Nosowo to wieś położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, w gminie Suchań. Wieś leży na Równinie Nowogardzkiej i Pojezierzu Ińskim. W odległości niespełna 2 km od wioski na południe przepływa rzeka Ina.

Miejscowość położona na południe od szosy Stargard Szczeciński – Recz, na południowy wschód od Suchania (siedziby gminy) i na południowy wschód od Stargardu (siedziby powiatu). 

Wieś umiejscowiona jest o 4 km od Suchania, 29 km od Stargardu Szczecińskiego, oraz 65 km od stolicy województwa Szczecina, a także 36 km od Kalisza Pomorskiego, 23 km od Choszczna.

Transport lokalny zapewniony jest przez lokalnego przewoźnika bus. Za komunikację odpowiedzialny jest również PKS, zapewnia on połączenia w regionie, głównie ze Stargardem Szczecińskim i Szczecinem. Przystanki PKS (w wydzielonych zatokach) usytuowane są poza miejscowością, na drodze krajowej nr 10.

Powierzchnia wsi wynosi 5,22 km². W pierwszych wiekach istnienia wieś była zamieszkiwana przez ludność o rodowodzie słowiańskim. Pierwsza wzmianka dotycząca Nosowa pochodzi z 1611 r. Nazwa wsi pochodzi od imienia rycerskiego rodu Guntersberg, właścicieli zamku w Wapnicy, prawdopodobnie założycieli wsi Nosowo. W XVI w. Nosowo zostało włączone do dóbr książąt pomorskich. W inwentarzach urzędu w Szadzku z 1628 r. odnotowano wieś chłopską (nie było majątku) z 54 łanami, 8 zagrodnikami, młynarzem karczmarzem, pasterzem, 4 warsztatami tkackimi, 2 krawcami. W 1868 r. odnotowano we wsi: łącznie 4929 mórg gruntów chłopskich należących do 81 właścicieli, gospodarstwo sołtysa, 23 duże gospodarstwa chłopskie, 1 gospodarstwo połówkowe, 9 zagrodniczych, 45 chałupników. W zabudowie Nosowa było 107 budynków mieszkalnych, 1 przemysłowy i 97 gospodarczych. W 1925 r. wieś miała powierzchnię 1308 ha, a w skład jej zabudowy wchodziło 115 budynków mieszkalnych.

Obecnie w Nosowie znajduje się boisko sportowe oraz świetlica. Dzieci i młodzież mogą przebywać na jej terenie w godzinach popołudniowych, po zajęciach szkolnych. Zapisani na świetlicę mogą uczęszczać na: zajęcia plastyczne, ruchowe, gry i zabawy, zajęcia komputerowe, zajęcia socjoterapeutyczne. 

Wieś o dobrej kondycji ekonomicznej. Podstawowym kierunkiem gospodarczym mieszkańców wsi Nosowo jest rolnictwo.

W chwili obecnej wieś Nosowo posiada dość dobrze czytelny średniowieczny układ owalnicy (zwarta zabudowa rozlokowana wokół wewnętrznego placu, z umiejscowionym kościołem w centralnym miejscu). Układ przestrzenny częściowo został zaburzony na skutek wyburzenia kilku całych gospodarstw oraz znacznego stopnia zniszczenia zabudowy wsi (znaczna część domostw legła w gruzach lub zniszczona jest w 90%). Pomimo to zachowały się budynki datowane od XIX w do lat dwudziestolecia międzywojennego, które posiadają walory zabytkowe.

Wśród tego rodzaju budynków jest kuźnia. Istnienie kowala we wsi potwierdzają źródła z końca lat 60. XIX w. Obecnie istniejący, ceglany budynek (przy nr 36) postawiony został na początku XX w. Innym budynkiem posiadającym wiele walorów architektonicznych jest młyn na rzece Inie. Należał on do Guntersberg Muhle. Nie znana pozostaje data założenia młyna. Jego istnienie odnotowane zostało już w 1628 r. Natomiast w 1866 r. młyn należał do Franza Bucholz'a.. Obecnie budynek nie zachował się.

Największą atrakcją turystyczną wsi jest kościół pw. św. Franciszka z Asyżu w Nosowie. Pierwsza informacja dotycząca kościoła w Nosowie pochodzi z napisu na portrecie Philippusa Redtel'a, który był od 1611 r. pastorem w Nosowie i Modrzewie. W 1840 r. odnotowano ewangelicką parafię w Nosowie z filią w Modrzewie. Uposażenie parafii składało się z ponad 111 mórg ziemi z zabudowaniami gospodarczymi. Kościół jest późnogotycką salową budowlą kamienno – ceglaną, datowaną na XV w. Po 1945 r. opuszczony. Odbudowany na przełomie lat 80 i 90. XX w. Obecnie filialny kościół rzymsko – katolicki. Prawdopodobnie w pastorówce (obecnie budynek nr 12) umiejscowione były pomieszczenia użytkowane przez wdowy po pastorach. Instytucję tą odnotowano jeszcze w 1840 r. Dom wdów utrzymywany wspólnie przez parafie w Nosowie i Brudzewicach. 

Wiele atrakcji, szczególnie dla miłośników architektury sakralnej, dostarczy szlak zabytkowych kościołów gminy Suchań. Wśród obiektów do odwiedzenia znajdują się: kościół pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Suchaniu, kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sadłowie, kościół pw. św. Józefa w Słodkowie, kościół pw. Matki Boskiej Szkaplerznej w Słodkówku, kościół pw. Chrystusa Króla w Suchanówku, kościół pw. św. Franciszka z Asyżu w Nosowie, kościół pw. św. Antoniego w Żukowie, kościół pw. św. Jana Kantego w Wapnicy oraz młyn w Suchaniu, młyn wodny w Suchanówku, ruiny zamku w Suchaniu, a także pozostałości zamków w Wapnicy i Brudzewicach.

Również fani kajakarstwa nie będę się nudzić w Suchaniu. W pobliżu gminy przepływa bowiem Rzeczyca oraz Ina. Szlak kajakowy w regionie wiedzie przez Jezioro Warpnickie, przez ujście kanału Nosowo, przez ujście Rzeczycy (Rzeczyca, Ognica), pod mostem drogi nr 160 Choszczno – Suchań, a następnie przez jaz w Suchaniu, w dalszej kolejności jaz Lipka i Żukowo oraz most Witkowa Drugiego i ujścia Kanału Rzeplińskiego po ujście Krąpieli, gdzie dalej sięga się Stargardu Szczecińskiego.

Baza lokalowa jest niewielka. We wsi najlepiej zatrzymać się u prywatnych właścicieli oferujących wynajmowanie turystom prywatnych kwater. Działa również kilka gospodarstw agroturystycznych. Również zaplecze gastronomiczne jest skromne i głównie opiera się na posiłkach serwowanych przez prywatnych gospodarzy.