miłorząb dwuklapowy, choina kanadyjska, tulipanowiec, perełkowiec japoński, bukan, kasztan jadalny, parocja perska.

W Ogrodach prowadzone są zajęcia edukacyjne dla dzieci i młodzieży pod tytułem "Rośliny i zwierzęta – symbioza dająca życie" i pokazy w ogrodach użytkowych – warzywnym i ziołowym. Corocznie organizowane są również praktyki dla uczniów szkół średnich i studentów. Dzięki pracy w Ogrodach młodzież przekonuje się, że zakładanie ogrodów to sposób na naprawę środowiska przyrodniczego zdegradowanego na skutek industrializacji i działalności człowieka.

Ogrody Tematyczne Hortulus dostępne są do zwiedzania zarówno indywidualnego, jak i z przewodnikiem (w językach: polskim, angielskim, niemieckim i włoskim) i stanowią jedną z istotnych atrakcji turystycznych Pomorza Zachodniego. Ogrody otwarte są przez cały rok, z wyjątkiem stycznia i lutego, w marcu i grudniu w zależności od warunków atmosferycznych. W ogrodach funkcjonuje zaplecze gastronomiczne (Cafe Bar "Barwinek"), market ogrodniczy i plac zabaw dla dzieci.

Od czerwca 2014 r. udostępnione dla zwiedzających zostały również Ogrody Hortulus Spectabilis. Jest to realizowany od 2003 r. autorski projekt zespołu ogrodów o różnej stylistyce, w założeniu mającego pełnić rolę oryginalnego, jedynego takiego w Polsce miejsca wypoczynku i rekreacji. Centralnym jego punktem jest największy w świecie labirynt grabowy, który powstał z 18 tysięcy sztuk sadzonek tego drzewa. Labirynt zajmuje powierzchnię 1 ha, ma ściany o wysokości 2 m, a łączna długości jego korytarzy wynosi ponad 3,2 km. Spacerować po labiryncie można jedną z trzech tras zwiedzania. W jego sercu znajduje się 20 metrowa wieża widokowa, której oryginalna konstrukcja została zrealizowana na wzór podwójnej nicią DNA.

Z tarasu wieży rozpościera się wspaniały widok na okoliczne wioski, w dobrą pogodę na morze, ale przede wszystkim na otaczające labirynt Ogrody Magii, Energii, Czasu i Przestrzeni. Jest to zespół ogrodów o powierzchni około 6 ha, w którym znajdziemy: magiczny kamienny krąg, ogrody „4 pory roku”, ogród zegarów, ogród „kalendarz celtycki”, dające inspirację do przemyśleń na temat przemijania oraz angielskie rabaty bylinowe cieszące oko kolorami i elementami architektonicznymi, rosarium z parterami bukszpanowymi, a także ogrody węzłowe i topiary bukszpanowe. Ogrody Hortulus Spectabilis to nie tylko starannie pielęgnowane kompozycje roślinne oraz wyszukane i oryginalnie wkomponowane elementy architektury i sztuki ogrodowej, ale także doskonałe miejsce zabawy, rekreacji i wypoczynku dla rodzin z dziećmi, po którym można się poruszać z wózkami dziecięcymi, wózkami inwalidzkimi. Brzozowy lasek zachęca do relaksu w fotelach i hamakach.

W Dobrzycy znajduje się także urząd pocztowy, szkoła podstawowa oraz Wiejski Dom Kultury (miejsce spotkań zespołu ludowego „Kalina”) oraz Gminna Biblioteka Publiczna Filia w Dobrzycy, a także Wiejskie Ognisko Przedszkolne.

Baza lokalowa jest niewielka. We wsi najlepiej zatrzymać się u prywatnych właścicieli oferujących wynajmowanie turystom prywatnych kwater. Nadrzędnym kierunkiem produkcji jest uprawa roślin, głównie zbóż: pszenicy, jęczmienia, żyta, owsa oraz rzepaku. W hodowli zwierzęcej dominuje bydło oraz trzoda chlewna. Charakterystyczne na tym terenie są gospodarstwa agroturystyczne (ok. 10). Na terenie gminy wsi funkcjonuje ciastkarnia.