Sława położona jest w gminie Świdwin, w powiecie świdwińskim. Wieś leży w odległości 6,6 km od Świdwina, przy drodze nr  153 prowadzącej ze Świdwina do Połczyna-Zdroju. Przez wieś przepływa rzeka Rega. 

Sława jest wsią sołecką. W 1446 r. właścicielem części wsi był klasztor kartuzów ze Świdwina. W pobliskich Łęgach w 1469 r. miała miejsce tzw. Bitwa o krowę. Bitwę stoczyli mieszkańcy Białogardu z mieszkańcami Świdwina. Do dziś zachowało się wspomnienie tego wydarzenia i wpisało się ono w historię obu miast.  W 1782 r. we wsi istniały folwark, owczarnia, karczma, kuźnia i 20 domów.  W latach 1852 - 1854 wybudowano tu jedyną w ówczesnej rejencji koszalińskiej drogę prywatną wiodącą do Bierzwnicy. W 1881 r. otwarto we wsi pomocniczy punkt pocztowy. W latach 1920-1921 miała miejsce parcelacja majątku junkierskiego, w wyniku której zostały utworzone 23 gospodarstwa osadnicze. Sława została wyzwolona 6 marca 1945 r. przez żołnierzy polskich 16. pułku piechoty ze składu 6. dywizji. Do 1954 r. Sława znajdowała się w powiecie białogardzkim, należała do gminy Biały Zdrój. Od 1954 r. mieściła się tu siedziba Gromadzkiej Rady Narodowej. Po ostatniej reformie administracyjnej włączono wieś do gminy Świdwin, należącej do powiatu świdwińskiego.  W 1998 r. wieś otrzymała II miejsce w konkursie ,,Najpiękniejsza wieś gminy Świdwin". W Sławie warto obejrzeć kościół filialny pw. Matki Boskiej Różańcowej, należący do parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Cieszeniewie. Świątynia została wzniesiona w XVIII w., prawdopodobnie na miejscu wcześniejszej. Jest to kościół o konstrukcji szachulcowej z wypełnieniem ceglanym został posadowiony na fundamencie z kamienia z gzymsem ceglanym. Zachowały się tu: ołtarz główny barokowy z 1770 r., w predelli płaskorzeźba Ostatnia Wieczerza, w retabulum Modlitwa w Ogrójcu. Na osiach bocznych znajdują się rzeźby Chrystusa i Mojżesza. W kościele znajduje się ambona drewniana pochodząca z XIX w. XIX-wieczna kropielnica, secesyjny świecznik. Zachowała się również empora z XVIII w., częściowo uzupełniona w XIX w. Na uwagę zasługuje loża kolatorska o balustradzie jak empora.