Trzebiatów leży w północnej części województwa zachodniopomorskiego, w północnej części powiatu gryfickiego, w środkowej części gminy Trzebiatów. Miasto znajduje się na pograniczu Wybrzeża Trzebiatowskiego i Równiny Gryfickiej, które należą do makroregionu Pobrzeże Szczecińskie. Trzebiatów leży nad rzeką Regą i jest oddalone ok. 10 km od Morza Bałtyckiego. Miasto stanowi węzeł komunikacyjny, w którym zbiegają się trzy drogi wojewódzkie: droga wojewódzka nr 102 łącząca miasto z Kołobrzegiem (31 km) oraz z Rewalem (19 km), droga wojewódzka nr 103 przez Cerkwicę (12 km) do Świerzna (22 km), oraz droga wojewódzka nr 109 do Mrzeżyna (10 km) i do Gryfic (18 km). Miasto ma dworzec kolejowy, przez który przechodzi niezelektryfikowana linia kolejowa nr 402, z Goleniowa do Kołobrzegu. Najbliższe duże porty morskie znajdują się w Kołobrzegu i Dziwnowie, a najbliższa przystań jachtowa w porcie w Mrzeżynie, z którym Trzebiatów jest połączony rzeką Regą. Transport między sąsiadującymi miejscowościami a Trzebiatowem zapewniają głównie autobusy dużych przewoźników oraz prywatne busy.
Przez Trzebiatów przechodzi jeden szlak turystyczny pieszy oraz jeden szlak rowerowy. Od zachodniej strony od Rewala po szosie drogi wojewódzkiej nr 102 do miasta wchodzi czerwony Szlak Nadmorski, który przechodząc przez Stare Miasto, skręca na rynku w kierunku kamiennego mostu nad Regą, gdzie dalej biegnie w kierunku Mrzeżyna po szosie drogi wojewódzkiej nr 109. Przez miasto wiedzie także międzynarodowy szlak rowerowy R-10, który został wytyczony wzdłuż południowego wybrzeża Bałtyku. Szlak wpada do miasta od południowo-zachodniej strony z Sadlenka po drodze wojewódzkiej nr 103. Następnie przechodzi przez całą ulicę II Pułku Ułanów, Rynek, Wojska Polskiego, plac Zjednoczenia, most nad Młynówką i Regą, a następnie odbija w lewo z drogą wojewódzką nr 109 do Nowielic w kierunku północnym.
Trzebiatów to miasto w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, siedziba miejsko-wiejskiej gminy Trzebiatów. Leży na Pobrzeżu Szczecińskim, nad rzeką Regą, w odległości ok. 10 km od Morza Bałtyckiego. Miasto jest siedzibą administracyjną gminy Trzebiatów. Według danych z 1 stycznia 2009 r. powierzchnia miasta wynosi 10, 25 km².
Nazwa miasta ma z pewnością pochodzenie słowiańskie, istnieją jednak trzy hipotezy co do jej dokładnej etymologii. Pierwsza z nich zakłada, że słowiańska nazwa miasta została zaczerpnięta od słowa trzebież, co miałoby związek z wycinką okolicznych gęstych lasów w średniowieczu. Natomiast druga (bardziej prawdopodobna) poparta badaniami archeologicznymi wskazuje, iż nazwa miejscowości została zaczerpnięta od słowa trebiti, które oznaczało ofiarować lub od słowa trebiste, które oznaczało ołtarz. Obie nazwy nawiązywałyby więc do składania ofiar w miejscowych sanktuariach pogańskich, istniejących pod Trzebiatowem (Białoboki) do XII w. Z kolei trzecia hipoteza nawiązuje do nazwy patronimicznej Trzebiesław, Trzebiemir lub Trzebiata. W okresie kolonizacji niemieckiej nazwa miasta ewoluowała. Wskazują na to zapisy w języku łacińskim. Gdy tereny te zostały w pełni zgermanizowane ukształtowała się nazwa Treptow. W czasach pruskich oficjalna nazwa miasta brzmiała Treptow an der Rega (dla odróżnienia od miejscowości Treptow w Brandenburgii, włączonej w 1920 r. w granice Berlina). Po II wojnie światowej władze polskie nawiązały do pierwotnej nazwy słowiańskiej miejscowości i nadały mu obecną nazwę Trzebiatów.
