Dworek Myśliwski przy ul. Dziennikarskiej 39 mieści się w prawobrzeżnej części Szczecina na terenie osiedla Dąbie. Aby dojechać do obiektu komunikacją miejską wybieramy autobus linii nr 64 albo 77 i wysiadamy na przystanku „Emilii Gierczak”. Następnie cofamy się ok. 60 metrów do skrzyżowania z ul. Dziennikarską, w którą wchodzimy. Obiekt znajduje się 170 metrów dalej po prawej stronie.

Renesansowy budynek został wzniesiony w drugiej połowie XII wieku, gdy miasto (Dąbie nie wchodziło wówczas w granice Szczecina) weszło w skład majątku cystersów z Kołbacza. Dworek był ulubionym miejscem odpoczynku księcia Barnima I, który stąd mógł wyruszać na polowania do Puszczy Goleniowskiej, albo Puszczy Bukowej.

W XVI wieku budowla uległa zniszczeniu podczas pożaru miasta, ale na początku XVII na fundamentach na zlecenia księcia Jana Fryderyka wzniesiono kolejny dworek myśliwski. Ściany budynku były wybudowane w technice ryglowej. W XVIII i XIX wieku obiekt był wielokrotnie przebudowywany. Zmieniono rozkład wewnątrz budynku, utworzono drugie wejście z lewej strony, zrobiono nowy przewód kominowy. W takiej formie budynek służył jako mieszkanie dla wdów po protestanckich pastorach.

W 1934 roku podjęto decyzję o kolejnym remoncie, który tym razem zakładał przywrócenie dawnego wyglądu budynku. Podczas modernizacji ujednolicono okna, zamurowana drugie wejście, zlikwidowano korytarz i schody. W budynku utworzono pomieszczenia dla konfirmantów i podopiecznych domu opieki nad matką i dzieckiem. W 1940 roku w zachodniej elewacji wykuto wejście, które prowadziło do utworzonego w południowej części piwnicy schronu. Obiekt nie poniósł znacznych szkód podczas działań wojennych.

Po 1945 roku w dworku utworzono mieszkania, zasiedlenie przyczyniło się do znacznej dewastacji budynku. W 1955 roku podjęto próbę modernizacji obiektu. W sierpniu 1971 roku dworek opuścili ostatni lokatorzy, rok później rozpoczęły się prace, które trwały do 1975 roku. Od 1975 roku w dworku myśliwskim przy ul. Dziennikarskiej mieści się filia biblioteki publicznej.

Budynek został wpisany na wojewódzką listę zabytków w kwietniu 1955 roku.