Kościół położony jest w środkowej części wsi, na terenie okolonym murem z kamienia, po zachodniej stronie drogi prowadzącej z Tuczna do Rzeczycy. 

Pierwsza wzmianka o Rzeczycy pochodzi z 1337 roku, można z niej wnioskować, iż wówczas we wsi istniała co najmniej kaplica będąca filią parafii w Tucznie. Niektóre wzmianki pozwalają przyjąć, iż nie jest wykluczone, że na przełomie XV i XVI wieku przez krótki czas kościół w Rzeczycy miał rangę parafii. W czasie reformacji, podobnie jak i wiele kościołów na tym terenie, świątynię w Rzeczycy przejęli protestanci, dopiero w roku 1607 powróciła we władanie katolików. Wzmianka w dokumentach z 1641 roku mówi o drewnianym kościele pod wezwaniem św. Bartłomieja, który jest filią parafii w Tucznie. Kościół ten funkcjonował aż do czasu powstania obecnego kościoła, czyli 1766 roku. Istnieje też druga wersja tej daty, a mianowicie rok 1730. Pierwsza jest przyjmowana na podstawie  wykutych w kamieniu ogrodzenia cmentarza cyfr.  Ponieważ jednak jest to kamień umieszczony w wejściu na cmentarz, nie zaś element z budynku kościelnego, można równie dobrze przyjąć, iż jest to data założenia cmentarza przykościelnego.

Ciekawostką może być fakt, iż najprawdopodobniej budowniczowie mieli zamiar wznieść nową, murowaną wieżę, a jednak z jakichś powodów, być może finansowych, pozostała stara, drewniana. Z planowanej nowej wieży pozostały uskoki muru w ścianie szczytowej.

Obecny kościół został zbudowany w stylu eklektycznym. Korpus główny budynku rozplanowany na rzucie prostokąta i zamknięty od strony prezbiterium trójbocznie. Od północy i południa dostawione są kaplica i zakrystia na planie prostokąta, przy czym północna  kaplica ma sfazowane (ścięte) narożniki.  Od zachodnie strony znajduje się wieża na planie kwadratu. Ściany korpusu w przeważającej części wymurowane zostały z kamienia – szarego granitu, natomiast narożniki i ościeża  z cegły, co daje to ciekawy efekt wizualny. Dodatkową ozdobą jest gzyms koronujący  z rolki ukośnej i gzyms podokienny z dwóch warstw cegieł Kaplica północna jest całkowicie ceglana, wieża oszalowana pionowo deskami w ciemnym kolorze. Drzwi do nawy i do wieży również oszalowane w jodełkę, zdobne żelaznymi ćwiekami. Okna  w nawie arkadowe, zaś w prezbiterium okulusy, z witrażami o tematyce eucharystycznej. Witraże z ułożonych w romby i rozety trójkątnych pól są w oknach kaplicy. Warto również zwrócić uwagę na terakotową mozaikę podłogową, układająca się w motywy rozet. Okno w wieży na jej trzeciej kondygnacji jest zasłonięte  drewnianą żaluzją. Wieża zwieńczona jest ośmioboczną sygnaturką przykrytą hełmem z iglicą.

We wnętrzu znajduje się barokowy ołtarz z Jezusem Ukrzyżowanym i figurami umieszczonymi pomiędzy kolumnami pierwszej kondygnacji i puttami siedzącymi na narożnikach gzymsu górnego. Ambona przyścienna wykonana w stylu neorenesansowym zdobna jest płycinami i gzymsami. Emporę muzyczną podpierają dwa proste w formie filary.

Kościół był rozbudowywany, remontowany w 1859 roku, wówczas też został poświęcony, następne remonty miały miejsce dopiero dopiero w wieku XX.