Herb miasta Trzebiatowa przedstawia tarczę herbową hiszpańską, gdzie w srebrnym polu widać czerwonego wspiętego gryfa pomorskiego zwróconego w prawą stronę, trzymającego w szponach złotą tarczę, na której znajduje się zielony trójliść koniczyny. Pod tarczą widnieje złoty równoramienny krzyż premonstratensów. Za gryfem znajduje się niebieski odwrócony w słup klucz św. Piotra.
Logo, którym posługuje się Urząd Miejski w Trzebiatowie przedstawia biały kontur słonia w deseniu czterech nieforemnych kwadratów o barwach (czerwonej, fioletowej, zielonej, pomarańczowej), które składają się w całość na białym tle. Inspiracją logo jest sgraffito z 1639 r., przedstawiające wizerunek słonicy Hansken (identycznego jak na rycinie Rembrandta pt. "Adam i Ewa"), wykonane unikatową techniką, umieszczone na ścianie kamienicy nr 26 przy Rynku w Trzebiatowie.
Hejnał Trzebiatowa jest odtwarzany mechanicznie cztery razy dziennie (9:00, 12:00, 15:00 i 18:00) z wieży trzebiatowskiego ratusza. Hejnał został skomponowany z okazji jubileuszu 700-lecia Trzebiatowa w 1977 r.
Dzieje Trzebiatowa sięgają IX w., gdy znajdował się na tych terenach warowny gród słowiański i osada przygrodowa. Na podstawie badań archeologicznych stwierdzono, że w ówczesnym czasie, miejscowość stanowiła miejsce kultu Peruna. W sąsiedztwie Trzebiatowa natomiast w X w. na przedmieściu Białoboki według późnośredniowiecznych źródeł znajdowała się świątynia bóstwa pogańskiego nazywanego białym bogiem (bóg słońca), jednak istnienie takiego bóstwa nie jest potwierdzone.
Pierwsza źródłowa wzmianka o mieście znajduje się w akcie z 1170 r., w którym książę pomorski Kazimierz I przekazał 11 wsi oraz prawo patronatu nad kościołem w Trzebiatowie, położonych w pobliskich Białobokach norbertanom, przybyłym z klasztoru Świętej Trójcy w Lund w Szwecji. Założyli oni w Białobokach męski klasztor. W 1224 r. Trzebiatów stał się oprawą wdowią księżnej Anastazji, żony księcia pomorskiego Bogusława I. Ufundowała ona w mieście kościół św. Mikołaja oraz klasztor norbertanek. Od XIII w. datuje się rozwój miasta, jako ośrodka handlowego nad brzegiem Bałtyku. W roku 1277 r. książę Barnim I wraz synem Bogusławem oraz opatem Tomaszem z klasztoru norbertanów nadali miastu prawa miejskie. Wiązał się z tym szereg przywilejów natury gospodarczej: przyznano miastu port Regoujście, prawo wolnej żeglugi na rzece Redze, prawo obwarowania miasta murami obronnymi. Zakonnicy z Białoboków mieli natomiast otrzymywać połowę dochodów z mennicy oraz z dochodów miejskich.
