Dębno to miasto w województwie zachodniopomorskim, w powiecie myśliborskim. Siedziba miejsko-wiejskiej gminy Dębno. Położone jest nad rzeką Kosą i jeziorem Lipowo oraz na Równinie Gorzowskiej. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa gorzowskiego.
Dębno znajduje się 23 km południowy-zachód od Myśliborza i 36 km na zachód od Gorzowa Wielkopolskiego, 17 km na północ od Kostrzyna nad Odrą. Przez miasto przebiegają najważniejsze drogi w regionie, które stanowią połączenie większych aglomeracji z przejściami granicznymi. Są to: drogi krajowe nr 23 Myślibórz - Sarbinowo i nr 31 Szczecin – Słubice oraz drogi wojewódzkie nr 126 Osinów Dolny - Dębno i nr 127 granica państwa – Dębno. Przez środek miasta przechodzi droga krajowa nr 23, która łączy miasto z siedzibą powiatu (Myślibórz) oraz z Kostrzynem nad Odrą. Od Dębna rozpoczyna się droga wojewódzka nr 127, biegnąca do drogi krajowej nr 31, oraz droga wojewódzka nr 126, która biegnie w kierunku Mieszkowic i dalej wzdłuż Odry.
Sieć autobusowa (PKS Myślibórz) zapewnia bezpośrednie połączenia Dębna z Poznaniem, Szczecinem, Zieloną Górą, Gorzowem Wielkopolskim i Słubicami.
Dębno to miasto o powierzchni 20 km² (stan na 1 stycznia 2009 r.).
Słowiańska nazwa wsi mogła brzmieć „Dębowe Jezioro” lub też "Dębowa Góra", albo też „Żołędziowa Góra” i pochodziła prawdopodobnie od "dębu" lub od słowiańskiego "dębienia", czyli garbowania. Początkowo po II wojnie światowej używano nazwy Dębno Lubuskie. Pierwszą, tymczasową polską nazwą powojenną był Dąb Nowy, forma Dębno została wprowadzona na mocy zarządzenia Ministrów Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 r.
Herb Dębna stanowi tarcza herbowa z pionowo stojącym złotym lwem zwróconym w prawą stronę w czerwonym polu. Oko, pazury oraz jęzor lwa są niebieskie. Tarczę herbową wieńczy żółta corona muralis z trzema identycznymi wieżami oraz zamkniętą bramą pośrodku. Obecny herb jest wzorowany na przedwojennym, nawiązującym do rodowego herbu Katarzyny Brunszwickiej. Herb gminy Dębno ustalono w 1996 r
Wczesnośredniowieczne ślady istnienia Dębna, wskazują, iż pierwotnie była to wieś zamieszkiwana przez ludność słowiańską, przez niemieckich kronikarzy zwana Wendami. Prawdopodobnie w okresie pierwszych Piastów należała do Polski. Później jednak tereny te zostały opanowane przez Niemców. Wówczas była to wieś typu owalnicowego w kierunku północ-południe, z rozwijającą się po stronie wschodniej okolnicą, w centrum znajdował się plac w kształcie elipsy.
Od początku XIII w. dzięki nadaniu księcia śląskiego Henryka Brodatego Dębno stało się własnością templariuszy. To oni zbudowali tutaj pierwszy kościół. Po kasacie zakonu, od 1318 r. Dębno należało do komturii joannitów w Chwarszczanach. Wieś prawdopodobnie została zniszczona w 1326 r. podczas najazdu wojsk polsko-litewskich na Marchię Brandenburską. Na początku XV w. przez ok. 50 lat Dębno należało do Zakonu Krzyżackiego. W tym też czasie wieś została spalona (wraz z kościołem) przez wojska polsko-czeskie. Od 1540 r., po przejęciu tychże posiadłości przez margrabiego Jana z Kostrzyna, Dębno stało się lokalnym centrum gospodarczym (rozwijała się hodowla owiec oraz rzemiosło, głównie garbarstwo). Żona Jana z Kostrzyna, margrabina Katarzyna Brunszwicka, dokonała przebudowy kościoła w stylu gotyckim. Sprowadziła także rzemieślników (głównie tkaczy) z Holandii i południa Niemiec. W konsekwencji osiedlenia się w mieście sukienników niderlandzkich powstawały fabryki sukna, a miasto bogaciło się. W połowie XVI w. wybudowano młyn papierniczy, a następnie powstała oficyna drukarska. Miejscowość otoczona była wałami i fosą (bez murów obronnych) i prawdopodobnie w 1570 r. otrzymała częściowe prawa miejskie. Dębno miało wówczas trzy bramy: Kostrzyńską Papierniczą (inaczej zwaną Barnowską, wschodnia) i Oborzańską (północna), które znajdowały się u wylotów ulic. W 1615 r. powstało w mieście "Bractwo tkackie". W Dębnie od połowy XVI w. rozwijało się sukiennictwo i drukarstwo.
