Wieś w powiecie goleniowskim, w gminie Maszewo. Położona jest w odległości ok. 6 km na północny-wschód od Maszewa i 20 km na wschód od Goleniowa i 15,5 km na południe od Nowogardu. Dębice leżą na trasie z Nowogardu do Maszewa (i dalej do Stargardu), przy drodze wojewódzkiej nr 106. Teren wokół jest nieco pagórkowaty. Nieopodal przepływa też struga Sokola. Do Dębic można dostać się busami jeżdżącymi na trasie Stargard-Nowogard.

Wieś powstała w średniowieczu, pierwsza wzmianka pochodzi z 1339 r. W XV w. wieś była lennem rodu Wager i Mildenitz, dobra wielokrotnie dzielone były między spadkobierców., scalone zostały dopiero w 1777 r., jednak od tego czasu majątek również zmieniał właścicieli. Dopiero w 1872 r. wykupił go Carl Heller. Wtedy zaczyna się okres rozkwitu miejscowości. Funkcjonuje tu młyn wodny, wiatrak, gorzelnia, cegielnia, warsztaty rzemieślnicze, a także szkoła. Rozbudowie ulegają również zabudowania folwarczne. Wraz z rozwojem wsi, szczególnie w XX w., pojawiają się kolejne budynki mieszkalne i gospodarstwa. Po 1945 r. zabudowania folwarku przejęte zostały przez PGR, ale funkcjonowali tu również rolnicy samodzielni.

Dawniej w Dębicach stał powstały w XV w. kościół, jednak uległ on zniszczeniu w trakcie II wojny światowej. W latach 70. XX w. powstała nowa świątynia pw. Świętej Rodziny. Jest to budowla na planie prostokąta, z dwuspadowym dachem i przeszklonymi szczytami. Na osi szczytu wschodniego znajduje się przypora, pełniąca funkcję dzwonnicy. W Dębicach zachowały się ceglane i ryglowe budynki z przełomu XIX i XX w.

Obecnie wieś wciąż się rozwija i jest jedną z największych miejscowości gminy Maszewo. We wsi funkcjonuje Szkoła Podstawowa im. Janusza Kusocińskiego, sklepy spożywcze, piekarnia. Miejscowość ma charakter rolniczo-usługowo-mieszkalny.

W skład Dębic wchodzi też dawniej osobna osada Bęczno, położona nieco na północ. W XIX w. istniał tu folwark, pod koniec stulecia wybudowano mieszkalne czworaki, a na pocz. XX w. - piętrowy dwór z półokrągłym ryzalitem, do którego następnie dobudowano oficynę. Obiekt zachował się do dziś.