Bralęcin to wieś położona w gminie Dolice, w powiecie stargardzkim i w województwie zachodniopomorskim. Wieś leży na Równinie Pyrzycko-Stargardzkiej i Pojezierzu Ińskim.

Miejscowość położona jest 6 km na północny wschód od Dolic (stolica gminy) i 16 km na południowy wschód od Stargardu Szczecińskiego (stolica powiatu) oraz 57 km od Szczecina (stolica województwa). Ponadto z Bralęcina do Suchania jest 16 km, do Rzeplina 4 km, do Trzebienia 8 km, do Piasecznika 5 km, do Recza 27 km, do Choszczna 16 km, do Pyrzyc 31 km oraz do Barlinka 34 km.

Transport lokalny na trasie Bralęcin – Stargard Szczeciński zapewniony jest przez lokalnego przewoźnika (busy). Za komunikację odpowiedzialny jest również PKS, zapewnia on połączenia w regionie, głównie ze Stargardem Szczecińskim i Szczecinem.

Obecnie w Dolicach (6 km) i Kolinie (12 km) znajdują się stacje kolejowe linii Szczecin – Stargard Szczeciński. Natomiast w Ziemomyślu (13 km), Strzebielewie Pyrzyckim (12 km) oraz Morzycy (11 km) znajdują się przystanki kolejowe.

Pierwsza historyczna wzmianka o miejscowości pochodzi z końca lat 70. XIII w. Książę pomorski Barnim I przy pośrednictwie Ludwika von Wedel z Krępcewa wziął 1 maja 1278 r. w lenno od margrabiego brandenburskiego Konrada obszar miedzy Choszcznem i Stargardem Szczecińskim. W 1352 r. właścicielami wsi zostali bracia Günterowie-Wellen (Piotr, Henryk, Ebert, Henning) oraz Borko von Borcke, z zachowaniem zwierzchnich praw lennych rodziny von Wedlów. W 1575 r. właścicielami części wsi, wraz z Kurżewem, byli bracia Kacper, Jakub, Henryk i Joachim von Borckowie. Właścicielami drugiej części wsi w 1561 roku była rodzina von Krüssowów. Ród von Borcków z ostatnim przedstawicielem Ludwikiem Wilhelmem Emilem z Bralęcina wymarł w 1836 r., w związku z czym wieś wróciła do rodziny von Wedlów z Krępcewa (do Karola Ferdynanda z Rzepina).

W 1857 r. właścicielami wsi byli Lupold von Wedel z żoną Joanną Teresą von der Osten. W połowie XIX w. majątek obejmował 26 dymów, 31 budynków gospodarczych, gorzelnię, a zamieszkiwany był przez 227 mieszkańców. We wsi było: 7 gospodarstw chłopskich, 3 chałupnicze, 1 parafialne, 9 dymów, 4 budynki gospodarcze i 125 mieszkańców.

W 1911 r. właścicielką majątku była Helena von Saldern z domu von Wedel. W 1939 r. właścicielem majątku obejmującego 1 300 ha ziemi był Otto von Saldern. Wieś zamieszkiwało wówczas 538 mieszkańców w 131 gospodarstwach domowych.

We wsi z dawnego majątku zachował się dwór rządcy. Jest to parterowy budynek z użytkowym poddaszem, siedmioosiowy ze stylizowanymi obramieniami otworów okiennych i drzwiowych. W sąsiedztwie zachowały się zabudowania gospodarcze m.in.: obora, mleczarnia, magazyn zbożowy. Obiekt dostępny z zewnątrz.

Przy głównej ulicy, po południowej stronie, znajduje się kilka stawów, za nimi rozciąga się zabytkowy park dworski (o powierzchni 10 ha) z bramą wjazdową ozdobioną wazami (XIX w.). W parku są stare aleje, wyniosłe lipy, modrzewie, świerki, jodła balsamiczna, buk pospolity odmiany purpurowej, glediczia trójcieniowa, platana klonolistna i kilkanaście kasztanowców.

W centralnej części wsi znajduje się kościół filialny pw. św. Brata Alberta, który jest zarazem największą atrakcją turystyczną miasta. W 1493 r. zbudowany jest z kamieni i cegieł, założony na rzucie prostokąta. Budowla nie posiadała wieży, a funkcję dzwonnicy przejęła wolnostojąca konstrukcja ustawiona po zachodniej stronie kościoła. Okna i portal zostały przemurowane w XIX w. W 1906 r. wykonano epitafia, w formie drewnianych tablic ze złoconymi inskrypcjami dla członków rodziny von Saldern - patronów kościoła. W czasie II wojny światowej kościół znacznie ucierpiał wskutek działań wojennych. Odbudowany został w II połowie lat 90. XX w. Świątynia należy do Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej, dekanatu Stargard-Zachód, parafii Matki Boskiej Różańcowej w Rzeplinie. Obecnie kościół nie posiada zabytkowego wyposażenia, epitafia von Saldernów znajdują się w Muzeum Archeologiczno-Historycznym w Stargardzie. Nie zachowała się również dawna dzwonnica, w jej miejscu na stalowej konstrukcji przykrytej daszkiem zawieszono dzwon – sygnałówkę. W pobliżu kościoła położony jest cmentarz grzebalny, ogrodzony murem z dwiema bramkami w stylu gotyckim (II połowa XV w.).

Do zabytków przyrodniczych miejscowości należy przede wszystkim zabytkowa aleja klonów, jesionów i dębów szypułkowych o długości 2,2 km przy drodze z Dolic do Bralęcina (ok. 470 szt. drzew). W alei tej rośnie także olbrzymia podwójna lipa drobnolistna (o obwodzie pni 480 i 630 cm). Z kolei z Bralęcina w kierunku Lipki prowadzi aleja lipowa z 377 drzewami.

W pobliżu Bralęcina znajdują się głazy narzutowe umieszczone w rejestrze Wojewódzkiego konserwatora przyrody. Należą do nich: Mogilicki Głaz (fragment skały, granit różowy) położony ok. 2,5 km od Bralęcina, w pobliżu (ok. 50 m) drogi leśnej prowadzącej z Bralęcina do jeziora Gardzko k/Mogilicy. Posiada wymiary: obwód 12,42 m, długość 5,25 m, wysokość 2,26 m i szerokość 1,44 m.

Przez wieś przechodzi „Północny Szlak Dolicki” (o łącznej długości 30 km). Prowadzi on z miejscowości Dolice, przez Bralęcin, Krępcewo, Kolin i Morzyce. Ma charakter pętli. Trasa jest zróżnicowana i wiedzie przez obszary leśne, pola oraz miejscowości.

Wieś o dobrej kondycji ekonomicznej. Podstawowym kierunkiem gospodarczym mieszkańców wsi Bralęcin jest rolnictwo.

Baza lokalowa jest niewielka. We wsi najlepiej zatrzymać się u prywatnych właścicieli oferujących wynajmowanie turystom prywatnych kwater. Działa również kilka gospodarstw agroturystycznych. Również zaplecze gastronomiczne jest skromne i głównie opiera się na posiłkach serwowanych przez prywatnych gospodarzy.