W 1283 r. od księcia Bogusława IV za udział w bitwie pod Stargardem miasto uzyskało prawo do odbijania pieczęci, w czerwonym wosku. W roku 1309 Otton I i Warcisław IV przejęli władzę w Trzebiatowie. Od tej pory dochody z miasta nie były dzielone, jednak książęta musieli sowicie za to zapłacić. Od 1328 r. w mieście istniała szkoła średnia, z bogatym programem nauczania. Przywileje lokacyjne, a zwłaszcza jeden: do prawa żeglugi na Redze przyczynił się nie tylko do rozwoju miasta, ale też do waśni z pobliskimi Gryficami. Konflikt doprowadził do kilku wojen, które skończyły się dla Trzebiatowa marginalizacją jego znaczenia. Z czasem miasto podupadło będąc tylko ośrodkiem życia lokalnego. Trzebiatów oddalając się od Gryfic w XIV w. nawiązał szerszą współpracę z coraz prężniej rozwijającym się Kołobrzegiem. W roku 1416 miasto przystąpiło do Związku Hanzeatyckiego. W 49 lat później (1465 r.) został z niej wykluczony, jednak przez ten czas wzbogacił się znacznie na handlu śledziami, solą, piwem, słodem, cebulą i piernikami. W tym czasie Trzebiatów nawiązał szersze kontakty handlowe z wieloma miastami nadbałtyckimi, m.in. z Kopenhagą w Danii czy Gdańskiem. Od 1571 r. było miejscem targów końskich i krowich. Rozwinęło się też sukiennictwo. Rozwój miasta trwał nieprzerwanie do wieku XVII kiedy to wskutek silnych sztormów i zapiaszczenia portu w Regoujściu żegluga na Redze stała się niemożliwa. Nie pomogło też przekopanie nowego kanału i portu w okolicach dzisiejszego Mrzeżyna. W tym też czasie zakończyły się spory Trzebiatowa z Gryficami. Ostatnie towary do Trzebiatowa wpłynęły w 1826 r. W XVI w.
Trzebiatów odegrał poważną rolę w rozwoju reformacji, jako główny ośrodek działalności Jana Bugenhagena. W grudniu 1534 r. w kaplicy św. Ducha odbył się sejm stanowy, znany szerzej pod nazwą sejm trzebiatowski. Podczas jego obrad książęta pomorscy zadecydowali o wprowadzeniu reformacji i przyjęciu luteranizmu jako religii panującej na Pomorzu. Po sekularyzacji dóbr kościelnych, majątki trzebiatowskich klasztorów przeszły na własność Gryfitów. Były one wdowią oprawą książęcych żon. W XVII w. należały do książąt-elektorów brandenburskich.
Podczas wojny trzydziestoletniej w latach 1624 i 1627, przez miasto przetaczały się armie obu walczących stron. Pod koniec konfliktu wojska carskie zdobyły i kompletnie splądrowały Trzebiatów. Po podpisaniu pokoju westfalskiego w 1648 r. miasto na prawie sto lat znalazło się w granicach Brandenburgii. W XVII w. miasto nawiedziła fala pożarów. Zniszczyły one miasto prawie doszczętnie. Spalony został m.in. ratusz, dwór książęcy i cegielnię. W 1761 r. Trzebiatów zdobyły wojska rosyjskie, które w tym czasie okupowały Pomorze Zachodnie. Po wyzwoleniu stało się pruskim miastem garnizonowym, którym pozostało aż do II wojny światowej. W latach 1750–1790 miasto było własnością księcia wirtemberskiego Fryderyka Eugeniusza. Za sprawą żony jego syna Marii Anny z Czartoryskich (autorka pierwszej polskiej powieści romantycznej napisanej przez kobietę – "Malwina, czyli domyślność serca"), doszło do ożywienia kulturalnego miejscowości. Dawny klasztor norbertanek (od połowy XVI w. zamek książęcy) został z inicjatywy Czartoryskiej przebudowany w stylu klasycystycznym. Tutaj przyszedł na świat król Fryderyk I Wirtemberski, tutaj też wychowywała się jego siostra – przyszła żona cara Pawła I, Zofia Dorota Wirtemberska. W latach 1797–1811 miastem zarządzał gen. Gebhard von Blücher, uczestnik bitwy pod Waterloo. W 1807 r. miasto zostało zdobyte przez wojska napoleońskie.
