W Kaliszu Pomorskim do czasów współczesnych zachował się historyczny, XIII-wieczny układ Starego Miasta. Jego początki sięgają VIII wieku. Na ten czas archeolodzy datują istnienie rybacko-rolniczej osady. Wydarzeniem, które ukształtowało obecny wygląd miasta było przejście w 1296 roku okolicznych ziem pod panowanie margrabiów brandenburskich.

Już 14 września 1303 roku Kalisz otrzymał z rąk margrabiów Ottona, Jana, Waldemara i Konrada prawa miejskie. Wytyczono wówczas widoczną do dzisiaj charakterystyczną siatkę prostopadle krzyżujących się ulic wraz z centralnie umieszczonym rynkiem. Zajmujące około siedmiu hektarów miasto zostało otoczone owalnym pierścieniem murów miejskich z dwoma bramami – Kamienną i Recką. Bogacący się na odbywających się w mieście jarmarkach mieszczanie budowali okazałe domy, które nie dotrwały do naszych czasów. W wyniku wielkiego pożaru z 1771 roku zniszczeniu uległa większa część zabudowy. Podczas wspieranej osobiście przez Fryderyka Wielkiego odbudowy dokonano częściowej korekty sieci ulic. Kolejną katastrofą dla miasta były działania wojenne, prowadzone w 1945 roku. Doprowadziły one do zagłady blisko 100% zabudowań. Podjęte działania restauracyjne doprowadziły do odbudowy jedynie: kościoła pod wezwaniem Matki Boskiej Królowej Polski, pałacu. Obecnie późnośredniowieczny owalnicowy układ przestrzenny miasta jest czytelny z powietrza lub na planach. Całość założenia starego miasta została wpisana do rejestru zabytków.