Kołobrzeg to uzdrowiskowe miasto i port nad Bałtykiem, u ujścia rzeki Parsęty. Mieszka tu ponad 47 tysięcy osób. Dojazd drogą krajową nr 11 od wschodu oraz wojewódzką nr 163 od południa, a 102 od zachodu.

Kołobrzeg jest największym i najchętniej odwiedzanym przez turystów ośrodkiem nadmorskim pomiędzy Świnoujściem a Trójmiastem. O atrakcyjności miasta decydują dwa jego obszary: część nadmorska – z portem, plażą i promenadą oraz centrum – z najważniejszymi zabytkami (gotycka bazylika z XIV wieku i XIX-wieczny neogotycki ratusz), lokalami gastronomicznymi i sklepami. Obie te strefy połączone są parkami. Jak przystało na uzdrowisko, zieleń odgrywa ważną rolę w kształtowaniu obrazu miasta. Bogactwa naturalne i położenie sprawiły, że w ciągu ponad 200 lat funkcjonowania jako kurort, Kołobrzeg stał się największym miastem uzdrowiskowym w Polsce.

Na swoją markę Kołobrzeg pracuje od setek lat, gdy nie istniała jeszcze ani turystyka, ani lecznictwo sanatoryjne. Słowianie osiedlili się u ujścia Parsęty już w VIII wieku, szybko też zaczęli korzystać z dobrodziejstw lasów, rzeki i morza, ale i odkrytych przypadkowo źródeł solankowych. Bogacąc się, Kołobrzeg stawał się coraz ważniejszym miejscem na mapie Księstwa Pomorskiego i Polski, ale też celem wartym zdobycia i podporządkowania sobie przez sąsiadów. Bolesław Chrobry i Bolesław Krzywousty wyprawiali w tym kierunku swoje wojska i kierowali tu misje chrystianizacyjne. Biskup Reinbern w roku 1000 organizował pierwsze biskupstwo na Pomorzu z siedzibą w Kołobrzegu.

Spośród wielu ważnych dla miasta przełomów za decydujący można uznać ten z połowy XIII wieku, czyli otrzymanie praw miejskich. Od tej chwili to już nie był ten sam Kołobrzeg - nie tylko ustrojowo, ale nawet geograficznie. Zaczęło rozwijać się nowe miasto w odległości około 4 kilometrów bliżej morza w stosunku do dotychczasowego ośrodka, który dziś jest podkołobrzeską wsią o nazwie Budzistowo, z architektonicznym dowodem dawnej świetności – kościółkiem św. Jana, wybudowanym przed 1222 rokiem.

Prawa miejskie otrzymane przez Kołobrzeg w roku 1255 otworzyły szeroko furtkę coraz mocniejszemu napływowi osadników germańskich i od XIII wieku, wraz z całym Pomorzem, słowiańskość miasta stawała się przeszłością. Na mocy traktatu westfalskiego po wojnie trzydziestoletniej (1648 r.) Kołobrzeg z bezcennym dla wymiany handlowej portem dostał się pod władzę Brandenburgii. Miasto następnie znalazło się w granicach Prus, Niemiec, a od czasu zakończenia II wojny światowej Kołobrzeg jest miastem polskim.

Wraz z Księstwem Pomorskim miasto przeżywało wielokrotnie skutki pożogi wojennej. Budowało dzięki temu swoją legendę miasta-twierdzy, ale równocześnie było to przez wieki przyczyną wielu zniszczeń. Ostatnim takim aktem były dziesięciodniowe walki o miasto w marcu 1945 roku, po których pozostało niewiele więcej niż 10% ocalałych domów, a liczba ludności zmniejszyła się z 36 tys. do 2,5 tys. Wcześniej miasto dotknęły inne wyniszczające wydarzenia, jak szwedzka okupacja podczas wojny trzydziestoletniej (1618–1648), oblężenie i wkroczenie Rosjan w czasie wojny siedmioletniej (1756–1763), obrona (skuteczna) miasta podczas wojny napoleońskiej (lipiec 1807). Dlatego tak mało zabytków architektury przetrwało w Kołobrzegu do dziś.

