Wieś położona przy drodze krajowej nr 10, w odległości około 9,7 km od Wałcza w kierunku Mirosławca.

Wieś Lubno została założona przez ród Golców w XVI wieku i stanowiła ich dobra do drugiej połowy XVIII wieku, konkretnie do 1785 roku. W 1615 roku drewnianą zabudowę Lubna całkowicie zniszczył  szalejący pożar. Pod koniec XVIII i XIX wieku wieś wiele razy zmieniała właścicieli. Około 1821 roku rozpoczęto tu budowę pałacu oraz zabudowań folwarcznych. Pałac ów był rozbudowywany i powiększany w XIX wieku, po wojnie pałac był wykorzystywany na siedzibę PGR, w tym mieszkanie dyrektora PGR oraz ośrodek zdrowia. Po latach siedemdziesiątych pałac jeszcze istniał, jednak z biegiem czasu został zdewastowany i obecnie widoczne są zaledwie resztki fundamentów.

Obecnie we wsi nad jeziorem Kopanik (zwanym też Lubno Duże lub Lubańskie) pozostał stary, zabytkowy park z ciekawymi okazami drzewostanu, rosną tu stare wiązy, dęby, lipy, jesiony, suchodrzewy, modrzewie. Wart uwagi jest kościół pw. Chrystusa Króla, wybudowany w stylu neoromańskim w XIX wieku, poświęcony w 1945 roku. Od wsi w kierunku jeziora Kopanik biegnie aleja bukowo-dębowa. Na wschodnim brzegu tego jeziora   znajduje się wzniesienie będące miejscem dawnego wczesnośredniowiecznego, podkowiastego grodziska z VIII – IX wieku. Od strony jeziora grodzisko otaczała fosa. W czasie prac archeologicznych w okresie międzywojennym, trafiono  na ślady pali dębowych, wbitych w dno jeziora. Jest więc prawdopodobne, że grodzisko było połączone mostem z przeciwległym brzegiem. Odkryto wówczas również ceramikę wczesnośredniowieczną z ornamentem falistym.  W środku wsi znajdują się 2 pomniki przyrody: dąb szypułkowy w wieku ok. 120 lat, o obwodzie na wysokości pierśnicy 310 cm, o wysokości 22 m, o rozpiętości korony ok. 16 m; buk zwyczajny w wieku ok. 110 lat, o obwodzie na wysokości pierśnicy 290 cm, o wysokości 19 m, o rozpiętości korony 14 m.