W 1824 r. przy kaplicy Świętego Ducha ze składek prywatnych – została ufundowana szkoła średnia dla panien, której celem było krzewienie edukacji wśród kobiet. W 1858 r. po reorganizacji szkolnictwa w Trzebiatowie, utworzono państwowy instytut szkolny Gimnazjum im. Jana Bugenhagena. W 1864 r. wybudowano w mieście gazownię i uruchomiono sieć gazową. W 1882 r. miasto uzyskało połączenie kolejowe ze Szczecinem i Kołobrzegiem, co znacząco wpłynęło na ożywienie społeczno-gospodarcze Trzebiatowa. Powstały nowe zakłady produkcyjne (browar, rzeźnia, mleczarnia, garbarnia), hotele, restauracje. W 1899 r. w Trzebiatowie powstała szkoła rolnicza, jedna z nielicznych tego typu placówek na Pomorzu. Od 1873 r. miasto było siedzibą firmy Felisch & Kirchheim zajmującej się produkcją srebrnych nakryć stołowych, które były dostarczane m.in. dla szwedzkiego dworu królewskiego. Po wybudowaniu linii kolejowej do Kamienia Pomorskiego oraz rozbudowie sieci linii kolejki wąskotorowej (m.in. do Mrzeżyna, Rewala, Gryfic), Trzebiatów stał się węzłem komunikacyjnym i ośrodkiem administracyjno-handlowym dla okolicznych wsi i majątków ziemskich. W roku 1900 zakończono budowę Prowincjonalnego Zakładu Leczniczego dla osób psychicznie chorych. W 1903 r. natomiast otworzono prywatną klinikę dra Evlera. Placówki te razem z funkcjonującym w mieście szpitalem powiatowym zapewniały mieszkańcom kompletną opiekę zdrowotną.
I wojna światowa przyniosła ponowny zastój w gospodarce miasta. Okres powojenny również charakteryzował się licznymi trudnościami związanymi z szalejącą w Niemczech hiperinflacją. Władze Trzebiatowa starały się ograniczyć spadek wartości pieniądza wydając własny pieniądz zastępczy, tzw. notgeldy. Istniejąca od 1901 r. szkoła podoficerska, została w 1921 r. przekształcona w Pomorską Szkołę Policyjną. W latach 20. XX w. miasto zostało podłączone do sieci energetycznej. W miejscu spalonego młyna powstała elektrownia wodna. Dzięki budowie jednostki wojskowej w Mrzeżynie i lotniska w Kamp oraz rozbudowie garnizonu trzebiatowskiego, bezrobotni mieszkańcy znaleźli stałe zatrudnienie. Przed II wojną światową wokół miasta intensywnie prowadzono gospodarkę rolną, a produkty rolnicze zostały zmagazynowane na potrzeby zbliżającej się wojny. W Trzebiatowie została ulokowana siedziba Kreisleitungu, czyli powiatowej komórki NSDAP. Tym samym miasto odebrało Gryficom część funkcji powiatowych.
Początkowy okres II wojny światowej nie miał większego wpływu na życie mieszkańców i funkcjonowanie miasta. Wkrótce do Trzebiatowa przybywały transporty z ewakuowanymi uczniami z Herne i innych ośrodków z Zagłębia Ruhry, zagrożonych alianckimi nalotami. Jesienią 1944 r. pojawili się pierwsi uciekinierzy z Prus Wschodnich. W lutym 1945 r. mieszkańcy słyszeli już odległe wybuchy i byli świadomi zbliżającego się frontu, jednak do ostatnich chwil nie mogli opuścić miasta. Ewakuowane zostały jedynie urzędy, partyjni prominenci wraz z rodzinami oraz szpital wojskowy. Rozkaz natychmiastowej ewakuacji ogłoszono dopiero na początku marca, kiedy to żołnierze radzieccy znajdowali się kilka kilometrów przed Trzebiatowem. Dzień wcześniej koszary opuściło niemieckie wojsko. Miasto pozostało bez obrony. Po zajęciu miasta przez wojska 1 Frontu Białoruskiego i 1 Armię Wojska Polskiego, Rosjanie przez wiele tygodni dopuszczali się gwałtów, mordów i nieustającej grabieży. Rabowano mienie prywatne, wywożono wyposażenie zakładów i warsztatów. Rozbierano tory kolejowe. Po dwóch miesiącach władza w mieście przekazana została w ręce Polaków. W połowie roku 1945 w mieście było już około 300 polskich obywateli, z czego spora część to zdemobilizowani żołnierze 1 Warszawskiej Brygady Kawalerii, którzy się tu osiedli, a później założyli rodziny. W wyniku konferencji poczdamskiej miasto, jak i część Pomorza, zostało włączone do Polski.