Wszelki rozwój społeczno-gospodarczy (dewastacja rolnictwa i rzemiosła oraz znaczny spadek populacji miasta) został zahamowany przez wojny XVII w., głównie wojnę trzydziestoletnią (1618–1648). Ponadto w 1716 r. miasto zniszczone zostało przez pożar. Jednakże w trakcie odbudowy powstało nowe Dębno, które w 1731 r. otrzymało pełne prawa miejskie. W XVIII w. osiedlili się tutaj uchodźcy z Palatynatu, już w 1752 r. powstała gildia kupiecka, a w 1783 r. otworzono pierwszą manufakturę sukienniczą. W konsekwencji notowano szybki wzrost warsztatów tkackich. W 1759 r. w mieście działało ich 104, zaś w 1779 r. już 130. Po koniec XVIII w. powstał tutaj również przemysł kaflarski. Miasto miało wówczas prawo do dwóch dni targowych w tygodniu (środa i sobota). Targi odbywały się na rynku głównym (dziś Plac Konstytucji 3 Maja). Kolejny zastój spowodowały działania wojenne w XVIII w. Od lat 50. XVIII w. w mieście stacjonował garnizon, a po bitwie pod Sarbinowem (okolice Dębna, 1758 r.) miejscowość stała się ośrodkiem wojennego lazaretu. W latach 1760–1762 wojska rosyjskie zajęły miasto, nakładając uciążliwe kontrybucje.
Wojny napoleońskie i okupacja francuska Dębna chwilowo pogorszyły sytuację ekonomiczną miasta. Jednak szybko nastąpił rozwój miasta pod względem gospodarczym (przemysł tekstylny, kapeluszniczy i metalowy, drukarnie) oraz infrastruktury komunalnej. W 1845 r. w fabryce sukna E. G. Jahn zainstalowano pierwszą maszynę parową w powiecie chojeńskim. Rozwój przemysłu sprzyjał inwestycjom miejskim. W 1820 r. rozpoczęto przebudowę ratusza (w 1891 r. ponownie gruntownie przebudowany), w 1850 r. uporządkowano fosę miejską, wzdłuż której urządzono promenadę (od ul. Planty do jeziora). Otworzono nowe szkoły, szpital miejski i gazownię. Na początku lat 50. XIX w. Dębno otrzymało połączenie szosowe po wybudowaniu drogi Kostrzyn – Myślibórz, zaś w 1882 r. przeprowadzono przez Dębno połączenie kolejowe łączące Stargard z Kostrzynem nad Odrą. W dalszym ciągu w mieście rozwijał się przemysł drukarski.
Na przełomie XIX/XX w. w mieście znajdowało się 9 fabryk sukienniczych. Była to na tyle rozwinięta gałąź przemysłu, że zaczęto organizować targi sukiennicze, na które zjeżdżali się przedstawiciele krajowych i zagranicznych firm. Dynamiczny rozwój przemysłu kapeluszniczego stawiał Dębno w szeregu czołowych ośrodków w Rzeszy. Ponadto w Dębnie w tym okresie działały: fabryka dekstryny, oleju jadalnego, smarów maszynowych, stolarnia, wytwórnia konserw owocowych, cygar, fabryka rękawiczek skórzanych. Rozwój gospodarczo–przemysłowy Dębna spowodował napływ nowych mieszkańców z okolicznych miast i wsi, jak i ze Śląska, Wielkopolski i Nadrenii.
