Kościół znajduje się we wschodniej części miasta (kiedyś było to centrum starego miasta). Dojazd z drogi Krajowej nr 10: skręt z ulicy Wałeckiej w ulicę Sprzymierzonych, następnie w Kościelną, która dochodzi do ulicy Kościuszki. Naprzeciwko kościoła parking przed plebanią.

Według źródeł pisanych już w XIII wieku w Mirosławcu istniał kościół, nie wiadomo jednak nic więcej tej świątyni. W 1338 istniała tu już parafia z proboszczem – księdzem Janem. Kolejna wzmianka mówi o kościele pod wezwaniem Marii Magdaleny, który w 1395 spłonął w pożarze miasta. Ten sam kościół po odbudowaniu w 1543 roku został w 1545 roku splądrowany, częściowo zburzony i doszczętnie ograbiony. Ołtarz trafił do kościoła katolickiego w Rzeczycy, o tym, co stało się z pozostałym wyposażeniem, nie wspominają żadne wzmianki. Z tego kościoła zbudowanego w 1543 roku pozostała zachodnia część nawy, południowa zaś była wielokrotnie przemurowywana, o czym świadczyć mogą różne rodzaje cegieł i różnice w wątkach murarskich. Do murowania ścian używano cegieł wypalanych, cokół wykonany jest z kamienia granitowego łamanego. W roku 1719 w czasie wielkiego pożaru całego miasta, łącznie z zamkiem, kościół również został zniszczony. Odbudowano go w 1721 roku, w tym czasie powstała szersza nawa. Południowa kaplica została najprawdopodobniej dobudowana z fundacji Dionizego Jerzego Blanckenurga przed rokiem 1745. Został on pochowany w krypcie kościelnej, podobnie jaki inni członkowie rodu. W XVII wieku dobudowano również zakrystię i prawdopodobnie również kaplicę północną. W  latach 1883 -1885 dobudowano wieżę w stylu neoromańskim, do tego czasu istniała samodzielna szachulcowa dzwonnica obok kościoła. W ten sposób powstała budowla, która należałoby określić jako bezstylową.

Nawa kościoła złożona jest z dwóch części – zachodniej starszej, o kształcie zbliżonym do kwadratu, i nowszej, szerszej wschodniej o kształcie zbliżonym do nieregularnego prostokąta. Główna bryła złożona jest więc z dwóch prostopadłościanów przykrytych wspólnym dachem trójspadowym. Od zachodu do nawy przylega wieża postawiona na planie kwadratu. Dobudowane są też: stara i nowa zakrystia oraz dwie kaplice. Wieża zdobna jest na najniższej  narożnymi lizenami, gzymsy oddzielają poszczególne partie wieży, na ścianach kondygnacji środkowej widnieją po trzy blendy, z których środkowa jest nieco szersza i wyższa a w dolnej jej partii znajduje się arkadowe okienko, w górnej zaś tarcza zegarowa. W ścianach trzeciej kondygnacji widoczne są biforia zamknięte drewnianymi żaluzjami oraz gzyms kordonowy z wysuniętych częściowo cegieł jednej warstwy. Szczyt nawy uskokowy, z arkadami i blendami.

Warto zwrócić uwagę, we wnętrzu kościoła, na pozorne kolebkowe sklepienie w nawie, chrzcielnicę z XVIII wieku, prospekt organowy z uproszczonymi formami barokowymi, emporę organową z balustradą zdobną szesnastoma płycinami, pośrodku których znajdują się pozłacane gałki. Ciekawe są tez witraże w oknach ściany wschodniej, autorstwa Andrzeja Kruszony z Szamotuł, obrazujące narodzenie i Zmartwychwstanie Chrystusa. Z kolei w prezbiterium znajduje się witraż "Nauczanie w świątyni" i malowidło olejne Koronacja Najświętszej Marii Panny. W kościele były też interesujące dwa ołtarze o cechach renesansowych, niestety trzeba było rozebrać z powodu ich złego stanu technicznego na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku..

Do roku 1945 budynek ten był użytkowany przez ewangelików, po drugiej wojnie światowej był kościołem filialnym parafii Marcinkowice, dopiero w 1956 powstała parafia pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Mirosławcu.