Charakterystyczny dla Trzebiatowa jest szachownicowy układ urbanistyczny na Starym Mieście. Cały jego obszar wpisany jest do rejestru zabytków. Bogactwo zabytków miasta powoduje, iż Trzebiatów nazywany jest Kazimierzem Północy. Stare Miasto jest położone w zakolu Młynówki i Regi, znajduje się na wyraźnym wzniesieniu otoczonym murami, z czytelnym średniowiecznym rozplanowaniem w obrębie częściowo zachowanych ceglanych murów obronnych (ok. 2,5 km), opasanych fosą. Układ przestrzenny Trzebiatowa tworzą 92 ulice, zabytkowy rynek oraz cztery place, tj. Lipowy, Muzealny, Zjednoczenia, Zwycięstwa.
Najbardziej okazałym zabytkiem w Trzebiatowie jest kościół Macierzyństwa NMP, który jest przykładem architektury gotyckiej z XIII w. Na jego wieży (tak wysokiej, iż w w czasach średniowiecza pełniła rolę latarni morskiej, mimo znacznego, bo 10 kilometrowego oddalenia Trzebiatowa od Morza Bałtyckiego) umieszczone są dzwony, przy czym jeden z nich datuje się na koniec XIV w. Warto wspiąć się na taras widokowy umieszczony na wysokości 2/3 wieży kościelnej, gdyż rozpościera się z niego przepiękny widok na okolicę. Kościół pełni funkcję Archidiecezjalnego Sanktuarium Maryjnego Macierzyństwa NMP. Umieszczony jest w nim koronowany obraz Madonny z Dzieciątkiem z 1867 r. Do dzieł wartych obejrzenia należą także: płyty nagrobne (w tym Arnolda Crampl z 1382 r.), organy z 1848 r. oraz witraże zbudowane na polecenie króla Wilhelma I w 1867 r. W mieście znajdują się trzy zabytkowe kaplice oraz neogotycki kościół ewangelicki z początku XX w. Dużym walorem urbanistycznym miasta są zachowane pozostałości murów miejskich z XIII w. oraz wkomponowana w nie Baszta Kaszana z przełomu XIII i XIV w.
Miasto posiada także dwie budowle klasycystyczne. Pierwszym z nich jest pałac przebudowany z zamku książęcego w XVIII w. Obecnie mieści się w nim Izba Regionalna, Galeria Lyonela Feiningera i Biblioteka Publiczna im. Marii Wirtemberskiej z Czartoryskich. W 2006 r. biblioteka posiadała zbiory liczące 64 550 woluminów. Drugim obiektem reprezentującym klasycyzm (co prawda przemieszany ze stylem barokowym i gotyckim, np. trzy gotyckie arkady po stronie zachodniej) jest trzebiatowski ratusz. Ciekawostką jest niewielki dziedziniec wewnętrzny ratusza, widoczny dopiero po wejściu do budynku (odkryto tam ślady XVII wiecznej szubienicy). Od strony wschodniej wznosi się niewielka wieżyczka z czterotarczowym zegarem i dwoma zegarami wybijającymi kwadranse i godziny. Trzebiatów posiada dużą liczbę zabytkowych kamienic i domów. Ciekawostką jest fakt, że każda z kamienic ma inne wykończenie frontowe. Innymi zachowanymi zabytkami są: młyn, spichlerz, elektrownia wodna, koszary, stacja kolejowa. Most drogowy z 1905 r. wybudowany w stylu secesyjnym.
Trzebiatów był motywem kilku dzieł sztuki. Najstarszy wizerunek miasta to rycina panoramy Trzebiatowa, która znajduje się na Wielkiej Mapie Księstwa Pomorskiego z 1618 r., autorstwa Eilharda Lubinusa. Kolejne zachowane widoki Trzebiatowa to rysunki Karla Friedricha Schinkla. Powstały one na zamówienie cesarza Prus Fryderyka Wilhelma III. Podobnie jak prace Petera Ludwiga Lütkego (profesor malarstwa krajobrazowego Akademii w Berlinie). Namalował on wyidealizowaną panoramę miasta z drogi prowadzącej z Kołobrzegu. Obraz ten poza zabudową miasta przedstawia także zagospodarowanie terenów otaczających. Na przedmieściach przedstawione są scenki z życia codziennego, które ukazują miejscową kulturę materialną mieszkańców. W latach 20. i 30. XX w. miasto było inspiracją dla amerykańskiego malarza niemieckiego pochodzenia Lyonela Feiningera, który był nim zafascynowany. Malował on akwarele, rysunki i szkice, związane m.in. z trzebiatowskimi kościołami, ratuszem, Basztą Kaszaną, a także Starym Miastem.