Okres I wojny światowej to zastój gospodarczy. W dwudziestoleciu międzywojennym podupadł przemysł sukienniczy Dębna. Niemniej, Dębno nadal odgrywało znaczną rolę gospodarczą w Rzeszy. Kwitł przemysł odzieżowy, sukienniczy, istniały także fabryki kapeluszy, części maszyn, silników, pieców, fabryka cygar oraz duże zakłady poligraficzne. W 1922 r. Dębno otrzymało prąd elektryczny i w dalszym ciągu rozbudowywało się (w 1923 r. nad jeziorem Lipowo powstał ośrodek sportowo-wypoczynkowy). Dębno stanowiło również centrum kulturalne powiatu. Działało kilkadziesiąt organizacji kulturalnych, naukowych i sportowych. Licznie reprezentowane były również organizacje zawodowe i polityczne – w tym paramilitarne, później współpracujące z partią hitlerowską. Dębno należało również do znanych ośrodków kręglarstwa. Na łączną liczbę 23 klubów i organizacji sportowych działało 9 klubów kręglarskich. Ożywioną działalnością wyróżniały się miejscowe muzeum regionalne i biblioteka ludowa.
Podczas II wojny światowej część przemysłu przestawiono na produkcję wojskową (np. filc). W mieście działały obozy pracy, stanowiące filie obozu koncentracyjnego Sachsenhausen-Oranienburg (przy ul. Słowackiego, ul. Harcerskiej, ul. Racławickiej i ul. Mickiewicza). Liczba robotników przymusowych z Polski wahała się w granicach 120–250 osób, poza tym byli to m.in. Rosjanie, Jugosłowianie, Ukraińcy. Pod koniec stycznia 1945 r. Armia Czerwona wkroczyła do miasta. Część mieszkańców uciekła za Odrę. Zniszczenia wojenne dokonane przez Armię Czerwoną sięgnęły 35% zabudowy. 13 lutego 1945 r. pozostali mieszkańcy dostali nakaz opuszczenia miasta, jednocześnie Rosjanie kontynuowali wywózkę wyposażenia fabryk i cennych przedmiotów.
Oficjalne przejęcie miasta przez administrację polską nastąpiło w połowie maja 1945 r.. Natomiast w lipcu 1945 r., ze względu na duże zniszczenia Chojny, podjęto decyzję o przeprowadzce władz powiatowych do Dębna. Wraz z zakończeniem działań wojennych napływać zaczęli osadnicy. Początkowo rodziny zdemobilizowanych żołnierzy przybyłych zza Buga (powiat chojeński był przeznaczony na osadnictwo wojskowe, głównie dla żołnierzy z byłych terenów wschodnich, służących w 1 Armii Wojska Polskiego; osadnicy wojskowi stanowili 75-80% ogółu osiedleńców). Osadnicy w Dębnie pochodzili głównie z województw tarnopolskiego, wileńskiego i stanisławowskiego. Również dużą grupę stanowili przesiedleńcy z Polski centralnej (poznańskie, warszawskie i łódzkie) oraz południowej.
W pierwszych latach powojennych nastąpiła odbudowa infrastruktury miejskiej i przemysłowej. Otwarto pierwszą szkołę średnią oraz odbudowano linię kolejową z Dębna do Kostrzyna i Myśliborza, uruchomiono fabrykę przetworów owocowych, fabrykę kapeluszy, drukarnię, Wytwórnię Wód Gazowych, powstają Spółdzielnia Szewców i Cholewkarzy oraz Przedsiębiorstwo Budownictwa Terenowego. W 2000 r. w okolicach Dębna uruchomiono największą w Polsce kopalnię ropy naftowej i gazu ziemnego "Dębno" ze złóż Barnówko-Mostno-Buszów (BMB).
