Sowno to wieś położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, w gminie Stargard Szczeciński. Miejscowość leży na Równinie Nowogardzkiej. Wieś położona jest na zachodniej stronie rzeki Iny przy południowo-wschodnim skraju Puszczy Goleniowskiej.

Sowno jest to niewielka wieś, rozplanowana w formie krótkiej nieregularnej ulicówki o kształcie litery L. Miejscowość jest położona 12 km w kierunku północno zachodnim od Stargardu Szczecińskiego (siedziby gminy i powiatu) oraz 35 km od Szczecina (stolica województwa). Ponadto do Dzwonowa jest 35 km, do Maszewa 22 km, do Dobrzan 52 km, do Chociwla 43 km, do Ińska 58 km, do Nowogardu 55 km, do Kołobrzegu 125 km oraz do Świnoujścia 102 km.

Transport lokalny na trasie Sowno – Stargard Szczeciński zapewniony jest przez lokalnego przewoźnika bus. Za komunikację odpowiedzialny jest również PKS, zapewnia on połączenia w regionie, głównie ze Stargardem Szczecińskim i Szczecinem.

Wieś założona została w XV w. na wykarczowanym terenie po lewej stronie rzeki Iny. W średniowieczu należała do zakonu cystersów z Kołbacza.

Przy wjeździe do wsi od strony Stargardu wznosi się neogotycki kościół zbudowany w 1888 r. z cegły, na planie prostokąta, z wydzielonym prezbiterium od wschodu. Od zachodu znajduje się wieża z wysmukłym ośmiobocznym hełmem pokrytym blachą. Kościół pw. św. Marii Magdaleny poświęcony został w 1945 r. We wnętrzu znajduje się XIX-wieczne wyposażenie: ławki, empora chóru i prospekt organowy. Bogatą historię mają: renesansowy ołtarz i ambona z lat 1554-1561. Zostały ufundowane przez Barnima XI dla kaplicy w Oderburgu, potem przeniesione przez księcia Jana Fryderyka w 1583 r. do kaplicy rezydencji myśliwskiej w przyległym do Sowna Podlesiu. W latach 1630–1660 ołtarz był eksponowany w kościele Mariackim w Stargardzie, w 1720 r. przeniesiony do kościoła wiejskiego w Sownie. Część środkowa ołtarza „Ostatnia wieczerza” została wyjęta z retabulum i w latach 60-tych XX w. wisiała oddzielnie. Przed 1972 r. wywieziona została do kaplicy seminaryjnej w Gościkowie-Paradyżu. Zarówno renesansowy ołtarz, jak i ambona z drewnianymi polichromowanymi rzeźbami, zostały wykonane przez snycerzy norymberskich w warsztacie Petera Schultza. Według legendy współautorem tych dzieł miał być Barnim XI, syn księcia Bogusława X i Anny Jagiellonki.

W kruchcie kościelnej w Sownie znajduje się płaskorzeźba z piaskowca przedstawiająca Mikołaja Hinze, zmarłego w 1599 r., błazna księcia Jana Fryderyka.

W środku wsi, przy skrzyżowaniu dróg znajduje się pomnik poświęcony żołnierzom niemieckim, którzy zginęli na frontach I wojny światowej.

Z Sownem łączy się wspomniana wyżej osada Podlesie, mająca bogate dzieje związane z istniejącą tu rezydencją myśliwską Jana Fryderyka w drugiej połowie XVI w. Według relacji spisanej przez augsburskiego kolekcjonera dzieł sztuki F. Hainhofera, który odwiedził pałac w Podlesiu, dwór książęcy był dwupiętrowy, z kaplicą w przyziemiu i apartamentami nad nią oraz wieżą wystającą nad dachem. Przy głównym dziedzińcu była zbrojownia zwana domen myśliwskim, dom gościnny z rampą sięgającą piętra, aby miłośnicy jazdy konnej mogli podjeżdżać do izby mieszkalnej. Oddzielnie były budynki dla czeladzi, dworek dla szlachty, błazna, paziów i karłów, piekarnia, wozownia kuźnia i pralnia, zakład fryzjerski oraz karczma. Drewniana rezydencja nie przetrwała do naszych czasów, z wyjątkiem cennych zabytków znajdujących się w kościele św. Marii Magdaleny. Obecnie Podlesie stanowi integralną część Sowna.