W Trzebiatowie znajdują się pozostałości dziewiętnastowiecznego parku miejskiego (jednego z najstarszych na Pomorzu), zwanego Królewskim Gajem. Został on założony w 1843 r. przez komendanta regimentu ułanów pułkownika von Plehwe. Drzewostan złożony z gatunków grądowych i łęgowych. W 2004 r. zaproponowano uznanie 15 drzew w parku za pomniki przyrody. Trzebiatów łącznie ma 4 parki o powierzchni 26,9 ha oraz 3 zieleńce. Drugim parkiem, jaki należy wyróżnić jest zespół zabytkowo-parkowy w Jarominie (fragment dawnego parku przyszpitalnego), który powstał prawdopodobnie w 1899 r. pod miastem. Stwierdzono tu występowanie 26 gatunków drzew, z których 27 drzew spełnia wymogi drzew pomnikowych.
Do wschodnich granic miasta przylega Las Trzebiatowski, będący jednym z nielicznych większych kompleksów leśnych. Las Trzebiatowski jest obszarem lęgowym dwóch gatunków ptaków drapieżnych, które podlegają ochronie gatunkowej i ochronie strefowej – kani rudej i orlika krzykliwego. Ponadto w Trzebiatowskim Lesie występują duże zgrupowania rzekotki drzewnej i kilka stanowisk ropuchy szarej. Zachodnie obrzeża miasta należą do obszaru mającego znaczenie dla Wspólnoty – Trzebiatowsko-Kołobrzeskiego Pasa Nadmorskiego. Trzebiatów od zachodu i północnego wschodu graniczy z obszarem specjalnej ochrony ptaków „Wybrzeże Trzebiatowskie”. Na terenie miasta został utworzony obręb ochronny, gdzie od 1 maja do 30 lipca oraz od 1 września do 15 lutego zabrania się połowu ryb oraz czynności szkodliwych dla ryb. Miasto położone jest w dolinie Regi, obejmującej zróżnicowane ekosystemy. Rega jest także korytarzem ekologicznym o ponadregionalnym znaczeniu. Rzeka jest drogą migracji kilku gatunków ryb szlachetnych na tarliska m.in. troć wędrowna. W okolicy Trzebiatowa i na zboczach doliny Regi występują siedliska subatlantyckich grądów bukowo-dębowo-grabowych w ubogiej postaci pomorskiej.
Miasto stanowi gminny ośrodek handlu, w którym mieści się większość sklepów i lokali usługowych. W mieście funkcjonują: szkoły podstawowe, gimnazjum, szkoły średnie i zawodowe, Dom Kultury, Biblioteka Publiczna, Klub Garnizonowy (posiadający bibliotekę garnizonową o księgozbiorze 24 tys. woluminów), kilkadziesiąt placówek handlowych i usługowych różnych branż, restauracja, pub, kilka punktów małej gastronomii, pensjonat, stadion i hala sportowa. W Trzebiatowie zlokalizowano także zakłady tworzyw sztucznych i przetwórstwa rybnego. Przy miejskiej farze zlokalizowane jest targowisko miejskie. W mieście znajduje się zakład produkujący wanny oraz łodzie motorowodne, a także zakład zajmujący się przetwarzaniem, konserwowaniem ryb i produktów rybołówstwa. W Trzebiatowie i podmiejskich Mirosławicach działa zakład elektryczno-metalowy produkujący spawane konstrukcje stalowe i aluminiowe. Na peryferiach miasta znajduje się niewielki zakład produkujący drewniane schody i domy z bali. We wschodniej części Trzebiatowa (Jaromin) znajdują się wytwórnie betonu towarowego i prefabrykatów.