Miasto stanowi lokalne centrum oświatowe. W Dębnie funkcjonują: dwa przedszkola, dwie szkoły podstawowe, gimnazjum publiczne, Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych (Liceum Ogólnokształcące, Technikum, Zasadnicza Szkoła Zawodowa), Środowiskowy Hufiec Pracy, a także prywatne przedszkole, niepubliczny Zespół Szkół Stowarzyszenia Oświatowego (Liceum Ogólnokształcące i Gimnazjum) oraz Centrum Edukacyjne "Konsul".
Moderatorem życia kulturalnego miasta jest m.in. Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy Dębno. Jej księgozbiór liczy ok. 95 tys. woluminów. Biblioteka posiada bardzo bogate zbiory specjalne i dział regionalny. Prowadzi także szeroką działalność pozastatutową, jest organizatorem spotkań z dawnymi mieszkańcami Dębna, plenerów malarskich, konkursów, zajęć dla dzieci. Wśród imprez odbywających się w bibliotece można wymienić: spotkania z artystami (m.in. Tomaszem Rzeczyckim autorem publikacji „Utracone Sudety”), Detektywistyczne poszukiwania w Bibliotece, Narodowe Czytanie, darmowe kursy językowe, Pokaz XVIII wiecznych strojów historycznych itp. Biblioteka wydaje miesięcznik "Merkuriusz Dębnowski". W strukturach Biblioteki mieści się również Punkt Informacji Turystycznej. Drugą instytucją zajmującą się dębnicką kulturą to Dębnowski Ośrodek Kultury. Prowadzi on działalność kulturalną, oświatową i rekreacyjną na terenie miasta i gminy. Posiada m.in. sekcję muzyczną, teatralną, koło plastyczne, sekcję fotograficzną, krótkofalarską, brydża sportowego, aerobiku, tańca towarzyskiego. Instytucja co roku organizuje lub współorganizuje m.in.: Turniej Sztuki Recytatorskiej „Liść Dębu”, Dni Dębna, Ogólnopolski Plener Malarski „Dębnowskie Inspiracje”. Ponadto w mieście funkcjonuje Towarzystwo Miłośników Kultury Hebrajskiej oraz Klub Muzyczny „GISO”.
Za uroczystości i imprezy o charakterze sportowym odpowiada Ośrodek Sportu i Rekreacji. Jest to główny organizator największej imprezy sportowej w regionie – Międzynarodowych Mistrzostw Polski w Maratonie, a także zawodów w Triathlonie oraz zawodów jeździeckich. W ramach Ośrodka organizowane są zajęcia w sekcjach m.in.: piłki siatkowej, piłki koszykowej, lekkiej atletyki. Instytucji podlegają: Miejski Klub Sportowy Dąb Dębno, Uczniowski Klub Sportowy unihokeja "Arkady", Uczniowski Klub Sportowy "Gryf-06", Szkolny Związek Sportowy - Zarząd Miejsko–Gminny w Dębnie oraz Grupa Biegowa Dębno.
Co roku w Dębnie odbywa się Maraton. Impreza rozgrywana jest na trasie Dębno - Dargomyśl - Cychry - Dębno. Organizowane są: Mistrzostwa Polski Mężczyzn, Mistrzostwa Polski Kobiet, Mistrzostwa Polski Policjantów, a dzień wcześniej dla młodzieży szkolnej Biegi Uliczne im. Henryka Witkowskiego.
