Reduta Bagienna znajduje się w porcie jachtowym. Zajmuje północny cypel wyspy Solnej w miejscu, gdzie łączą się oblewające wyspę rzeka Parsęta i Kanał Drzewny, do niedawna noszący administracyjną nazwę "Więceminka". Dojazd jest możliwy z ulicy Solnej i z mostu Portowego. W porcie jachtowym parkingi są płatne.

Reduta została wzniesiona w latach 1770-1774, w czasie rozbudowy twierdzy po doświadczeniach wojny siedmioletniej. Ówczesne oblężenia, a były to lata 1758 - 1761 i zdobycie miasta przez Rosjan dały impuls do ufortyfikowania północnych przedmieść Kołobrzegu. To teraz nam się wydaje, że Kołobrzeg zawsze leżał bezpośrednio nad morzem. Wówczas jeszcze pomiędzy średniowiecznym miastem a portem istniały podmokłe puste przestrzenie, po których w czasie wojny hulały wojska nieprzyjacielskie. Z lotu ptaka widać pięcioramienny obrys Reduty Bagiennej. Jeszcze w 1945 roku Niemcy umocnili się tu i podczas bitwy o miasto przez trzy dni blokowali przesuwanie się wojsk polskich. Obecnie działa w niej tawerna - sezonowy lokal gastronomiczno-rozrywkowy. Od strony miasta widoczna jest ceglana ściana z otworami strzelniczymi, wejściem bocznym oraz bramą główną. Przez ową bramę wchodzi się na obszerny dziedziniec, na którym mieszczą się stoły biesiadne pod parasolami i scena. Wał ziemny od środka jest widownią z rzędami ławek. Na miejscu wędzone i smażone są ryby, działa rożen. Położenie reduty z dala od zabudowań mieszkalnych pozwala na organizowanie letniej rozrywki także po godzinie 22.00, bez narażania się na zarzut zakłócania ciszy nocnej. Po lewej stronie od wejścia znajduje się główny budynek fortu, wykorzystywany jako restauracja. Na terenie redurty są w sumie trzy obiekty murowane. Całość obwałowana jest ziemią na wysokość murów, tworząc zamknięty pięciobok. Kiedyś reduta była otoczona wodą, a do bramy prowadził most zwodzony. Dla wygody odwiedzających zasypano część fosy od strony wyspy, a jedynymi śladami po moście są żelazne bloczki nad wejściem, po których dawniej przesuwały się wciągane lub zwalniane łańcuchy. Osobną ciekawostką jest brama, która po latach nieobecności na swoim miejscu, wróciła tu w roku 2013 po gruntownej konserwacji. Oryginalne są dębowe klepki od zewnątrz oraz metalowe okucia. Wymieniono natomiast zbutwiałe klepki od wewnątrz fortu oraz 200 żelaznych szpilek, gdyż stare były mocno skorodowane. Dwuskrzydłowa brama waży 600 kilogramów.