Trzebiatów położony jest na wybrzeżu, co powoduje, że część mieszkańców znajduje zatrudnienie w miejscowościach wypoczynkowych nad morzem lub też prowadzi sezonową działalność gospodarczą. Okres letni cechuje wzmożony ruch turystyczny na wybrzeżu, dzięki czemu miasto odwiedzają turyści wypoczywający w kurortach nadmorskich.
Na turystów przybywających do Trzebiatowa czeka wiele atrakcyjnych imprez. Przykładowo co roku w okresie letnim w Trzebiatowie organizowane jest Trzebiatowskie Święto Kaszy, które nawiązuje do legendy, według której w XV w. jeden ze strażników pilnujących w nocy murów miał upuścić z wieży misę z gorącą kaszą. Spadła ona na głowę jednego z gryficzan szykujących się do szturmu na Trzebiatów. Wypadek ten ocalił miasto przed podstępnym atakiem. W porze letniej na pałacowym dziedzińcu organizowane są także Trzebiatowskie Spotkania Kultur „Sąsiady”, na których odbywają się występy zespołów muzycznych, konkurs kulinarny, pokazy starych rzemiosł oraz wystawy kulturalne. Trzebiatów zaprasza odwiedzających nie tylko w okresie wakacji. We wrześniu odbywa się bowiem Święto Ottona z Bambergu, podczas którego mają miejsce warsztaty, prezentacje i spotkania kulturalne związane z Pomorzem Zachodnim. W październiku natomiast Trzebiatowski Ośrodek Kultury jest organizatorem seminarium naukowego „Trzebiatów – spotkania pomorskie”. Jest to interdyscyplinarne przedsięwzięcie, skupiające naukowców, regionalistów i pasjonatów, którzy przedstawiają wyniki badań nad historią, etnografią, archeologią, kulturą i sztuką nie tylko Trzebiatowa, ale i całego Pomorza Zachodniego. W Trzebiatowie odbywają się Międzynarodowe Zawody Strażackich Sikawek Konnych, na których startują drużyny z własnymi sikawkami konnymi lub przenośnymi wraz z zaprzęgiem.
Odpoczywając w Trzebiatowie warto wybrać się także do pobliskiej nadbałtyckiej miejscowości Mrzeżyno (10 km od Trzebiatowa) z czystymi, szerokimi, a gdzieniegdzie wręcz dzikimi, plażami. Kąpielisko główne Mrzeżyna regularnie od trzech lat otrzymuje międzynarodowy znak jakości - Błękitną Flagę. Wzdłuż całej linii brzegowej ciągną się okazałe lasy nadmorskie, obfitujące w wiele cennych gatunków roślin. Malownicze leśne ścieżki doskonale nadają się do uprawiania turystyki rowerowej. W miejscowości znajduje się port dla jachtów morskich i kutrów rybackich, a także miejsce cumowania statków spacerowych. Na przystani, bezpośrednio z łodzi rybackich, można zakupić flądry i torbuty lub spróbować świeżo przygotowanych ryb w licznych wędzarniach i smażalniach. Pływające jednostki spacerowe z kolei oferują niezwykłe przeżycia dla miłośników turystyki wędkarskiej w postaci wypraw na dorsze.
Będąc w regionie należy zwrócić uwagę również na Rogowo. Wypoczywający turyści znajdą tutaj szeroką i czystą plażę, łowisko wędkarskie, boiska sportowe, kort, gabinety odnowy biologicznej i zabiegi SPA oraz muzeum lotnictwa zorganizowane w dawnym hangarze wodnopłatów. Ciekawie prezentuje się również flora okolic Rogowa. Jeszcze przed II wojną światową dokonano nasadzeń np. sosny czarnej o śródziemnomorskim rodowodzie oraz specjalnych, dorastających do 2 m krzewów azjatyckiej róży pomarszczonej, stanowiących naturalne zapory przeciwwiatrowe dla budynków mieszkalnych.