Jedną z większych atrakcji turystycznych miasta jest kościół pw. Św. Apostołów Piotra i Pawła. Kościół wybudowany w latach 1852–1855 w stylu neoromańskim tzn. łuków kolistych. Jest to świątynia 3-nawowa, monumentalna, z wysoką wieżą od strony wschodniej, apsydą od strony zachodniej i ciągiem kaplic od strony południowej; zbudowana z cegły czerwonej i klinkierowej, na fundamentach kamiennych; korpus nawowy 2-kondygnacyjny, bryła wyraźnie podzielona na 3 nawy, z osobnym dachem nad każdą nawą. Autorem projektu był architekt Friedrich August Stuller (uczeń architekta i malarza Karla Friedricha Schinkla). W 1857 r. dokończono budowę wieży, a następnie rok później zainstalowano skonstruowany przez zegarmistrza z Chojny Schenkera zegar wieżowy. Pod koniec XIX w. obiekt został wyposażony w organy. Warto pamiętać, iż wewnątrz kościoła (kaplica pogrzebowa) zachował się witraż z 1896 r. z postacią naturalnej wielkości błogosławiącego Chrystusa wg znanego projektu B.Thorwaldsena.
Tuż niedaleko kościoła znajduje się pomnik Orła Białego. Jest to wotum wdzięczności mieszkańców miasta. Przedstawia Orła Białego z rozłożonymi skrzydłami. Wokół pomnika umieszczono na tablicach daty najważniejszych wydarzeń historycznych.
Spacerując po mieście warto wybrać się na skwer rekreacyjny (wykopaliska archeologiczne). W tym miejscu stał pierwszy ratusz w Dębnie. Został wybudowany na koszt księżnej Katarzyny Brunszwickiej w 1570 r. Ponownie wybudowany od podstaw w 1820 r., przebudowany w 1891 r., z dostawioną w 1907 r. wieżą oraz przylegającą do niego od południa miejską kasą oszczędności, wybudowaną ok. 1930 r. Został spalony na początku lutego 1945 r. przez żołnierzy Armii Czerwonej. W miejscu dawnego ratusza powstał skwer z ekspozycją odkrywek zachowanych murów (w pobliżu ulicy Armii Krajowej). Będąc w tym miejscu nie sposób nie podziwiać secesyjnych kamieniczek (umiejscowione przy ul. Armii Krajowej 2, 4) oraz budynku poczty (ul. Armii Krajowej 6). Powstały one na początku lat 90. XIX w. Wszystkie obiekty wybudowane zostały z inicjatywy Juliusza Neumanna (właściciela drukarni i wydawnictwa). Na całym parterze połączonych budynków znajdowały się pomieszczenia biurowe oraz księgarnia wydawnictwa. Budynek poczty był połączony nadziemnym gankiem z ekspedyturą wydawnictw.
W centrum miasta (pl. Zwycięstwa) znajduje się mogiła ok. 3700 żołnierzy radzieckich poległych w 1945 r. upamiętniona pomnikiem w 1967 r. (autor Stanisław Birżek). Spacerując dalej po mieście należy obejrzeć także dawną fabrykancką willę Maxa Laue (właściciela fabryki tłuszczów garbarskich) przy ul. Mickiewicza 32 (obecnie siedziba Biblioteki Publicznej). Willa w stylu neorenesansowym ma analogie z willami fabrykanckimi w Łodzi. Najcenniejszym elementem budynku jest witraż z ok. 1895 r. (zachował się tylko w jednym oknie). Ponadto zwiedzający może zobaczyć bogato dekorowane sufity z elementami dekoracyjnymi (głównie plafonami) z początku XX w. Równie imponującą przedstawia się willa należąca do drukarza Juliusza Neumanna. Obiekt wybudowany w stylu berlińskiego historyzmu (obecnie siedziba Urzędu Miasta, ul. J. Piłsudskiego). Kolejnymi architektonicznymi perełkami Dębna są Willa Hildebrandta oraz kamieniczki mieszczańskie. Neorenesansowa willa Hildebrandta wybudowana została w 1896 r., przez fabrykanta sukna Fritza Hildebrandta. Z kolei masywne kamienice czynszowe pochodzące z lat 1903–1906 stanowią interesujący, w skali regionu, przykład wielkomiejskiej zabudowy mieszczańskiej charakterystycznej dla takich ośrodków miejskich, jak Berlin i Szczecin. Z pewnością zachwyt wprowadzi zwiedzających piękno stylu architektonicznego dwóch kolejnych obiektów. Pierwszym z nich jest willa fabrykancka należąca do właściciela pobliskiej fabryki sukna Maxa Preusse. Zbudowano po 1900 r. Posiada zachowaną oryginalną stolarkę wewnątrz obiektu (obecnie przedszkole nr 2). Drugim jest budynek przedwojennego gimnazjum. Został on wybudowany w latach 1900–1902. Był to nowoczesny budynek szkolny z czerwonej cegły z ładnie opracowanym detalem architektonicznym. Pozostała do dnia dzisiejszego oryginalna stolarka drzwiowa. W szczycie budynku podziwiać można wspaniale wykonaną mozaikę przedstawiającą herb miasta.