Przez tysiąc lat, do wieku XIX, miasto bogaciło się dzięki sprzedaży soli, którą pozyskiwano z "warzenia", czyli wygotowywania słonej wody z solanki wypływającej samoistnie z podziemnych źródeł. Ze względu na wysoką cenę nazywana "białym złotem", sól kołobrzeska była eksportowana do najdalszych zakątków Europy. W II poł. XIX wieku warzelnie kołobrzeskie splajtowały z powodu konkurencji tańszej soli z Anglii oraz niemieckiego Lueneburga. Solanka dzisiaj jest wykorzystywana w sanatoriach do zabiegów gimnastyki w słonej wodzie, a także do produkcji regionalnego produktu "Ogórka Kołobrzeskiego". Oprócz solanek wydobywa się tutaj także torf leczniczy - borowinę.

Historię miasta opowiadają symbole graficzne znajdujące się w herbie Kołobrzegu. Jest to tarcza podzielona pionowo na dwie części. Górne pole po lewej stronie zajmują narzędzia do warzenia soli: haki i panew (duża prostokątna patelnia do gotowania solanki). Pod nimi znajduje się zarys murów obronnych, co ma symbolizować rangę Kołobrzegu jako portowego miasta kasztelańskiego, a jednocześnie twierdzy. Na dole znajdują się, płynące na falach, dwa białe łabędzie - symbol kołobrzeskich kupców i żeglarzy.

Prawa część herbu przedstawia symbole władzy biskupiej: mitrę - nakrycie głowy i pastorały. Kołobrzeg był siedzibą biskupa już w roku 1000. W 1973 ponownie została doceniona jego ważność i od tego czasu jest drugą stolicą powołanej wówczas diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.

Odkrywanie uroków Kołobrzegu ułatwi świadomość podziału miasta na część wschodnią i zachodnią - punktem odniesienia jest rzeka Parsęta, wpływająca w granice Kołobrzegu od południa i kończąca swój bieg w porcie. Infrastruktura turystyczna i baza hotelowo-sanatoryjna lepiej rozwinięte są po wschodniej stronie. Tu także znajduje się centrum miasta. Dzielnice na drugim brzegu rzeki mają nie mniej piękną plażę i park. Zapraszają turystów głównie do kwater prywatnych, pensjonatów, mieszczą się tu także firmy usługowe, hurtownie i przemysł rybacki.

Kołobrzeg to miasto, w którym sezon turystyczny trwa cały rok. Latem przeważają tu rodziny z dziećmi oraz turyści indywidualni, a wśród nich młodzi ludzie. Ci ostatni szczególnie upodobali sobie „Sunrise Festival” – znany w całej europie festiwal muzyki klubowej, na który ściąga nawet 30 tysięcy osób, zarówno z Polski jak i z zagranicy. Jesienią i zimą w mieście przeważają kuracjusze. Gospodarka miasta dostaje nowy zastrzyk energii. Na najwyższych obrotach pracuje baza zabiegowa, po wakacyjnej przerwie wracają dzieci do sanatorium „słoneczko”. W nowoczesnych hotelach odpoczywają turyści, którzy preferują posezonową ciszę i spokój, spacery nad brzegiem morza, wdychanie jodu. 

Kołobrzeg oferuje turystom liczne atrakcje. Wśród nich - port morski, który obok działalności handlowej, pełni też funkcję portu rybackiego, przy nabrzeżach którego cumują kutry, łodzie rybackie i jednostki połowowo – turystyczne. Poranna wizyta w porcie to świetna okazja do podpatrzenia codziennej pracy rybaków, którą przedstawia także lubiany przez turystów Pomnik Rybaka i Rybaczki. Przy okazji można „prosto z kutra” kupić świeżą rybę bałtycką, po którą codziennie ustawiają się kolejki smakoszy. U wejścia do portu znajduje się otwarty dla zwiedzających Falochron, który jest najdalej wysuniętym w morze punktem widokowym w mieście.

Kołobrzeg to miasto leżące na Zachodniopomorskim Szlaku Żeglarskim. Z tego względu cieszy sie ogromną popularnością wśród turystów żeglarzy, którzy po drodze zawijają do Mariny Solnej. Ten doskonale wyposażony obiekt może przyjąć jednorazowo ok. 100 jachtów. Na terenie mariny znajduje się zabytkowa Reduta Morast, w której latem działa tawerna i organizowane są koncerty. 