Na turystów przybywających do miasta czeka baza noclegowa w postaci miejsc w lokalnych gospodarstwach agroturystycznych, pensjonacie (dwugwiazdkowy) oraz pobliskim dworku w Nowielicach. Warto skorzystać z okazji wypoczynku w regionie, choćby również dlatego, iż znajdujące się tam stadniny koni (stajnia Pestka w Mrzeżynie, Stadnina Koni Nowielice) umożliwiają aktywne spędzanie czasu wśród przyrody i pięknych zwierząt. Również park linowy (Mrzeżyno), zabytkowa zagroda (Gosław) czy organizowane spływy kajakowe zachęcają do rekreacji w Trzebiatowe i okolicach. W mieście funkcjonują kluby piłkarskie, unihokejowy oraz piłki siatkowej. Trzebiatów jest pierwszym miastem w międzynarodowym wyścigu kolarskim Bałtyk – Karkonosze Tour, który odbywa się co roku w czerwcu. Cyklicznie w czerwcu organizowany także jest minimaraton Trzebiatowska Dziesiątka, który rozpoczyna się w Mrzeżynie a kończy w Trzebiatowie. Miasto znajduje się także na trasie lokalnego maratonu rowerowego Gryfland, który odbywa się w czerwcu i przejeżdża po drogach wojewódzkich powiatu gryfickiego.
W mieście wydawany jest dwutygodnik „Kulisy Trzebiatowskie” oraz „Neu Gmina Trzebiatowska”; dostępne są także gazety powiatowe jak „Gazeta Gryficka”, „Panorama Gryficka” oraz comiesięczny Samorządowy Biuletyn Informacyjny „Kraina Regi”.
Trzebiatów to miasto Czterech Religii (ewangelickiej, katolickiej, prawosławnej i greckokatolickiej). Corocznie odbywają się tutaj ekumeniczne Spotkanie Czterech Świec. W czasie wieczoru wierni przedstawiają swoje bożonarodzeniowe tradycje. Spotykają się również przy wspólnym stole, na którym znajdują się potrawy przygotowane przez przedstawicieli wyznań. Tradycją wieczoru jest zapalenie czterech świec symbolizujących cztery Kościoły chrześcijańskie, do których należą mieszkańcy Trzebiatowa.
W Trzebiatowie mieści się jednostka wojskowa (JW 1879), w której stacjonuje 3 Batalion 7 Pomorskiej Brygady Obrony Wybrzeża. Wcześniej w jednostce stacjonował 36 Łużycki Pułk Zmechanizowany, przeformowany na 36 Brygadę Zmechanizowaną im. Legii Akademickiej.
W 2006 r. w mieście działały 4 niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej, a także dwóch lekarzy prowadziło praktyki lekarskie. Najbliższe szpitale wojewódzkie znajdują się w Gryficach, a także w Kołobrzegu. Miasto ma własny punkt wyjazdowy pogotowia ratunkowego.
Do grona honorowych obywateli miasta należą m.in.: płk Ryszard Witwicki (były dowódca trzebiatowskiej jednostki wojskowej), Hans-Udo Vogler (pastor), gen. Stanisław Nałęcz-Komornicki (Kanclerz Orderu Wojennego Virtuti Militari), Tadeusz Żukowski (poeta), płk Karol Perłowski (żołnierz AK, ps. „Łoś”, powstaniec warszawski), dr Janina Kochanowska (historyk sztuki, znawca historii Pomorza Zachodniego). Natomiast do znanych osób urodzonych w Trzebiatowie należą m.in.: Jürgen Pavels (1568, kupiec i rajca miasta hanzeatyckiego Lubeka), Fryderyk I Wirtemberski (1754, książę, pierwszy król Wirtembergii), Ludwik Wirtemberski (1756, książę, brat Fryderyka), Ludwig Friedrich Kämtz (1801, niemiecki fizyk i meteorolog), Johann Gustav Droysen (1808, twórca Pruskiej Szkoły Historycznej, uczeń Georga Hegla, profesor Uniwersytetu w Berlinie), Ferdinand von Arnim (1814, niemiecki architekt doby klasycyzmu), Peter Friedrich Arndt (1817, niemiecki matematyk).
Warto zobaczyć