W samym mieście możliwy jest również wypoczynek na plaży i kąpielisku (jest możliwość wypożyczenia sprzętu wodnego) nad jeziorem Lipowo (powierzchnia 10 ha, największa głębokość 8,3 m, średnia 3,8 m; długość 820 m, szerokość 200 m). Roślinność wodna na zachodnim odcinku akwenu została uznana za pomnik przyrody, co tylko zachęca bardziej do odwiedzin tego uroczego zakątka. Część terenów nadbrzeżnych otoczona jest drzewostanem parku miejskiego. W samym mieście również znajduje się pomnik przyrody. Jest nim topola czarna przy ul. Kosynierów o obwodzie pnia 770 cm. Tuż przy południowej granicy miasta znajduje się jezioro Duszatyń. Nad akwenem do dyspozycji turystów jest plaża, pomost, zadaszenia i ławostoły oraz plac zabaw dla dzieci, gdzie istnieje również możliwość zorganizowania ogniska. Nad jeziorem wznosi się zabytkowa leśniczówka z 1920 r., a wokół jeziora prowadzi dydaktyczna ścieżka przyrodnicza "Nasze drzewa" (posiada 15 przystanków z tablicami dydaktycznymi prezentującymi tematykę przyrodniczą i leśną, długość 1,5 km).
W trakcie spacerów i wędrówek warto przyjść do bardzo ciekawego miejsca jakim jest Wyłuszczarnia Nasion w Dębnie, gdzie znajduje się Izba Edukacji Leśnej. Zlokalizowana jest przy drodze krajowej nr 23 na odcinku Dębno – Myślibórz, ok. 0,5 km od granicy miasta Dębno. Liczne eksponaty ptaków i zwierząt oraz sprzęt multimedialny stanowią gwarancję niezapomnianych wrażeń związanych z tematyką przyrodniczą i leśną. Na zewnątrz budynku istnieje możliwość zorganizowania ogniska. Sama instytucja Wyłuszczarnia nasion w Dębnie to jedyny taki obiekt w Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Szczecinie. Powstała w 1948 r. W tym miejscu łuszczone są nasiona z szyszek dla wszystkich Nadleśnictw regionu. Co ciekawe można tutaj podziwiać Dąb Papieski. Mianowicie w maju 2006 r. na terenie Wyłuszczarni Nasion posadzono dwuletni dąb, który wyrósł z nasion poświęconych przez Ojca Św. Jana Pawła II.
