Wieś w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów. Oddalona o 9 km na południowy wschód od Przybiernowa i 13,5 km na północ od Goleniowa, leży przy drodze z Babigoszczy do Łoźnicy. Najbliższym otoczeniem miejscowości są pola i łąki, które wraz z terenami pobliskiej Łoźnicy opasane są pierścieniem lasów Puszczy Goleniowskiej. Z Przybiernowa można się tu dostać autobusami PKS.
Wieś ma rodowód średniowieczny. Zgodnie z legendą, jej nazwa pochodzi od imienia rycerza Zdiseko (Dysko), żyjącego w XIII wieku. Rzeczywiście, w średniowiecznych źródłach wymieniane są słowiańskie nazwy odimienne: Dysko, Zdiseko, Zdech i Zdeslav. W XII wieku na zachód od obecnej wsi, na wzgórzu zwanym Górą Zamkową, za rzeką Gowienicą, mieścił się zamek. Najprawdopodobniej składał się z murowanej wieży mieszkalnej oraz dziedzińca obwarowanego murem i otoczonego fosą. Został on jednak zniszczony w 1170 roku przez wojska Waldemara II Duńskiego, choć jeszcze w XIX wieku wyraźne był pozostałości obwarowania i fosy. Natomiast w 1311 roku rycerz Wozeke de Diseko wymieniany jest w dokumentach jako świadek transakcji między miastem Wolin i kapitułą katedralną w Kamieniu. Od średniowiecza z przerwami aż do 1920 roku wieś należała do rodziny von Köllerów.
W środkowej części wsi znajduje się kościół wybudowany pod koniec XVI wieku, prawdopodobnie w 1591 roku – taka data widniała w herbowych witrażach – choć pierwsza wzmianka pochodzi z 1595 roku. Jest to sporych budowla salowa o ryglowej konstrukcji, jedna z najstarszych świątyń tego typu na Pomorzu Zachodnim. Wewnątrz znajdują się siedemnastowieczne polichromie autorstwa Michaela Wurma, przedstawiające sceny z Pisma Świętego, cenny przykład dawnej sztuki ludowej. Zachwało się także zabytkowe wyposażenie, ołtarz barokowy z 1607 roku ze zwieńczeniem z 1682 oraz ambona z 1650 r. W 1673 roku dobudowano ryglową wieżą, która została rozebrana w 1906 roku, a podczas kapitalnego remontu w latach 90. XX wieku na jej miejscu stanęła nowa, drewniana. W dwudziestoleciu międzywojennym, po zmianie właścicieli pojawił się we wsi pomysł zburzenia kościoła i postawieniu na jego miejscu nowego, murowanego, jednak ostatecznie, dzięki interwencji ówczesnego konserwatora zabytków, dra Franza Balkego, odstąpiono od tego zamysłu. Tuż po wojnie obiekt wykorzystywano jako owczarnię, a funkcje sakralne przywrócono w 1976 roku. Od tego czasu kilkukrotnie przeprowadzano renowacje. Obecnie jest to kościół pw. św. Stanisława Biskupa.
W XVIII i XIX wieku wieś była typową osadą służebną o rolniczym charakterze. Poza rolnikami mieli tu też swoje zakłady rzemieślnicy (kowal, ślusarz, stolarz, kołodziej, szewcy), funkcjonowały karczma i szkoła. We wsi zachowała się zabudowa z XIX i XX wieku.
Warto zobaczyć