Wśród turystów za symbol miasta uchodzi także kołobrzeska latarnia. Pierwsze światło zapalono w niej w 1666 roku. Świeciło ono jednak okresowo, wyłącznie w czasie oczekiwania na przybycie statków. Na stałe światło latarni kołobrzeskiej zapalono dopiero 200 lat później. Obecnie wieża latarni wznosi się na wysokość 26 m nad terenem, wysokość światła: 36,5 m., zasięg dochodzi do 16 Mm czyli 29,6 km. Obowiązkowym miejscem spacerów jest kołobrzeskie molo z pięknie odnowioną częścią spacerową, balustradami i tarasami dla turystów oraz kawiarnią. 

Nieopodal latarni, przy nadmorskim deptaku znajduje się Pomnik Zaślubin Polski z Morzem. Odsłonięcie pomnika miało miejsce 3 listopada 1963 r. Na płytkach kamiennych, które leżą u podnóża pomnika, upamiętniono wszystkie jednostki zdobywające miasto w 1945 roku. Prześwit pod pomnikiem symbolizuje- "okno na świat", czyli port. Przejście z jednej strony pomnika na drugą przez "okno" na bezdechu przynosi spełnienie się wcześniej pomyślanego życzenia. 

Kołobrzeg to także mnóstwo zabytków, w tym także sakralnych. Np. Kolegiata - Bazylika NMP , Kościół Św. Jana Chrzciciela, Akademia Rycerska, Baszta Lontowa, Kamieniczka Mieszczańska przy ul. Emilii Gierczak, Wieża Ciśnień i inne. Najważniejszą świecką budowlą miasta jest Ratusz - powstały ok. 1380 r. W swoim pierwotnym gotyckim kształcie przetrwał do r. 1807, gdy na skutek działań wojsk napoleońskich został zniszczony. W latach 1829-1832 na jego pozostałościach i z wykorzystaniem zachowanych fragmentów wzniesiono nowy. Ratusz kołobrzeski przypomina wyglądem średniowieczny zamek o obronnym charakterze. Posiada 5 małych wieżyczek i jedną strzelistą główną wieżę, na której mieści się tarcza zegarowa. Jest siedzibą władz miasta. 

Turyści licznie odwiedzają Muzeum Oręża Polskiego, funkcjonujące na bazie 3 oddziałów tj.: Oddział Dziejów Oręża Polskiego, Oddział Historii Miasta, oraz Oddział Kamienica Kupiecka. 

W mieście istnieją liczne tereny zielone, wśród nich wydzielone parki, o łącznej powierzchni ok. 90 ha. Przebiegają przez nie szlaki piesze i rowerowe, prowadzące dalej – poza obszar miasta. 

Centrum działalności sportowej miasta to przede wszystkim należąca do Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji Hala Milenium. To nowoczesny obiekt sportowy, w skład którego wchodzą min.: Miejski Stadion Piłkarski im. Sebastiana Karpiniuka, kompleks basenowy z widownią na 130 miejsc, podświetlany basen sportowy oraz mniejsze baseny rekreacyjne. Ponadto: 4 nowoczesne sale konferencyjne, restauracja, miejsca noclegowe. W mieście działa drugoligowy Miejski Klub Piłkarski „Kotwica”.

Uroki miasta przyciągają nie tylko turystów. Stosunkowo nowym zjawiskiem jest kupowanie mieszkań w Kołobrzegu przez osoby, które tu nie mieszkają, ale poszukują stałego miejsca do wypoczynku letniego, przez kilka tygodni w roku, najczęściej latem. W pozostałych miesiącach oferują swoje apartamenty na wynajem. 

Baza noclegowa Kołobrzegu jest bardzo bogata i urozmaicona, począwszy od licznych hoteli (w tym dwa hotele kat. 5 gwiazdek), po pensjonaty, campingi i liczne kwatery prywatne. W mieście funkcjonuje doskonale zorganizowana komunikacja publiczna. Mieszkańców i turystów zmotoryzowanych obowiązuje Strefa Płatnego Parkowania.