Wśród tras i szlaków turystycznych można wymienić czerwony szlak „Wokół Dębna” (długość ok. 25 km). Szlak okrąża miasto i udostępnia atrakcyjne miejsca wokół Dębna. Droga rozpoczyna się w Dargomyślu i wiedzie wokół jeziora Duszatyń, przez rzekę Myślę, a następnie jezioro Barnówko (zwane Bliźniacze), a kończy w Smolnicy. Kolejna trasa to niebieski szlak „Historii i zabytków” (30 km). Trasa zaczyna się w Sarbinowie na południu gminy, na odcinku kilku kilometrów biegnie przez sąsiednią gminę Boleszkowice, przechodzi przez samo Dębno uwydatniając najciekawsze miejsca kończąc się w Warnicach. Można również udać się żółtym szlakiem „Nad rzeką Kosą” (25 km). Droga biegnie z Dębna w kierunku północnym do Barnówka. Po drodze obejrzeć można jezioro Lipowo, jezioro Barnówko, leśne jezioro Barnówko II oraz jezioro Barnówko III (Bliźniacze), a także przekracza się rzekę Kosę. Trasa poprowadzona została również aleją dębów (wśród nich pomnik przyrody) oraz brzegami jeziora Ostrowieckiego. Zielony szlak to „Szlak lasów i jezior” (25 km), który zaczyna się nad jeziorem Wielkim w sąsiedniej gminie Witnica. Trasa podąża na północ, łącząc kolejno kilka jezior (jezioro Postne, jezioro Dolskie, jezioro Zielin) kończy się w Pszczelniku w sąsiadującej gminie Myślibórz. Następnym szlakiem, który możemy wybrać jest czarny zwany „Rezerwatów i pomników przyrody” (18 km). Szlak łączy pięć miejscowości (Warnice, Krężęlin, Dyszno, jezioro Ostrowieckie, Ostrowiec, Dolsk), w każdej z nich jest lub był park pałacowy, drzewa pomnikowe, oprócz tego rezerwat ornitologiczny.
Wśród wytyczanych tras część ścieżek przeznaczona jest także do wędrowania Nordic Walking. Wśród nich jest droga oznaczona zielonymi znakami „Kapliczka Św. Huberta” (3 km). Szlak ma postać krótkiej pętli i przeznaczony jest dla mniej wprawnych biegaczy. Całość poprowadzona jest na obrzeżach Dębna. Kolejna trasa to niebieski szlak „Wysokie Pola” (5,5 km). Jest średnio trudna pętla wiodąca przez pola, bagna i mokradła zlokalizowane po wschodniej stronie Dębna. Niezwykle tajemniczo zapowiada się również wędrówka trzecią trasą zwana „Krowie Doły” (8 km). Ten żółty szlak ma postać, kilku węzłów i przeznaczony jest dla sprawnych biegaczy. Wśród tras podziwiać można lasy, uroczyska leśne i polne, piękne widoki i pejzaże. Czerwony szlak „Krawczyki” (6 km) to trasa łatwa, a poprowadzono ją malowniczo położoną drogą z Dębna nad jezioro Duszatyńskie.
Aktywnych podróżnych, szczególnie chcących zwiedzać na „dwóch kółkach” zachęci z pewnością czerwony szlak rowerowy „Szlakiem Templariuszy i Joannitów” (długości 40 km). Wiedzie on z Namyślina, przez Chwarszczany, Dargomyśl, Dębno, Dolsk, Pszczelnik (pomnik przyrody). Inną bardzo popularną trasą jest zielony „Szlak Humbolta” (21 km). Trasa została poprowadzona od miejscowości Dolsk przez Ostrowiec, Dyszno (gdzie znajduje się zespół drzew pomnikowych) i Warnice. Równie ciekawie zapowiada się wycieczka trasą żółtego szlaku „Śladami historii” (17 km). Wiedzie ona szlakiem kościołów lub zabytkowych budowli zlokalizowanych w miejscowościach: Dargomyśl, Cychry, Bogusław, Krześnica i Sarbinowo.
Region zwiedzać można również z wody. Przez gminę Dębno poprowadzony jest bowiem szlak kajakowy na rzece Myśli. Wędrując kajakiem można obejrzeć najpiękniejsze zakątki jezior gminy, jak również jej zabytków. Należy jedynie uważać na trudności w przeprawieniu się przez rzekę w pobliżu elektrowni wodnych w: Namyślinie, Reczycach. Gudziszu, Chwarszczanach, Dargomyślu i Barnówku.
Do odwiedzenia Dębna z pewnością zachęca łatwość podróżowania po regionie (komunikacja PKS Myślibórz oraz busy). Baza lokalowa jest niewielka. W mieście oraz jego okolicy znajduje się rozbudowana baza noclegowa. Zaplecze gastronomiczne stoi na dobrym poziomie obsługi. W licznych restauracjach, pubach, barach, pizzeriach i kawiarniach można zjeść smaczne i zdrowo.
Warto zobaczyć