Wzgórze położone 750 m na południowy wschód od południowego skraju Strzalin. Odnalezienie umocnien nie stanowi problemu ze względu na dobre oznakowanie.

Góra Wisielcza w okolicach Strzalin zawsze stanowiła doskonały punkt obserwacyjny, dlatego zgodnie z niemieckim planem obronnym miejsce to miało być ważnym elementem umocnień. Już w roku 1932 powstał tu fragment linii obronnej, rozbudowany w latach 1936 – 37 do punktu oporu, którego rdzeniem była grupa warowna, złożona z budowli odpornych na ostrzał przez najcięższą artylerię i wyposażona  w stanowiska broni maszynowej w kopułach pancernych o szerokim kącie ostrzału oraz stanowiska dla obserwatorów. Wszystkie obiekty zostały połączone podziemnymi tunelami, tzw. poternami, z podziemnymi koszarami. Na szczycie góry oraz na jej zboczach wybudowano dodatkowo kilka małych stanowisk dla broni maszynowej w schronach odpornych na ostrzał artylerii. Po niemal ośmiu latach, w roku 1944 grupę warowną „Góra Wisielcza” otoczono siecią rowów, wzmocniono przeszkody przeciwpiechotne. Rozpoczęto też budowę żelbetowych stanowisk obserwacyjno – bojowych typu Tobruk, nie zostały jednak one nigdy ukończone. Pod koniec stycznia 1945 roku stworzono  załogę  tej grupy warownej z podchorążych Oficerskiej Szkoły Artylerii w Gross Born, dopiero po atakach oddziałów radzieckich w lutym wzmocniono siły niemieckie bardziej doświadczonymi żołnierzami. Wzgórze przez trzy dni pozostawało niezdobyte, dopiero 11 lutego zmasowane ataki z kilku stron pozwoliły na okrążenie tych umocnień i ucieczki załogi grupy warownej. W marcu 1945 roku wszystkie schrony na Górze Wisielczej zostały wysadzone przez radzieckich saperów, część jednak oparła się sile wybuchu i do tej pory są częściowo dostane do zwiedzania. W latach pięćdziesiątych zostały zdemontowane przeszkody przeciwpiechotne, zaś w latach sześćdziesiątych wzgórze został zalesione. Od wielu lat schrony grupy warownej zimą zamieszkiwane są przez nietoperze, dlatego też został tu utworzony rezerwat faunistyczny. Obecnie jest to czwarte pod względem wielkości, a jednocześnie najdalej wysunięte na północ  zimowisko nietoperzy w Polsce. Stwierdzono tu cztery prawnie chronione gatunki: nocek duży (Myotis myotis), nocek Natterera (Myotis nattereri),nocek rudy (Myotis daubentoni), gacek brunatny (Plecotus auritus), które bytują tu od połowy września do końca kwietnia.